Lousy Guitarplayer and the vinejogirls

 

 

Wijndejaarsvraagjes

Deze blog werd dit jaar
verrijkt, aangevuld,
versterkt en verscherpt
door de aanwezigheid
van enkele jonge wijnwolven

Van sommigen onderen hen
komen we iéts meer te weten
dankzij de Wijndejaarsvraagjes.

  Tienne bijt de spits af.

Waar, hoe, met welke fles of ervaring is je wijnpassie begonnen ?

Ik kan je geen namen of jaren geven maar mijn eerste slok wijn dronk ik toen de dooppeter van mijn vader op bezoek kwam. Hij was tijdens de oorlog naar Frankrijk gevlucht en er blijven plakken. Alleen als hij langs kwam was er wijn aan tafel. Ik was toen een jaar of twaalf. Na bierrijke tienerjaren werd de draad onder impuls van mijn vrouw terug opgenomen. Een derde boost kwam er onder invloed en onder invloed van een bevriend koppel. Nu gaat geen dag meer voorbij zonder dat ik met wijn bezig ben. Ik heb wel geen ervaring met het beschrijven van wijnen.

Drink je elke avond wijn ?

Nee, hoewel er spontaan en regelmatig wijn op tafel komt. Dit als wijnsnoepje of als begeleider van een doordeweekse maaltijd. In het weekend altijd. Enkele malen in een jaar heb ik wel eens een (wijn)novene, de ene al dan niet aansluitend aan de andere.

Welke appellatie, streek, land draagt je voorkeur weg?
Het gros van de rode wijnen die ik liggen heb zijn Bordeauxwijnen. Buiten bordeaux zijn er in Frankrijk echter ook goeie rode te vinden zoals Madiran (Brumont), Languedoc (Flauguergues), Rhône (Guigal). Met rode bourgogne heb ik minder goeie ervaringen.
Een pittige rosé lust ik ook : Collioure, Rosé van Guigal en de nieuwe rosé de Malartic bevalt me ook wel.
Bij de witte vind ik zowat overal mijn ding. Liefst witte Bourgogne en witte Bordeaux.
Ik probeer sedert kort ook meer en meer niet-Franse wijnen te proberen. Dit met goeie ervaringen. 

Waar koop je meestal je wijn ?

Het merendeel koop ik in Auchan. Het is slechts 20 minuten rijden en de prijzen zijn er het scherpst. Alhoewel, in Carrefour waren enkele wijnen dit jaar nog goedkoper. De rest vind ik in carrefour, colruyt, hyperwine en uitzonderlijk in de speciaalzaak.

Wat is het mooiste koopje dat je ooit gedaan hebt ?

La Fleur Cardinale 2005 : Ik kocht op de eerste dag van de laatste foire au vins in Auchan  één kist van zes, maar de barcode op die kist gaf slechts de prijs van één fles aan. Een kennis van me ging de volgende dag terug om het voor ons nog eens te proberen. Helaas… de gegevens in de computer waren reeds gewijzigd. Ik heb nu 9 flessen voor de prijs van 4.

Welke fles had/heeft de mooiste prijs-kwaliteitsverhouding ?

La Tour Carnet 2003
Deze wijn is nu reeds heerlijk en als je er rekening mee houdt dat je op restaurant voor 15 à 17 euro een bescheiden wijn krijgt, dan is deze Margrez-wijn à 15.90 (auchan) prijs-kwaliteit mijn topper.

Wat is de duurste fles die je ooit kocht ?

Rioja Gorrebusto Especial :
Ik denk dat het vooraan de veertig euro was? Het was in ieder geval de duurste die ik ooit kocht.

Welke fles geef je cadeau aan je vervelende collega ?

Hij mag ze allemaal hebben. Af te halen bij Imog.

Geef je top drie van je mooiste wijnervaringen.

