Bandol is mijn Daniella

Vorige week, wandelend naar huis.

Het geboor van bouwvakkers en daartussen flarden luide muziek.

Ik ontwaarde plots de tonen van “Please don t go” van KC and the Sunshineband.

De song waarbij ik het 40 jaar geleden waagde om de Limburgse schone “Daniella” op de dansvloer mee te vragen.

Torrrevieja, 1980.

Toen werd er nog geslowd.

Daniella werd m’ n eerste (vakantie)liefje. Een wulpse zwartharige schoonheid.

Ik had de dag ervoor pas leren tongzoenen op het strand…(bij een spelletje waar je een sigaret moest doorgeven en bij wie de asse viel moest een “opdracht” uitvoeren. Het was de hoogblonde – toen mochten we nog rosse zeggen- Sandra die me de kunst van het tongdraaien aanleerde. Ze was al de hele week nogal horny naar dit moment aan het uitkijken had ik het gevoel…

Ik vond er niks aan.

Tot ik dus de avond erop stond te schuifelen op de tonen van Babe, I love you sooo, I want you to know…met mijn armen omheen Daniella.

Waarom vertel ik dit hier nu?

Wel, je eerste liefde zal je altijd bijblijven.

Ondanks het feit dat de Limburgse schone mijn verlegen brief richting Oostkantons nooit beantwoordde zal ik haar nooit vergeten.

Dit geldt ook in de wijn.

Bandol is mijn Daniella.

In 2003 had ik in het gezelschap van mijn buurman een ongelooflijke aha erlbnis toen we onze eerste Bandol samen proefden. Vannieres 1997. Ik had de fles gekregen van iemand uit de Gentse wijngilde die wist dat ik met wijn bezig was. We dachten toen dat Bandol een soort landwijntje was. Tot we roken en proefden. We werden er bijna high van. Vanaf toen kreeg mijn passie een boost van jewelste.

Het jaar erop boekten we onze vakantie naar Bandol…Het werd de eerste van 4 fantastische Bandolreizen. Ik bezocht ondermeer Gaussen, Suffrene, Vannieres uiteraard…maar ook Domaine de Terrebrune. Dit domein ligt wat bezijden de centrale streek (waar de topdomeinen op een zakdoek geconcentreerd zijn), in Ollioules, dicht bij de zee en behoorlijk hoog gelegen.

Men noemt dit de meest Bourgondische Bandol.

Nochtans dachten de proevers bij de Terrebrune 2011 (topjaar in de streek) allen aan een cru classe uit de Medoc.

Schitterend aroma van zwart fruit en specerijen, het deed me persoonlijk eerder aan een Chateauneuf denken.

In de mond nochtans niks alcoholisch, enorme lengte, voelbare maar gedistingeerde tannines en een lange afdronk.

Het was 00.00 uur gepasseerd maar deze wijn hield ons fris en monter.

Puur genieten van dit heerlijk goedje.

Ik vraag me af of Daniella me ook nog zo zou smaken.

2004, mijn kindjes, een beetje moe van een wijnbezoek bij Domaine de Terrebrune.