Nuchtere terugblik

Onze respectievelijke katten ruifden ons na vanuit de goot. Het leek wel alsof ze een vermoeden hadden dat er verse katers in de maak waren.
Gezwind en met een lever vol goesting fietsten Petrus67 en ik richting Brunelloland. We hadden het over koetjes en kalfjes, katjes en kolfjes en, zoals het twee oude wijven past, over de verschrikkelijke zomer van 2007. De eindeloze terrasavondjes waar we gedurende de lange grijze winter telkens naar uitkijken hadden we node moeten missen.
Maar het zweet dat op onze hoofden parelde bij aankomst ten huize Brunello was de voorbode van een perfecte inhaaloperatie. De avond van acht september stilde onze terrasjeshonger en maakte onze zomer goed.
Het thema was kelderresten, maar we begonnen met een horsconcourske.

Een bijzonder frisse, houtgelagerde witte wijn, waar de boter- en getoaste toetsen heel mooi verweven waren met het ruim aanwezige fruit ( perzik) en de mooie zuren. Ik was redelijk overtuigd dat we hier te maken hadden met een perfect gemaakte chardonnay. Ja, ja de klassieke witte druiven beginnen we goed te herkennen, meneer!
Er zat geen druppel chardonnaysap in. Straffer nog, ik had deze wijn ooit al gedronken bij een degustatie in het salon van de heer Thienpont, lid van de gerenommeerde Belgische wijnbouwersfamilie die voor dit heerlijke glas Les Charmes Godard, Cotes de Francs 2005 verantwoordelijk is. 

De toon was gezet, dit werd een verrassend genietavondje eerste klas.
We begonnen bescheiden aan de rode wijnen met een Chateau Morin, St Estephe 1998. Een baksteenrode kleur, nog geen bruine tinten. Aardbeien in de neus, lichte neiging naar bos en champignons. De smaak was zeer zacht met op het einde nog prominente maar versmolten tannines. Een wijn die volgens het proefpannel toch niet te lang meer mocht liggen, en zo geschiedde, we dronken de ganse fles die avond leeg.

Er volgde een Margaux uit hetzelfde jaar, Chateau Labégorce. We noteerden hier een zeer fijne, complexe maar fluwelen geur met fruit op z’n Winterslags. Rood en zwart dus.
In de mond een mooie structuur met behoorlijk wat zuren die de wijn frisheid geven. Toch vond men deze wijn op dronk, vooral uit vrees dat bij verder ouderen deze wijn zou verworden tot een sap vergelijkbaar met een Vlaams Belang maatschappij: enkel de zuren zouden overblijven.

De volgende wijn kreeg de titel ‘ Best gekurkte wijn van de avond’.
Inderdaad, de Chateau Guadet St Julien 1997, eigenaardig genoeg een  St Emilion, had de eerste drie seconden een lichte kurksmaak maar vertoonde nog genoeg body om zijn andere eigenschappen tussen de TCAmoleculen door naar onze smaakpapillen te wurmen. Na het kurkvoorspel hadden we op die manier nog een verrassend lange en harmonieus verouderde St Emilion in de mond. Gerten vond het gepast om hier een aangepaste versie van een Churchill anekdote in de groep te gooien: “Een vrouw zei ooit tegen Churchill: Mocht ik uw vrouw zijn, ik deed vergif in uw wijn.
Churchill antwoordde: Mocht ik uw man zijn, ik dronk hem op.”

Toen iedereen bekomen was van de slappe lach, schonk Brunello allesbehalve slappe kost.
Een Chateau Bellegrave, Haut Médoc GCC, 1997.
Ofwel is Brunello z’n kelder zó goed dat de wijnen die erin rusten quasi niét evolueren, ofwel is 1997 dan toch het meest onderschatte wijnjaar uit de geschiedenis. Een zeer mooie, evenwichtige Bordeaux waarvan St Canarus vond dat hij zeer veel ‘stofatie’ bezat. Of dit te maken had met het feit dat laatstgenoemde de hele dag was bezig geweest met schuren en kappen tijdens z’n verbouwingswerken? Dit blijft een open vraag waarvan het antwoord ons niet relevant genoeg lijkt om er lang bij stil te staan.

Snel over naar de volgende wijn,  La Tour Carnet, Haut Médoc GCC 1998  Een wijn uit de tijd vóór Bernard Magrez, en dat merkte je door z’n gebrek aan concentratie. Iemand maakte  volgende opmerking: “Eigen braaksel, is dat een faciliteitengemeente?” Of dit met de wijn te maken had kan ik me niet meer herinneren…

Een wijn van 19 jaar oud ontkurken doe je niet elke dag. We hebben jammer genoeg—gelukkig maar ( schrappen wat niet past ) nog niet de leeftijd van wijnliefhebbers die veel flessen uit de 80erjaren bezitten. Vandaag hadden we echter het voorrecht de laatste momenten van een Chateau Corbin uit 1988 te mogen meemaken.
We proefden een ultiem zacht geheel, met aroma’ s van cacao, chocolade, truffel, humus, onderhout. Iemand zei, dit is waarschijnlijk eind jaren 80, ik kan mij niet voorstellen dat dit een St Emilion is. Gerten antwoordde:’ Neen hé, want dat bestaat nog niet zo lang !’
Wij waren ondertussen in een toestand dat we dit allen heel erg grappig vonden.

De rode wijnprocessie eindigde met een piepjonge Chateau Talbot, St Julien 2001. In de neus luxueus hout en bakboter, lang en vol in de mond, zwart fruit en ondanks de dropstop onderscheidden we toch…wat drop. Nog wat hoekig en licht bitter op ’t eind maar met een zeer lange afdronk. In tegenstelling tot de vorige wijnen, veelbelovend.

De afsluiter was Chateau Rieussec, Sauternes 1974. Dit konden we afleiden dankzij de door Brunello’ s schoonvader minutieus bijgehouden factuurtjes, want het jaartal stond NIET op het etiket. Blijkbaar was 1974 in Sauternes zó abominabel dat vele domeinen wijn maakten zonder vermelding van het oogstjaar.
De wijn vertoonde nochtans wel tekenen van botritys maar…dan OP de fles( zie foto). IN de fles was het heel wat minder. Een mooi goudgele kleur, maar een licht chemische neus ( de chemici onder ons ontkenden dit nochtans). In de mond vond ik hem vrij plat en hij vertoonde een dramatisch gebrek aan zuren en complexiteit. Ik spreek hier even voor mezelf ( en enkele anderen) want de meningen over deze wijn waren verdeeld. De vraag werd gesteld, mocht je een volle fles witte mogen kiezen voor welke zou je gaan, de eerste of de laatste? Enkele leden (wellicht onder invloed ) kozen voor de cijferloze Sauternes, ik twijfelde geen moment aan de Charmes Godard 2005.

Plots kwam een clublid nog één maal heel nuchter uit de hoek. Wat een interessante proeverij! Hij had plots het gemeenschappelijke kenmerk tussen de gedronken wijnen ontdekt!
Allen waren we heel benieuwd naar wat we deze avond hadden geleerd en luisterden we aandachtig wat volgens hem de flessen duidelijk bond.
Gerten poneerde met overtuiging en met een  wetenschappelijk verantwoorde blik de volgende stelling:
Vrienden, dít is het gemeenschappelijke kenmerk van deze flessen:

"Ze zijn allen leeg!"