1) een gezellig etentje thuis als verjaardagscadeau, kindjes in bed, rolluiken naar beneden en deuren op slot…
Aperitief : Oesters + La demoiselle de Bourgeois Pouilly Fumé Henri Bourgeois
Voorgerecht : Asperges op vlaamse wijze + Chablis Gr. Cru Billaud Simon Les Preuses ‘98
Hoofdgerecht : Steak Archiduc, frietjes, sla met tomaten en fijne boontjes + Reserve de la Comtesse Pauillac ‘98
Dessert : stokbrood met kaas en de rest van de Reserve
Koffie + versnaperingen en een Vénérable Roger Groult (Calvados Pays d’Auge 20jaar)

2) Afspraak met Sinte Pieter.

Ik stopte na het werk eens bij een wijnkennis. Hij kwam uit de kelder met een St-Pierre  St-Julien GCC 2001. De kracht en concentratie van deze wijn was fenomenaal. De ideale medicatie na een werkdag.
Dit belooft voor de 2003 die ik nog liggen heb :

3) Ik kreeg voor mijn verjaardag ooit eens een Cahors van mijn vrouw : Lamartine 1997
Na twee opwarmers uit deze streek dronken we deze wijn op een zomerse avond op het terras. Subliem. 

Wat was de grootste ontgoocheling ooit ?

Ik kocht ooit eens 6 flessen Reuilly (chateau de Reuilly). Bij het openen verdwenen de kurken bij de minste druk in de fles. Toch proefden we deze nog maar ze gingen één voor één via de kortste weg richting aquafin.
….ze zijn er misschien al mee weg naar Kana?

Heb je een mooie wijntip voor ons ?

Als men over bordeaux spreekt hoor je altijd de ronkende appelations : Margaux, Haut-Médoc, St-Julien,Paulliac, St-Estephe. Zelden spreekt men over Listrac. Daarom kan ik je als tip Chateau Clarke (Listrac) meegeven.

Een leuke wijnuitspraak, quote, gedachte

Een gepensioneerde wijnkennis zei me ooit : In mijne jeugd was ik krachtig en sterk. Later kwam ik in de fleure van mijn leven. Maar nu … mijn been begint te slepen, mijn “skoere” doe zeer, ’t zit soms gin poer meer in mie. Wel, zegt hij, bij wijn is dat ook zo, waarbij hij me vertelde over enkele ervaringen met topwijnen (oudere Cos en Lynch) die al over hun hoogtepunt heen waren.

Memoires

Rond 39 begint het lichaam aan z’n memoires.
(Bernard Dewulf)

Ik ben die leeftijd nét voorbij en kan me in die uitspraak wel verstaan. Wat vooral veranderd is, is m’n drang om steeds nieuwe dingen te ontdekken en daar dan ook 100 % voor te gaan.En dan heb ik het voor deze ene keer dus niet over wijn maar over alles wat met cultuur te maken heeft. Been there, done this, heard that, you know…
Zo kocht ik vijftien jaar terug in Londen de volledige catalogus van zowel The Far Side als Calvin en Hobbes. Of later alles van Carl Hiaasen ( hilarisch!)
En als ik een nieuwe groep had ontdekt zou ik ook niet rusten alvorens al hun uitgebrachte materiaal trommelvliesgewijs mijn hersenen was binnengedrongen.
Tien tot vijftien jaar terug kon ik me een dag zonder muziek gewoon niet inbeelden.  Ik pluisde de Riff Raff en meer obscure muziekblaadjes zoals Pit’sBull uit op zoek naar nieuwe ontdekkingen. Maar sinds enkele jaren is die passie wat bekoeld en laat ik alles wat op me afkomen.
En af en toe heb ik het dan nog eens zwaar te pakken, zoals twee jaar terug met Bright Eyes.
Of, naar ik vermoed, zoals nu met het kerstcadeautje dat ik kreeg van mijn lief vrouwtje.
Two Gallants, hartverscheurend, hartstochtelijk, levensecht en meeslepend.

