Stijngoed!

Ter ere van zijn censuurste verjaardag kreeg Gerten van z’n knappe ega een cadeaubon voor een wijndegustatie naar keuze. Iets in de stijl van een Bongo-cheque (klik op de link hiernaast in de rechterkolom).
Gerten koos voor een degustatie ten huize van Stijn Van der Beken en was zo vriendelijk om ondergetekende daarbij uit te nodigen.

Stijn Van der Beken studeerde oorspronkelijk voor kok in Brugge. Dicht bij z’n woonplaats bevindt zich het Hof van Cleve te Kruishoutem. Hij solliciteerde ginds om in de keuken te werken, maar vermits er toen niet direct keukenvacatures waren kwam ie in de zaal terecht.
Stijn werd de sommelier van het Hof van Cleve en later ook van de Karmeliet.
En hij deed dat goed.
Zó goed zelfs dat ie in 1998 werd uitgeroepen tot beste junior sommelier van België. Hij won hierbij z’n gewicht in wijn, sedertdien  vervloekt hij nog steeds zijn tengere lichaamsbouw ..

Na enkele keren keren dankzij het falende globale positioneringssysteem van Gerten kwamen wij rond één uur aan bij Stijn z’n mooi gerenoveerde woning ( herlees deze zin en merk dat ie wél klopt).
Ik had enige argwaan aangaande de persoon van die hele Stijn. Zou dit geen omhooggevallen sujet zijn die gewoon op het goede moment op de juiste plaats was en nu met veel poeha z’n  onterecht verworven status tracht ten gelde te maken?
Niets van dit alles, beste lezer.

Stijn van der Beken is een bijzonder sympathieke jonge man, met een authentieke passie voor- en een werkelijk ongebreidelde kennis over alles wat met wijn te maken heeft.
Na een korte maar hartelijke kennismaking kregen we een degustatie van 6 Spaanse wijnen.

De 100% Verdejo van Villa Narcissa (Rueda) mocht zichzelf terecht liefhebben. Een heel puur fruitige, toegankelijke  witte wijn, mooi evenwichtig, de ideale begeleider van zomerse terrasavondjes(8,7€). De Ribeiro van Vina Mein 2004 was aromatisch net het tegenovergestelde. Een mineraal aroma en complexe maar frisse smaak maken van deze wijn een waar genot om drinken. Tachtig procent treixadura, een autochtone Spaanse druif, geplant op een granieten bodem, vandaar de mooie mineraliteit. Aan 14€ top!

Van de rode wijnen onthoud ik vooral de Otazu dimension 2003, een blend van 70% merlot, 20% cabernet en 10% tempranillo( kwestie van er toch nog een Spaans tintje aan te geven) die vooral qua structuur erg Bordelees aandeed en kan wedijveren met een goede cru bourgeois. Maar hij kost wel een stuk minder(9,41€).
We proefden ook een wijn uit Priorat, de gehypete Catalaanse Denominació d’Origen Qualificada. De naam van deze wijn moet ik u schuldig blijven ( het was er eentje extra), maar hij was heel typisch en behoorlijk krachtig. ( update: Mas Igneus 2004)
De reden waarom ik de naam van vorige wijn vergat te noteren was misschien de kwaliteit van de laatste. De appellatie Ribera del Duero bevestigde weer al het goeds wat erover wordt verteld. Vina Pedrosa 2004  was een dijk van een wijn. Schitterend aroma met tonnen zwart fruit, een heel vlezige en gestructureerde mond en mooie lengte. Deze honderd procent tinta del pais (tempranillo dus) crianza kreeg 18 maanden houtrijping. Hij wordt gemaakt door de familie Pascuas en kost 20€.  En zeggen dat ze nog twee wijnen maken die nóg beter zouden moeten zijn, de Reserva en Gran Reserva…
Uiteraard spraken we ondertussen niet over koetjes en kalfjes maar over druiven, flessen en wijnmakers. Het leuke aan Stijn is dat ie, in tegenstelling tot de meeste sommeliers toegeeft ook nog een groot liefhebber te zijn van Bordeaux. Toen de antipool van Michel Rolland, Stéphane Derononcourt ter sprake kwam had ik het over zijn persoonlijke wijndomein in de Castillon, Domaine de l’ A, en hoe spijtig ik het vond dat ik deze wijn nog nooit had kunnen proeven.
Plots verdween Stijn eventjes, kwam terug en schonk ons nog een extra flesje uit.

 Het delen van je passie, hét kenmerk van de echte wijnliefhebber.