Open boek, Open fles: Aflevering 1

Een nieuwe rubriek op deze blog. We combineren twee geneugten des levens.

Een boek lezen leert je mens zijn. We kunnen in onze korte tijd op dit ondermaanse zoveel verschillende richtingen inslaan maar jammer genoeg kunnen we er telkens slechts één kiezen die ons hele verdere leven bepaalt. Door een boek te lezen kan je je andere levens inbeelden. Het maakt je ook duidelijk hoe anderen denken, reageren, handelen en het leert je dat we allen niet veel verschillen en veelal dezelfde fouten maken.
Een goede wijn is er om die fouten te vergeten. Maar er is meer. Wijn drinken leert je genieten van wat mens en aarde samen vermogen. Wijn schept een band met mensen die je anders nooit had gekend. Wijn drinken  verzacht de zeden, verhult de verschillen en creëert een magische samenhorigheid.
Wijn drinken leert je mens zijn.

Het boek

Cormac McCarthy:  Meridiaan van bloed

Cormac McCarhy kreeg in 2007 de Pulitzerprijs voor zijn boek “The Road”. Van dit boek werd een film gemaakt met in de hoofdrol Vigor Mortensen.
Meridiaan van Bloed verscheen tien jaar eerder, in 1997, en werd door H. Bloom van NYT ‘de grootste prestatie van welke levende Amerikaanse ook’  genoemd.
Reden genoeg om dit boek ter hand te nemen. Met in de andere hand een glas goede wijn.

Het verhaal speelt in het Wilde Westen van midden 19de eeuw. Niet The Wild West van films met John Wayne of van Lucky Luke, neen, het is een rauwe weergave van de tocht van een groep outcasts die doorheen de prairie trekken op zoek naar zoveel mogelijk scalpen. Het verhaal op zich stelt eigenlijk niet veel voor, gedetailleerde weergaven  van slachtpartijen worden afgewisseld met lange beschrijvingen van de tocht en de omgeving waar de posse doortrekt. Dit gebeurt in een meesterlijk taalgebruik.

Het is een boek dat inspanning vraagt, het leest veel minder vlot dan ik had verwacht. De sfeer is ook enorm donker, McCarthy laat weinig hoop aangaande de menselijke natuur. En de beschrijvingen van landschappen, van paarden, van schaduwen van paarden, van bergketens, van silhouetten van bergketens, hoe schitterend ze ook zijn beschreven, ze komen op den duur wel je strot uit.
Een voorbeeld van deze literaire masturbatie:

“buiten lag de binnenplaats in de stromende regen die in vlagen omlaagranselde, en het licht van het vuur dat uit de deuropening viel wierp een bleke baan op die ondiepe zee waarlangs de paarden stonden als toeschouwers bij een gebeurtenis op straat. Zo nu en dan, als er iemand opstond en naar buiten liep, viel zijn schaduw tussen de dieren, die hun druipende hoofden hieven en bogen en soppend hun hoeven schraapten om dan weer roerloos te wachten in de regen.”
” in het Westen stonden de wolkenbanken boven de bergen als de donkere schering van het firmament en de sterrenwolken van de Melkweg hingen de ruiters als een reusachtige aura boven het hoofd.”

Mooi geschreven hoor, maar uiteindelijk volkomen inhoudsloos.

Gelukkig zijn er ook een aantal sublieme passages die het lastige doorlezen dan weer de moeite waard maken, zoals bvb deze:

“De paarden traden traag de vreemde grond en onder hen draaide de ronde aarde en beschreef in stilte zijn cirkels in het grotere niets dat hen omvatte. In de neutrale strengheid van dat terrein verwierven alle verschijnselen een vreemde gelijkheid en niets, geen spin, geen steen, geen sprietje gras, kon voorrang laten gelden boven iets anders. Juist de duidelijkheid der dingen logenstrafte hun bekendheid, want het oog construeert het geheel uit een kenmerk of een onderdeel en hier was geen ding lichter of donkerder dan een ander, en in de optische democratie van dergelijke landschappen wordt elke voorkeur willekeurig, en blijken mens en steen op onvermoede wijze aan elkaar verwant.”

Alleen al deze passage maakte voor mij het lezen van dit boek de moeite waard.

Wij stellen niet meer voor dan een steen in de woestijn.

 
De wijn:

Isabelle & Pierre Clement Menetou Salon rouge Tradition 2012

Menetou Salon is een buurgemeente van het bekendere Sancerre. Men maakt er gelijkaardige wijnen die veelal dezelfde kwaliteit halen maar qua prijs een stuk interessanter zijn. Deze wijn kocht ik op het domein voor een euro of 10.

Helder kardinaalrood met waterachtige rand en verrassend dikke maar snel aflopende tranen. Bij aanvang vertoont de wijn een bijna storende vegetale toets. Oei, dit wordt moeilijk, een typisch groene pinot uit het noorden. Maar algauw toonde deze Menetou een vriendelijker gelaat. De vegetaliteit zet zich om in een frisse kruidigheid met munt, calisse, kruidnagel en kersen. Een aardse toets vervolledigt het pallet.
Het mondgevoel is light to medium bodied (om nog eens Parker van stal te halen) met een verrassend droge backbone. De afdronk is relatief kort met een licht bittertje.
Een goede wijn en een mooi alternatief voor de basis pinot noir van vele dure Bourgognedomeinen.

De lichtvoetigheid van deze wijn maakte de zwaarte van de roman enigszins draaglijk.