 

Let op de sfeervolle eerste seconden van de clip…

Kerstavond 2007

 

Hoort den Angelus weerschallen
Zondig nu niet meer
Buig neder op de knieën
En bid tot onze heer

 

Wellekens? Niet dus…

Twee weken terug vereerde Herwig Van Hove Frieda Van Wijck met een bezoekje. Toevallig was ik op tijd terug van de wijnles en kon ik aldus het gesprek in De Laatste Show volgen.
Hufterige Herwig  was weer z’n eigen arrogante zelf en spuide clichés als een op hol geslagen drukmachine. Zijn uitspraken over sommeliers deden me denken aan de gefrustreerde marktkramer zonder diploma die ik ooit hoorde uithalen naar al die zogenaamde intellectuelen die er wél in geslaagd zijn zo’ n maatschappelijk waardevol vodje te behalen.
Ruiken aan de kurk is belachelijk want élke kurk ruikt naar kurk! Wel Herr Herwig, ik opende in mijn leven al heel wat flessen en uit gewoonte ruik ik telkens eerst eventjes aan de kurk. De meeste kurken zijn reukloos, soms durven ze wat naar azijn ruiken, maar als ze écht naar ‘kurk’ ruiken ( en dan bedoel ik de muffe geur die we met gekurkte wijn associëren) dan zit je meestal met een probleem.
Het drinken van wijn moét volgens een andere theorie van La Herwige gepaard gaan met eten, zoniet bezondig je je aan zuipschuiterij. Tja, dat de wijntjes uit Chateau Simple een maaltijd behoeven om hun povere kwaliteit te verdoezelen is duidelijk, maar écht goede wijn staat op zich. Ik ben alvast  fier tot het zuipschuitendom te behoren.
En dat een sommelier veel show verkoopt is soms wel waar, maar dat is nou net wat blasé types (zoals Hoofse Herwig er zelf ééntje is) op restaurant verwachten rondom hun persoontje. Opgeblazen lucht.
Echt belachelijk werd het bij zijn stelling dat “aan een wijn punten geven” niét hoort. En zéker niet op 100, komaan zeg.
Nee hoor je moet stérren geven!
Oké meneer Van Hove, hoeveel sterren geeft u dan aan deze Argentijnse wijn?
Vier en een half
En wat is het maximum?
Vijf!
Oké, 4,5/ 5 dus.
90 op 100.

Maar ik wou het in dit stukje niet over het blaaskakerige centrum van ons wijnwegstelsel hebben. Als je héél goed keek kon je namelijk net naast het allesomvattende en bijna op springen staande aura van Herr Gewichtig  een klein verlegen vrouwtje zien zitten.
Het was Simonne Wellekens.
Ik weet niet wat deze wijnschrijfster van De Standaard bezielde om de beperkte ruimte naast het Vlaamse  wijnorakel in te nemen, maar zeggen dat ze in de ruim uitgemeten schaduw van het GeHerwigte bleef steken is een understatement van het type “ABX uitbouwen was niet direct (collega hufter) Etienne Schouppes beste ingeving.”
Het viel me wel wat tegen dat Simonneke de zeldzame momenten dat ze er in slaagde om een opmerking te wringen tussen Vanhoves stompzinnige platitudes enkel gebruikte om…hem grotendeels gelijk te geven.
Nochtans had ze een boek te promoten, 1001 Supermarktwijnen.

Sorry Simonneke, wat gaat volgen zal je niet graag lezen, je bent waarschijnlijk een hele toffe en lieve madam, en als ik je ooit tegen het lijf loop zal ik beschaamd de blik afwenden, maar objectiviteit heeft zijn prijs.

