Het eerste deel van dit verslag kan u hier lezen
Montrose is (samen met Meney) één van de domeinen in de Médoc die het dichtst bij de Gironde liggen en dus optimaal profiteren van de gunstige invloed van het water. Op de mooie website van het Chateau leren we van Jean Delmas (vroeger wijnmaker op Haut Brion) dat het domein eind 19de eeuw was ingericht als een heus dorpje, met echte straten en straatnamen ( Rue de Mulhouse, Rue d’ Alsace,..).
De naam van de familie Charmolüe zal vanaf de jaargang 2006 niet meer op het etiket pronken vermits het chateau werd verkocht aan de broers Bouygues.
Blind ingeschonken door Venne herkenden KK en ik deze wijn onmiddellijk als topBordeaux . De geur van de Chateau Montrose, St-Estephe 1993 was een typevoorbeeld van sous-bois en champignonaroma’ s. Ook in de mond overheersten tertiaire smaken maar de zuren en het nog ruimschoots aanwezige fruit waren knap in evenwicht met de versmolten tannines. Een heel mooie wijn voor dit minder hoog aangeschreven jaar.
De Vin de pays d ‘ Oc die de jarige hier had naast gezet ( Quatre sous 1995) was nog verbazend jong maar verdween met zijn dominante carameltoetsen en monolitische structuur redelijk in het niets naast de St Estephe.
Na dit heerlijk avondje dat Venne ons had geschonken kon K, onze gastheer, het niet laten om nog een extra flesje te kraken.
“Komaan KK, die moet je nu toch niet meer opentrekken!”
“Toch wel, die moet nú open, morgen is die slecht”!
KK ten voeten uit.
Chateau Nenin, Pomerol 1962:
De kurk zat 1 centimeter dieper, dat gaf al een slechte indruk.
Bij openen brak ie in twee.
De kleur vertoonde verbazend weinig evolutie. De neus was weinig intens, licht aardse toets, een proever herkende de geur van (niet te fel) gepofte kastanjes De mond ontgoochelde. Onevenwichtig, hoog in zuren, hoekig. We besloten even verder te drinken van de andere wijnen en dan de 45(!) jaar oude wijn een tweede kans te geven. Hij had misschien gewoon even last van een midlifecrisis?
En inderdaad, bij een tweede proevinghe bleek deze wijn de 45 jaar lange eenzame opsluiting mooi overleefd te hebben. Fruit was zowat weg, maar er bleven heel aangename smaken ( ranzige boter, maar lékkere ranzige boter!) en een nog mooie structuur over. Dit deed ons denken aan ouwe, doorzeten en versleten maar heel lekker zittende zetels.
KK had het gevoel dat de avond nog niet áf was en trok nog een halfje Tempier Bandol 2001 open, een wijn met een totaal atypische neus, een zoete kruidigheid, cassis en amandelkoek, pim’s koekjes en speculaas gemaakt door de bakker. Heel geconcentreerd in de mond, te jong maar al mooi in evenwicht. In tegenstelling tot KK die even wazig als op onderstaande foto nóg iets ging halen maar in slaap sukkelde voor de deur van zijn kelder…
Vinejo s Wijnblog 