Wijn tanken

In Bilbo griste ik vorige week ‘Attica’ van Monza mee. Aan de  introductieprijs van 9.95€ kwamen waarschijnlijk wel meer muziekliefhebbers op dit idee. En geen van hen zal er spijt van hebben. Attica zit al een luisterbeurt of 10 in de auto cd-lader en ik vind ‘m bij elke rit beter.
Vrees niet, ik zal de cd hier niet bespreken, beluister  zelf enkele nummers op hun Myspacepagina (het hevig rockende ‘Wie danst er nog?’, de schitterende titelsong en het bezwerende ‘ Bijna niets’).
Toch wil ik even stil staan bij één van de teksten waarbij ik eigenaardig genoeg aan ons, wijnliefhebbers, moest denken…

Het was een jaar van heel hard werken
en nu is het hoog hoog tijd voor rust
en voor de buren iets gaan merken
zijn wij al lang aan de azurenkust

we reizen veel en vooral heel stijlvol
en we doen dat met een zekere flair
onze levens zijn zelden halfvol
en al wat minder is is ordinair

maar we tanken wel in Luxemburg
als we tanken is het in Luxemburg

we zijn een voorbeeld voor de nieuwe natie
goed voorzien en hip van snit
en oh zo handig in de facturatie
veel in het zwart en niks in het wit

al ons geld staat safe in Zwitserland
op een rekening met vet veel winst
we hebben hoegenaamd geen onderpand
wel ons eigen jacht en niet van ’t minst

maar we tanken wel in Luxemburg
als we tanken is het in Luxemburg
met dank aan Luxemburg

Stijn Meuris mag zingen wat ie wil (en hij doet dat goed) maar wijnliefhebbers hebben hún manier om te ‘tanken in Luxemburg’. Vervang gewoon het refrein door ‘Maar we kopen wijn in denAuchan’...

Edoch, wie kan ons verwijten dat we de plaatsen opzoeken waar we onze flessen levenselixir het goedkoopst op de kop kunnen tikken?  
Zo had ik enkele weken terug een afspraak ten huize Tienne, die een aantal superkoopjes uit het Franse wijnwalhalla voor mij had weggelegd…
 
“Kom binnen, zet u neer. Ik heb vijf flesjes openstaan.” (Het bleken er later zes te zijn)
Tienne weet hoe hij een wijnliefhebber moet ontvangen.
Na een wijn of vier kwam z’n vrouw binnen. Een vriendelijke begroeting volgde, plots zag zij haar man aan tafel zitten met vier gevulde wijnglazen voor de neus.
“Hoe, ik dacht dat gij ziek waart?” vroeg ze verbaasd.
“’t Is precies al wat beter” antwoordde Tienne voorzichtig.

We begonnen met een wijn ‘pour faire le palet’ waarvan ik me de toegankelijkheid, de volheid en de duidelijke (maar net niet storende) houtlagering herinner. Een witte Rioja, Gorrebusto. Tweede keer dat ik witte Rioja dronk en tweede keer aangenaam verrast.
Van wit ging het mooi naar rosé. De redelijk donkere kleur wees meteen op een niet-Provençaals exemplaar en ik noemde enkele kandidaten: Bordeaux? Languedoc? Nee? Verdorie, welke (redelijk zuidelijke) appellatie maakt er nog mooie rosés ? AAAH. Alsof je aan een Johnny Depp fan vraagt hoe de piraat heet in Pirates of the Caribbean.
Tavel natuurlijk(de rosé, niet de piraat, die heet Sparrow). Bijna juist, zei Tienne, het is een Guigal. Een ‘gewone’ Rhone dus, heel zuiver, mooi kruidig en fris, leuke lengte, een heel lekker hapje rosé.
Tienne had ook nog de rode van hetzelfde maison openstaan die ik zonder tegenzin mocht proeven. De Guigal 2004 was een heel warme, volronde wijn met rijpe tannine en fruitige afdronk. Knap aan nog geen zeven euro.
Dan volgde een heel leuk moment.
Uiteraard had ik zelf ook een flesje mee om te degusteren. En met wat voor fles kan deze jongen anders opdagen dan met een Bandol? Ik stelde voor aan Tienne om zijn volgende fles en de mijne blind naast elkaar te proeven en ze eens te vergelijken. Ik schonk zelf als eerste uit en nam onmiddellijk mijn glas ter hand om te ruiken. De Pibarnon 2000 had een fantastisch boeiende neus, animaal (leder, champignon), fruitig (rijp zwart fruit) en uiteraard ook kruidig. In de mond een enorm fris gevoel, zacht en toch stevig, een mooi uitgesponnen smaaksensatie. Het glas van Tienne dan. Hmm, dacht ik, ook dit is mijn geur. Enfin, niet de mijne, maar die waarvan ik hou. De neus is zelfs bijzónder gelijkaardig.
Even proeven…
Lekker.
Sappig.
Rijp.
Warm
Kruidig.
Leer.
…
…..BANDOL!!!…
Tienne, jij hebt me hier een Bandol uitgeschonken !
“Tja, vinejo, met wie kon ik beter mijn enige flesje Bandol proeven dan met jou?” Gekocht in Auchan aan 11€ (!), Les Restanques de Pibarnon 2003. Een schitterende koop.
Inderdaad, deze tweede wijn  had niet de lengte en ingehouden kracht van zijn grote broer, maar is een zéér waardig representant van wat voor moois deze appellatie in je glas kan toveren.
Volgende fles dan maar, mijn gastheer laat er enkel in zijn tuin gras over groeien.
Alweer een le
uk moment omdat ik bij de eerste nip van deze wijn een gevoel van herkenning had dat me de vraag deed stellen of ik een vraag mocht stellen.
Tienne, mag ik eens iets eigenaardigs vragen?
Liever niet maar als je je écht niet kan bedwingen…
Is dit een Magrez-wijn?
“Ahum…
Ga je me me nu de zuurtegraad en de concentratie aan fenolen ook geven? Antwoordde Tienne.
Bingo dus, “Si mon Père savait” was inderdaad zo’ n typisch schitterend gemaakte, fluweelzachte, superrijpe maar ultrafrisse wijn waar het huis ‘Magrez’(La Tour Carnet, Fombrauge, Patiencia, Pape Clement,…) het patent op heeft. Een Côtes de Roussillon uit 2004, geen ongelooflijk complexe, maar wel een ongelooflijk LEKKERE wijn. Aanrader zowel voor de leek als de liefhebber.
Vooraleer de barre terugtocht richting Gent aan te vatten mocht(moest) ik nog een laatste wijn proeven. Naar wat ik tot op heden van hem las zag ik in Tienne een fervent Bordeauxliefhebber (jaja, ik ben niet de enige die dit durft toegeven!) en zoals bleek uit m’n gesprekken zelfs een echte kenner. Mijn vermoeden dat de behoorlijk donkerrode wijn die ik in m’n glas kreeg een Girondin zou zijn werd algauw bevestigd door de zachtfruitige neus met wat grafiet en zoethout. Ik dacht onmiddellijk aan een rechteroeverwijn, zeker na het stevige maar toch soepelsappige en zachte mondgevoel. Tienne gaf toe dat er behoorlijk wat merlot in zit (50% bleek later) maar het was wel een linkeroever. Chateau Poujeaux, Moulis 2004.
Bij het verlaten van de suburbs van de Kortrijkse metropool voelde ik deze mooie Moulis nog lang op mijn tong dansen. Een bezoekje met een schitterende nasmaak.