De absurdistische popgroep Ween bracht ooit een cd uit met als titel “ 12 Golden Country Greats”. Er stonden echter slechts 10 nummers op. Grappig was dat, en Simonneke is vatbaar voor hetzelfde soort humor. In haar boek staan geen 1001 maar 800 wijnen…
Maar alles moest heel snel gaan, het boek diende blijkbaar de winkelschappen te halen vóór kerstmis om de toch niet zó erg in hun koopkracht aangetaste Vlamingen te verleiden tot aankoop van dit kleinood voor Nonkel Toine die middels het kopen van wijn zijn midlifecrisis tracht te bestrijden.
En haast en spoed…zijn zelden voorbode van een goed wijnboek.
Om te beginnen de lay out.
Het boekje is zó smal dat je het moet kreuken om het open te slaan. Op elke pagina staan twee wijnen beschreven, alles in sober zwart wit en zonder ook maar één foto, wat het geheel nochtans heel wat aanschouwelijker had gemaakt.
Men bespreekt elk warenhuis afzonderlijk in rosé, wit en rood, en in 3 prijsklasses, onder de 5, onder 10 en boven de 10€.
De selectie van de wijnen is behoorlijk willekeurig, er worden zelfs wijnen besproken die dit jaar in het wijnfestival voor de eerste keer in het aanbod opdoken ( Les Hauts de Palette, drie sterren in Guide Hachette, ééntje slechts- niet meer dan correcte wijn- in dit boek).

De naam van de wijn staat in grote letters bovenaan, daaronder staat meestal een mooie uitleg over de herkomst, vervolgens een bespreking van de kleur, de geur, de smaak, én, bijzonder relevant, het alcoholpercentage. Ondertussen vergeet men wel bij zowat de helft van de wijnen  de herkomstbenaming duidelijk te vermelden. Je moet bvb maar weten dat die Saint Amour van de Carrefour een Beaujolais is, dit staat nergens bij de wijn vermeld. Ja, bij de wijn die daarvóór wordt besproken staat er wat uitleg over de Beaujolais, maar er is nergens een opdeling van het boek in AOC’ s, dus de beginnende wijnliefhebber kan maar gokken dat de wijn tot dezelfde appellatie behoort als diegene die net ervoor werd besproken. Die vorige wijn wordt trouwens als volgt aangeduid: :
 Juliènas 2006.
Met daaronder heel wat uitleg over de cru’ s in de Beaujolais, maar om te weten om wélk huis of wélke wijnbouwer het gaat moet je blijkbaar even naar Carrefour bellen.
Ook vele Bourgognes worden in de titel enkel aangeduid met bvb “ Savigny Les Beaunes”. De maker van de wijn kom je wel te weten maar dan moet je op zoek in het begeleidende tekstje. Toch niet echt handig voor de lezer, vooral, en nu komt het…omdat er NERGENS een alfabetische lijst van de wijnen is te bespeuren!!  Dit zorgt voor een kluwen waar zelfs de meest ervaren supermarktschuimer zijn weg in verliest.
Echt storend wordt het echter als er ware(sic) onwaarheden worden verteld.

Zoals u kan lezen heeft Simonne nog nooit gehoord van Le Petit Mouton, de tweede wijn van Mouton Rothschild die sedert 1993 op de markt is.
Ooit ( in 1930) was Mouton Cadet de wijn die MR door het barslechte wijnjaar in de plaats van zijn eerste wijn op de markt bracht,  maar tegenwoordig wordt deze wijn samengesteld uit druiven afkomstig van verschillende wijnboeren en appellaties in Bordeaux.  Men vergeet ook de herkomstbepaling te vermelden van deze wijn, argeloze lezers kunnen veronderstellen dat het om een Pauillac gaat in plaats van om een gewone AOCBordeaux..
Top of the bill, Simonneke geeft deze wijn die wij in de les ooit kwalificeerden als correct gemaakte, soepele maar karakterloze Bordeauxwijn zomaar eventjes DRIE sterren, wat staat voor een méér dan goede wijn. Dit is één ster méér dan de authentieke Bandol 2004 van Domaine  La Suffrène en 2 sterren meer dan Chateau Lanessan, Haut Médoc 2000 die hier op 2 afzonderlijke proeverijen met in totaal 15 verschillende proevers telkens de betere was van de rechtstreekse uitdager ( en 2 maal duurdere) Réserve de la Comtesse, Pauillac (tweede wijn van Pichon Comtesse) uit hetzelfde jaar ..
Tja, smaken en kleuren…
Wat verder lezen we dat we Chateau Lagrange uit St Julien  niet mogen verwarren met Chateau Lagrange uit…Saint Emilion. Hier bedoelt men dus Lagrange uit Pomerol, slechts luttele kilometers verder, maar toch…
Nu, u vindt dat ik begin te muggenziften, maar ik heb nog een uitsmijter.
Vanaf heden is bewezen dat de kastelen in Bordeaux wel degelijk bepaalde cuves van hun wijn voorbehouden om te bottelen voor de supermarkten.
En aan Delhaize levert Cambon La Pelouse blijkbaar ook nog eens wijn uit een ándere ( en betere) cuve dan aan de Colruyt...

