Wellekens? Niet dus…

Twee weken terug vereerde Herwig Van Hove Frieda Van Wijck met een bezoekje. Toevallig was ik op tijd terug van de wijnles en kon ik aldus het gesprek in De Laatste Show volgen.
Hufterige Herwig  was weer z’n eigen arrogante zelf en spuide clichés als een op hol geslagen drukmachine. Zijn uitspraken over sommeliers deden me denken aan de gefrustreerde marktkramer zonder diploma die ik ooit hoorde uithalen naar al die zogenaamde intellectuelen die er wél in geslaagd zijn zo’ n maatschappelijk waardevol vodje te behalen.
Ruiken aan de kurk is belachelijk want élke kurk ruikt naar kurk! Wel Herr Herwig, ik opende in mijn leven al heel wat flessen en uit gewoonte ruik ik telkens eerst eventjes aan de kurk. De meeste kurken zijn reukloos, soms durven ze wat naar azijn ruiken, maar als ze écht naar ‘kurk’ ruiken ( en dan bedoel ik de muffe geur die we met gekurkte wijn associëren) dan zit je meestal met een probleem.
Het drinken van wijn moét volgens een andere theorie van La Herwige gepaard gaan met eten, zoniet bezondig je je aan zuipschuiterij. Tja, dat de wijntjes uit Chateau Simple een maaltijd behoeven om hun povere kwaliteit te verdoezelen is duidelijk, maar écht goede wijn staat op zich. Ik ben alvast  fier tot het zuipschuitendom te behoren.
En dat een sommelier veel show verkoopt is soms wel waar, maar dat is nou net wat blasé types (zoals Hoofse Herwig er zelf ééntje is) op restaurant verwachten rondom hun persoontje. Opgeblazen lucht.
Echt belachelijk werd het bij zijn stelling dat “aan een wijn punten geven” niét hoort. En zéker niet op 100, komaan zeg.
Nee hoor je moet stérren geven!
Oké meneer Van Hove, hoeveel sterren geeft u dan aan deze Argentijnse wijn?
Vier en een half
En wat is het maximum?
Vijf!
Oké, 4,5/ 5 dus.
90 op 100.

Maar ik wou het in dit stukje niet over het blaaskakerige centrum van ons wijnwegstelsel hebben. Als je héél goed keek kon je namelijk net naast het allesomvattende en bijna op springen staande aura van Herr Gewichtig  een klein verlegen vrouwtje zien zitten.
Het was Simonne Wellekens.
Ik weet niet wat deze wijnschrijfster van De Standaard bezielde om de beperkte ruimte naast het Vlaamse  wijnorakel in te nemen, maar zeggen dat ze in de ruim uitgemeten schaduw van het GeHerwigte bleef steken is een understatement van het type “ABX uitbouwen was niet direct (collega hufter) Etienne Schouppes beste ingeving.”
Het viel me wel wat tegen dat Simonneke de zeldzame momenten dat ze er in slaagde om een opmerking te wringen tussen Vanhoves stompzinnige platitudes enkel gebruikte om…hem grotendeels gelijk te geven.
Nochtans had ze een boek te promoten, 1001 Supermarktwijnen.

Sorry Simonneke, wat gaat volgen zal je niet graag lezen, je bent waarschijnlijk een hele toffe en lieve madam, en als ik je ooit tegen het lijf loop zal ik beschaamd de blik afwenden, maar objectiviteit heeft zijn prijs.

De absurdistische popgroep Ween bracht ooit een cd uit met als titel “ 12 Golden Country Greats”. Er stonden echter slechts 10 nummers op. Grappig was dat, en Simonneke is vatbaar voor hetzelfde soort humor. In haar boek staan geen 1001 maar 800 wijnen…
Maar alles moest heel snel gaan, het boek diende blijkbaar de winkelschappen te halen vóór kerstmis om de toch niet zó erg in hun koopkracht aangetaste Vlamingen te verleiden tot aankoop van dit kleinood voor Nonkel Toine die middels het kopen van wijn zijn midlifecrisis tracht te bestrijden.
En haast en spoed…zijn zelden voorbode van een goed wijnboek.
Om te beginnen de lay out.
Het boekje is zó smal dat je het moet kreuken om het open te slaan. Op elke pagina staan twee wijnen beschreven, alles in sober zwart wit en zonder ook maar één foto, wat het geheel nochtans heel wat aanschouwelijker had gemaakt.
Men bespreekt elk warenhuis afzonderlijk in rosé, wit en rood, en in 3 prijsklasses, onder de 5, onder 10 en boven de 10€.
De selectie van de wijnen is behoorlijk willekeurig, er worden zelfs wijnen besproken die dit jaar in het wijnfestival voor de eerste keer in het aanbod opdoken ( Les Hauts de Palette, drie sterren in Guide Hachette, ééntje slechts- niet meer dan correcte wijn- in dit boek).

