De 2000 van Chateau La Gravière Grand Poujeaux werd te stug, te licht, te duur en overschat bevonden ( update:NOT, zie reacties) 
door Tienne, Matten, Bert en Rick. Toevallig had ik hiervan al een hele tijd een half flesje 2001 liggen dat lag te wachten op een goede gelegenheid om geofferd te worden. Bingo.
Kleur mooi robijnrood, héél lichte evolutie. Lichte leertoetsen, wat bos maar ook zwart fruit en toast. Klassieke Bordeauxneus dus. Bij aanvang ook in de mond dezelfde impressies, maar het hout komt iéts te hoekig over en naar het einde toe bijten de tannines wat op zijn Lordi’s(=ons poesje ): iets té hard met andere woorden. Foutjes die wel degelijk storen. Een uurtje later komt grafiet opduiken, wordt de wijn zachter, en drinkt hij lekker weg. Letterlijk. Flesje leeg dus, maar al bij al geen onaangename Bordeaux. Oké, hij is tamelijk koel en mist wat harmonie, maar als je ondertussen luistert naar de harmonieën in de wereldsong van Josh Ritter die Bob Dylan vergat te schrijven ( ‘To the dogs or who ever’ hier nog even te beluisteren, snel) ) komt het wel goed!
Vinejo s Wijnblog 