 

Kermit Lynch

Ik ga er niet uit citeren, zet dit boek NU als eerste op je cadeaulijstje voor kerstmis.

Op LpdV vond ik toevallig een mooi stukje dat het niet heeft over de avonturen van een wijnkoper, maar over de reisweg van een  wijndrínker in Frankrijk. Ik vroeg en kreeg de toestemming van de auteur, Jérôme Pérez, om deze tekst hier te publiceren.

Jeune et impétueux, il lit avidement les revues et les guides, recherche absolument les vins puissants et capiteux : Bordeaux rouge bien sûr et Bourgogne blanc de la côte de Beaune ! Même combat.
Puis il se pique de découvertes et croit bien avoir trouvé l’Eldorado dans le sud : Languedoc et Roussillon fourmillent de talents qui régalent les papilles, à vous en mettre plein la vue : du soleil, du fruit, de la puissance et le même côté chic qu’en Bordelais pour un prix plus intéressant. Faudrait être con pour continuer à cautionner le système ! Lui, on ne l’aura pas !
Puis il connaît sa période rebelle : Surtout ne pas suivre les modes ! Ras le bol de la syrah et du merlot : sur ça non plus, il ne va pas se faire avoir ! Et finalement, il y a de bien beaux blancs en Maconnais et le cabernet franc, c’est ce qu’il y a de mieux.
De rebelle, il devient iconoclaste : Il est un connaisseur et il s’est bien rendu compte qu’on veut lui faire prendre des vessies pour des lanternes et qu’on en veut à son porte monnaie. Il regarde vers la Loire, pour ce qui est des vins blancs et tout compte fait, en Bourgogne, Chablis, ce n’est pas si mal ! Il en a un peu marre des vins faciles et maquillés, pommadés, empesés dans leur extraction et dans des habits de bois un peu trop serrés. Vivent les vins de pays des côtes de Thongues, ou de Marcillac !
Mais le terroir, il n’y a que ça de vrai : il va à la rencontre des vignerons, des vrais, ceux qui mangent de la terre et qui en donnent le goût aux raisins. Après quelques attirances vers les bio, dans une pseudo période bobo cool, décalée, plutôt Yupie new âge, finalement bien conventionnelle, il reprend une lichette de soufre (mais pas trop quand même) et se serre un verre de riesling, cépage des cépages, s’il en est, caméléon et polymorphe au sol qui l’a fait grandir. Mais peut-il encore boire du rouge ? Oui sans doute, mais quoi ? Alors, à mesure qu’il commence à blanchir et que son pouvoir d’achat commence à le lui permettre, il regarde d’abord vers le Rhône version Nord (la syrah a retrouvé grâce à ses yeux, sans doute) et vers la Bourgogne : il se rappelle comme il était jeune et qu’il grimaçait devant ses vins raides et acides sans comprendre pourquoi d’autres tombaient à genou au même moment. Et si il essayait à son tour : son initiation serait-elle terminée?
 