De naam van de wijn staat in grote letters bovenaan, daaronder staat meestal een mooie uitleg over de herkomst, vervolgens een bespreking van de kleur, de geur, de smaak, én, bijzonder relevant, het alcoholpercentage. Ondertussen vergeet men wel bij zowat de helft van de wijnen  de herkomstbenaming duidelijk te vermelden. Je moet bvb maar weten dat die Saint Amour van de Carrefour een Beaujolais is, dit staat nergens bij de wijn vermeld. Ja, bij de wijn die daarvóór wordt besproken staat er wat uitleg over de Beaujolais, maar er is nergens een opdeling van het boek in AOC’ s, dus de beginnende wijnliefhebber kan maar gokken dat de wijn tot dezelfde appellatie behoort als diegene die net ervoor werd besproken. Die vorige wijn wordt trouwens als volgt aangeduid: :
 Juliènas 2006.
Met daaronder heel wat uitleg over de cru’ s in de Beaujolais, maar om te weten om wélk huis of wélke wijnbouwer het gaat moet je blijkbaar even naar Carrefour bellen.
Ook vele Bourgognes worden in de titel enkel aangeduid met bvb “ Savigny Les Beaunes”. De maker van de wijn kom je wel te weten maar dan moet je op zoek in het begeleidende tekstje. Toch niet echt handig voor de lezer, vooral, en nu komt het…omdat er NERGENS een alfabetische lijst van de wijnen is te bespeuren!!  Dit zorgt voor een kluwen waar zelfs de meest ervaren supermarktschuimer zijn weg in verliest.
Echt storend wordt het echter als er ware(sic) onwaarheden worden verteld.

Zoals u kan lezen heeft Simonne nog nooit gehoord van Le Petit Mouton, de tweede wijn van Mouton Rothschild die sedert 1993 op de markt is.
Ooit ( in 1930) was Mouton Cadet de wijn die MR door het barslechte wijnjaar in de plaats van zijn eerste wijn op de markt bracht,  maar tegenwoordig wordt deze wijn samengesteld uit druiven afkomstig van verschillende wijnboeren en appellaties in Bordeaux.  Men vergeet ook de herkomstbepaling te vermelden van deze wijn, argeloze lezers kunnen veronderstellen dat het om een Pauillac gaat in plaats van om een gewone AOCBordeaux..
Top of the bill, Simonneke geeft deze wijn die wij in de les ooit kwalificeerden als correct gemaakte, soepele maar karakterloze Bordeauxwijn zomaar eventjes DRIE sterren, wat staat voor een méér dan goede wijn. Dit is één ster méér dan de authentieke Bandol 2004 van Domaine  La Suffrène en 2 sterren meer dan Chateau Lanessan, Haut Médoc 2000 die hier op 2 afzonderlijke proeverijen met in totaal 15 verschillende proevers telkens de betere was van de rechtstreekse uitdager ( en 2 maal duurdere) Réserve de la Comtesse, Pauillac (tweede wijn van Pichon Comtesse) uit hetzelfde jaar ..
Tja, smaken en kleuren…
Wat verder lezen we dat we Chateau Lagrange uit St Julien  niet mogen verwarren met Chateau Lagrange uit…Saint Emilion. Hier bedoelt men dus Lagrange uit Pomerol, slechts luttele kilometers verder, maar toch…
Nu, u vindt dat ik begin te muggenziften, maar ik heb nog een uitsmijter.
Vanaf heden is bewezen dat de kastelen in Bordeaux wel degelijk bepaalde cuves van hun wijn voorbehouden om te bottelen voor de supermarkten.
En aan Delhaize levert Cambon La Pelouse blijkbaar ook nog eens wijn uit een ándere ( en betere) cuve dan aan de Colruyt...