Brunaldi

Wie Alain B zegt, moet Alain C zeggen

Herinnert u zich nog het zondagse programma ‘ Confrontatie’? Deze voorloper van de Zevende dag had het toen over politiek en was dan ook enkel relevant voor de geïnteresseerde kijker. Net zoals elke kwaliteitskrant vandaag ook een lifestyle-, cultuur-, sport-, desnoods een diepzeevissenkatern heeft ( kan u zich voorstellen dat er 20 jaar terug in de Standaard een volledige pagina gewijd werd aan nieuwe cd ‘s..eh..LP’ s?) is ook het zondagochtend programma op ‘één’ vastbesloten om elke Vlaming een reden te geven de televisie op de gesubsidieerde zender af te stellen.

De naam is ondertussen al lang aangepast. En de onderwerpen ook. ‘De zevende dag’ handelt over alles wat men maatschappelijk relevant vindt. En blijkbaar heeft men aan de Reyerslaan nu ook begrepen dat wijn een bijzonder hot item is geworden. Na de reportage over Megavino twee weken terug had men het ook vandaag weer over ons aller gegiste godensap.
Aldi bood deze week een Brunello di Montalcino aan ( ‘Montaro’, een sexy en prestigieuze naam waarvan men echter geen letter informatie terugvindt op het web–reden genoeg voor mij om m’n handen en lippen van deze wijn te houden– hij werd wel al geproefd en besproken door de up to date ploeg van Vinowalt, hier ) tegen de belachelijk lage prijs van 13€. Elke wijnliefhebber die wat op de hoogte is liet deze kelk wijselijk aan zich voorbijgaan, maar blijkbaar lopen er nog genoeg mensen rond die geloven in een soort Italiaanse Sinterklaas en de voorraad was dan ook onmiddellijk uitverkocht.

Alain Coninx ( die vroeger ook al een reportage maakte over Le Pin—waar ik eigenlijk nog een leuk verhaal over heb maar da’ s voor een andere keer ) nodigde twee wijnkenners uit, Alain Bloeykens, de wijnexpert van eh…een wijnexpert dus en de eigenaar van restaurant Withof van wie de naam me nu even ontsnapt, nu ja, hij was dus ook aanwezig in de hoedanigheid van sommelier.
Het leek een gezellige bedoening te gaan worden want er stonden DRIE flessen op tafel.
Na de inleiding, waarin Alain B dus stelde dat over deze wijn niks terug te vinden is op het internet en waarin Alain C verklapte dat Aldi zelf over deze wijn niks wil verklappen, waarin beide experts dan ook hun twijfels uitten over de kwaliteit van deze Brunello, ging men over tot het proeven.
Want dat was nu eens interessant, twee kenners gingen die wijn PROEVEN !
Wat voor resultaat zou dat wel geven?
Gans wijnminnend Vlaanderen zat op het puntje van zijn stoel en stopte even met nippen van het zondagse wijnglas.
De experts proefden de wijn.
En kijk eens aan…zij waren gematigd tot weinig tot… helemaal niét enthousiast.
WAT een verrassing !
Bijna even verrassend als een doordeweekse zondagse aflevering van Witse ( zie ook hier).
Is nu echt geen enkele van de redacteurs, Alain zelf of desnoods één van de experts (of durfden zij niet) op het lumivineuze idee gekomen om de wijn BLIND te proeven naast de twee andere Brunello’ s? Hadden we dan niet écht een relevant oordeel gehad over de wijn?
Want laat dat duidelijk zijn, ik ben zowat honderd percent zeker dat je zelfs geen expert moet zijn (maar wel een wijnliefhebber) om er de Brunaldi uit te halen, maar op deze manier had dit dan ook eens voor goed bewezen kunnen worden.
Maar neen, de andere Brunello’ s dienden enkel om de genodigden DAARNA nog even te laten genieten van een echte Brunello en dan ook ACHTERAF op overbodige manier te melden dat dit toch wel heel andere bruschetta is dan het samengietsel van de Aldi.
De Withofsommelier had dan ook nog twee hoogvliegers meegebracht, een Cipressa La Fiorita en –godbetert- een Gaia.“ Ik zet ze toch op mijn onkostennota, waarom zou ik geen overprijsde topper drinken op kosten van de VRT..?”
Het ultiem bewijs van incompetent televisie maken (over wijn) was dan nog het feit dat beide andere wijnen afkomstig waren uit topjaar 2001, terwijl de Montaro het te mijden 2002 op het etiket droeg. Op die manier kan Aldi zich indien nodig nog verschuilen achter het slechte oogstjaar om de mineure kwaliteit van zijn “topwijnen” te verantwoorden..
Tja, in de tijd van Confrontatie was ’ t gemakkelijker. Zet vier politici van verschillende strekking rond de tafel en werp een heet hangijzer in de groep. Vuurwerk, boeiende televisie en nu en dan een relevante quote gegarandeerd. Als ik me niet vergis stonden er toen echter een paar goede trappisten op tafel…