Tot slot, een zekere Raymond reageerde hierop met deze leuke bedenking: 

Confidence pour les plus jeunes:
A partir d’un certain âge le VIN est la seule chose qui puisse remplacer ( bien partiellement ) les femmes…
Robe, parfum, chair, satin, charme, complexité, imprévisibilité et surtout insondable mystère…

Brief aan ons warme dekentje

Dag Eric,

Nog eens dank voor de schitterende wijn die je me maandag cadeau gaf.
Ik vrees dat ie snel voor de bijl zal gaan met de feestdagen in zicht -ook zonder feestdagen in zicht eigenlijkookomtzotestelleninditgeval (sic) –

Zoals je me vroeg proefde ik voor je ook de St Estephe 2005.
Op de fles staat het weinig belovende "mis en bouteille dans la région de production".
Aaah, het doembeeld van een grote overbezwavelde tank vol gesteriliseerde wijn komt in me op…
Maar kom, ik tracht alsnog om onbevangen de wijn een eerlijke kans te geven. Er is tenslotte toch ook een vermelding “Selection Privée”, én hij is gebotteld voor het eeuwenoude en redelijk betrouwbare huis ’Cordier’. 

De kleur is, gezien het jaartal en de appellatie, verbazend licht. Zouden ze durven bijlengen, zouden ze durven?
Het aroma valt eigenlijk best mee. Heel fruitig, met veel fruit en dan ook nog wat fruit. Na wat opschudden toch ook een ander accent, namelijk een lactische toets, beetje bessenyoghurt, correctie kérsenyoghurt. Met veel verbeelding ontwaar ik ook een lichte kruidigheid.
Al bij al charmant, maar geen spoor van een St Estephe touch.
In de mond hetzelfde fruitige en lactische karakter, met wat mokka en een licht bittertje op het einde. Maar hier wordt duidelijk wat het antwoord is op de vraag die ik me stelde enkele zinnen eerder: JA, ze durven. Want de materie in deze wijn is beperkter dan de grijze stof van Anke Vandermeersch*, en dat wil wat zeggen.
Blind zou ik op een goed gemaakte, commerciële vin de pays d’ Oc gokken in de 5 euroklasse.
Goed gemaakt, drinkt enorm lekker weg maar vertoont een gebrek aan structuur en karakter.
Mocht ik dit krijgen in de foyer van het NTG, ik zou heel tevreden zijn.
Maar dat ze op zulke flessen de naam St Estephe mogen zetten lijkt me niet de beste zet om het reeds fel afgebladerde Bordeauxblazoen enigszins op te poetsen. 

Ik zie met ongeduld uit naar de glorierijke ontkurking van de Rijks’ chenin blanc die je me schonk.
In tegenstelling tot vorige wijn voeg ik die wél met graagte toe aan mijn collection privée.

 

*Lezers die zich door deze kromme metafoor beledigd voelen: Ja, Anke Vandermeersch is ook een mens en neen ik vind het niet erg dat u hier nooit meer komt lezen.

Theyswijn

In 2004 verkocht Jan Theys zijn Italiaanse wijndomeinen aan de Nederlander Jelgersma ( van oa Chateau Giscours). Na drie jaar is de deal eindelijk afgehandeld, Theys werd gedeeltelijk betaald met wijnen uit de stock van La Fattoria Fiamminga.

Een gunstige wind (merci BDC) zorgde ervoor dat ik de eerste tranche van de verkoop van deze wijnen in Belgie kon meemaken. Wegens aanhoudende wijnbudgetproblemen kocht ik er veel te weinig ( 12tal flessen), maar ondertussen proefde ik er wel al twee. Zowel de Dalmiru (100% negro amaro) als de Maru Neru ( 100% primitivo) 2003, beiden uit Puglia, zijn authentieke terroirwijnen, heel evenwichtig en zacht maar met een ferme vlezigheid. Dalmiro had een animaal aroma met leder en  koffie, in de mond toch ook mooi rood fruit en een afdronk waarin geroosterde accenten bovenkomen. De Maru Neru liet ik proeven in de les, velen dachten aan grenache en mourvèdre, allen vonden dit een belachelijk mooie wijn voor het betaalde bedrag ( 5,5€…)

Anderhalf jaar terug schreef ik een stukje over Jan Theys en zijn wijnen , voor één keer permitteer ik me een klein recyclage:

Gelooft u in de heilzame werking van homeopathie ?

