The Beatles en Bordeaux (House of winelove)

Give me a break.
Ik wéét dat er buiten Bordeaux schitterende wijnen worden gemaakt.
Ik wéét dat ze in veel gevallen (zolang Parker en co ze niet ontdekt hebben) een stuk goedkoper zijn.
Ik wéét dat ook ik op een dag grotendeels van andere wijnen zal genieten. Een wijn gemaakt aan de oevers van de Duero zal verkiezen boven één waarvan de ranken zicht hebben op de Garonne.
Ik wéét dat.

Maar ik weet ook dat de passie van zowat elke wijnliefhebber- zelfs die van de meest ervaren handelaars en sommeliers- ooit begonnen is met de wijnen uit de buurt van de Gironde.
En dat de meesten, ondanks hun open blik, pas na een vijf-of tiental jaren écht de overstap maakten naar andere appellaties en landen. Meestal nadat ze op een punt kwamen dat ze het wel gezien (geroken en geproefd) hadden, dat Bordeaux wel lekker bleef, maar duur en wat eentonig werd.

Geloof het of niet, maar dit punt komt er ook bij mij aan.
Ik wil het echter liefst zolang mogelijk uitstellen.
Ik doe dit bewust. Ik kan nog steeds verlangen naar de eerste maal dat ik Lafite, Haut Brion of Pavie zal proeven. En ik weet dat deze wijnen misschien zullen ontgoochelen, maar het verlangen is soms mooier dan de daad, de jacht is veelal mooier dan de vangst.

Zoals mijn wijnpassie begon met de rode en de witte van Bordeaux, begon mijn muziekpassie ooit met de rode en de blauwe van de Beatles.
Ondertussen legde ik een weg af via Elvis Costello, The Smiths, Dream Syndicate, Bad Religion, NOFX, Jon Spencer, Monomen, Man or Astromen en de hele Estruscatalogus, Fifty Foot Combo, The Walkabouts, The Jayhawks, Fountains of Wayne, Sufjan Stevens, Elliot Smith.
Maar tegenwoordig hou ik weer erg veel van zangers of groepen met… Beatles invloeden.