Als u Etienne Vermeersch of Patrick de Witte heet alvast niet. Deze respectabele heren zijn lid van ‘SKEPP’, een vereniging die alles wat niet wetenschappelijk bewezen kan worden onwaar acht ( telepathie, ufo’s, astrologie, creationisme,..). Niet echt Kardinaal Daneels’ zijn doelgroep dus – hoewel dit niet wetenschappelijk bewezen kan worden -.

Wanneer u zich ondertussen al afvraagt what the f*ckin’ hell dit met wijn te maken heeft, hier komt het : vorige week had ik het genoegen ( dankzij KK, merciKes..) een workshop bij te wonen over biodynamische wijnbouw.

Dit gebeuren vond plaats in een kasteeltje in St Ulriks Kapelle en  werd georganiseerd door de sympathieke vinofiel Bert De Costers, die de interactieve site  Ik wil wijn uit de grond stampte.

De workshop ( ‘ik ga naar een workshop over wijn om heel wat bij te leren’ klinkt ALTIJD beter dan ‘ ik ga een heleboel wijnen gaan proeven en probeer op beide voeten terug thuis te geraken’ ) werd begeleid door niemand minder dan Jan Theys. Vooraleer u flauwe grappen begint te verzinnen over wasproducten en valpartijen, ook deze man was vroeger actief in de muziek- en amusementswereld. In ’98 verkocht hij z’n platenfirma ( met oa K’ s Choice en andere Belgische toppers op de loonlijst ) aan Sony om z’n wijnpassie te vertalen in de aankoop van een perfect gelegen stuk grond, behorend aan een Italiaans klooster. Hij plantte zelf z’n stokken, en in 2002 oogstte hij z’n eerste wijn én enorm veel succes bij de wijnpers.

Theys wou opvallen in de wijnwereld en had al snel door dat dit niet meer kon met speciale aanplantingen, rare assemblages, superconcentratie, enz…Hij koos dan maar voor de allermoeilijkste en arbeidsintensiefste manier van wijnmaken : de biodynamische wijnbouw.
Hij liet zich o.a. inspireren door de theorieën van Steiner– die zei dat alle grote culturen rekening hielden met kosmische krachten- en Maria Thun, die al 40 jaar proefondervindelijk nagaat wat het effect is van bvb. de constellaties op het moment van toedienen van bepaalde biologische extracten. Thun brengt elk jaar een kalender uit, naar het schijnt de bijbel voor de biodynamische tuinbouwer.

Jan Theys vertelde ons uitgebreid hoe hij erin slaagde om zonder gebruik van de chemiedoos  z’n planten optimaal te laten renderen.

En daar ligt de link met de homeopathie. De concentratie van werkzame stoffen in bepaalde oplossingen is even miniem als die van pakweg, u kent het vast, dokter Vogels’ echinacea .

Zo wordt er bvb. kwarts, opgelost in water, op de percelen gestrooid ( in nevelvorm ) : 4 gram ( VIER ) per ha !

Een andere praktijk is het onder de grond bewaren van koeienstront in een koeienhoorn ( no kiddin’, dit werd verteld door een behoorlijk verstandige man die gedurende drie jaar topwijn produceerde ) om daarmee dan later, afhankelijk van de plaats van zon en planeten, de percelen te bemesten ( 120 g per ha. ).

Theys beweerde dat dit de verticaliteit van de wortels bevorderde(Hoe dieper de wortels kunnen groeien, hoe meer waardevolle voedingsstoffen en mineralen ze zullen uit de grond halen én hoe minder ze gevoelig zullen zijn aan grote droogte = stress hydrique) en dat hij reeds enkele dagen erna zag hoe de bladeren van de plan
ten zich ‘open zetten’ naar de kosmos toe. 

De Bordelese pap gebruikte hij wel ( mengsel van kopersulfaat en kalk, tegen meeldauw ), maar in veel kleinere hoeveelheden dan bij de klassieke wijnbouw ( én versterkt met natuurlijke producten zoals netelthee, wilg, paardenstaart,..)

U kan dit quatsch vinden van een gehalte dat de verhalen van Dewinter en andere Dedeckers bijna geloofwaardig doet overkomen, feit is dat Jan Theys erin geslaagd is om, zonder toevoeging van scheikundige additieven ( ook geen zwavel !),  topwijn te vinifiëren.

We proefden z’n mooie, enorm dierlijke  Maru Neru 2002 Fattoria Fiamminga, en de topper, Caiarossa 2002 La Serra, gemaakt van 90% Merlot en 10% Petit Verdot.

Deze wijn was een ware streling voor de tong en deed me denken aan die ene keer dat ik een superBarbaresco ‘97 mocht proeven : fluwelig, full bodied en ultralang.

En dit hoeft voor mij geenszins wetenschappelijk bewezen te worden, het werd proefondervinderlijk vastgesteld !

Vergetelheid

Waarom wordt een krant gemaakt? Als de visboer haar niet gebruikt om de aal in te draaien, komt ze wel terecht op de bodem van de kattenbak. Hetzelfde lot dus als alles wat hier verschijnt. Een dag later kijkt niemand er meer naar, de glimlach is voorbij, het nieuwe alweer verdrongen door ander nieuws.

Vrij naar Jeroen Brouwers 

 

Lapsuske en wiske: De dramastische dronkenlap(sus)

De uitspraak ( en lapsus) van de dag werd gisteren( sic) gedaan door een oud ventje in het televisiejournaal: hij had het over een dramastische stijging van de levensduurte.
Alle basisproducten worden inderdaad duurder, en dit op drastische en dramatische wijze.
ALLE basisproducten, met uitzondering van…Amerikaanse en Australische wijnen.
Dankzij de blijvend kwakkelende dollar zouden de Yankee en Aussiewijnen op zijn minst niet in prijs mogen stijgen. Indien dit bij uw persoonlijke nieuwewereldwijnhandelaar wél het geval is dan mag u deze woekeraar van dramastische winsten verdenken.

Na de aanschaf van de Elderton, Barossa 2004 aan 18€ voelde ik mij alvast allesbehalve opgelicht. Na inname was ik eerder opgelúcht, met name door de vaststelling dat men ook aan de andere kant van de wijnwereldbol edele  wijnen kan produceren.
Hoewel Australië zowat 240 maal groter is dan België bedraagt de totale oppervlakte voor wijnteelt amper de helft van die van de Languedoc-Roussillon in Frankrijk. Van de met druivenranken bebouwde grond bij onze tegenvoeters komt dan weer de helft uit Zuid Australie, waar er een gematigd mediterraan klimaat heerst (de rest van Australië- bestaat voor het grootste deel uit woestijn met bijhorend woestijn- of tropisch klimaat)
Dankzij de koele invloed van de zeestromingen is men in Zuid-Australië in staat om fijne en nobele wijn te maken van hoge kwaliteit. In Barossa valley kent men warme zomers en koude winters maar weinig neerslag. Vandaar dat men de toelating heeft om te irrigeren, iets wat in vele Franse appellations ten strengste verboden is.
In 2004 had men echter behoorlijk wat regen in het winterseizoen, en in combinatie met een lange en droge zomer zorgde dit voor perfect rijpe cabernet sauvignon.

De Elderton 2004 is hiervan de perfecte illustratie. Deze intens donkerrode wijn smokkelt meteen zijn charmante aroma’ s van cassis, eucalyptus en munt je neus en hersenen in. Na opschudden duiken ook vanille, perziken in siroop, koffie en chocolade op, alles heel gematigd en verfijnd, not at all pushy. Heel zacht en romig in de mond, fluwelig bijna, met soepele tannine en een blijvende frisheid ondanks de 14,5% alcohol die zich slechts op het einde héél eventjes laat opmerken. De ellenlange afdronk zet de kroon op het werk.
Een Australische cabernet sauvignon met Bordeaux allures.
Formidastisch!