Pic piekt

Onlangs plaatsten Gerten en ik een Pic St Loup naast een gerenommeerde Bordeaux.

De Pic haalde het op zowat alle vlak, maar vooral op verfijning.

Vergeleken met de Zuidfranse wijn neigde de Pauillac zelfs naar het boerse.

Jawél, ik ben het, Vinejo! Maar de waarheid dient gezegd…

 

Domaine de L’ Hortus, Pic St Loup 2003:  zoetige kruidigheid,kaneel, tijm, munt, laurier, zoethout, caramel

In de mond zeer evenwichtig en subtiel, fijn ondanks het moeilijke jaar 2003.

Mooie, frisse, muntachtige afdronk, totaal niet alcoholisch. 91 punten!

 

Réserve de la Comtesse, Pauillac 2000 : tabak en koffie in de neus, gerookte toetsen dus en ook zwart fruit.

In de mond eerst wat hoekig, daarna werd ie zachter. Vooral de afdronk was mooi, maar het geheel had het moeilijk na de finesse van de Hortus. 85 ptn.

 

De Hortus kocht ik vorig jaar bij PortovinoEnige weken terug nam ik daar ook deel aan een ( betalende) degustatie van topwijnen, de korte proefnoties noteer ik hier: –let wel, de proefporties waren redelijk klein, dus misschien zijn niet alle wijnen echt op hun waarde beoordeeld. Ik vind eigenlijk dat je een vol glas nodig hebt om een wijn correct te kunnen beoordelen, of meer nog een volle fles, want van de echt goede wijnen is het laatste glas meestal het beste..

Ziehier wat ik noteerde op basis van een impressie van ongeveer 2 (kleine) slokjes van elke wijn

 

WIT

Sauvignon

Sauvignon Banel 2004, Miani ( Friuli) nogal log, veel nieuw hout, 20hl/ha (42€)

H Bourgeois, Sancerre Jadis 2002: zeer fris, mineralen, fantastisch lekker (29€)

Riesling

Hiedler Riesling maximum, Kamptal2003: licht zoet, fruitig, aangenaam maar niet groots, weinig complex. ( 25€)

Deiss Riesling Grand cru Altemberg de Bergheim 1999:30l/ha, wat restsuiker, zoetige afdronk, niet mijn smaak.( 36€)

Schoenenbourg Grand cru, Deiss 2000 : aardse geur, dat is alles wat ik noteerde, sorry (60€)

Chardonnay

Borgo del Tiglio, Chardonnay 2004, Friuli : vol maar toch fris, toast, noten, MOOOI- Bourgondisch karakter ( 25 €)

Guffens Chablis 1 cru Mont de Milieu2004 Verget: Fris en mineralig, te weinig fruit ( 31€)

Guffens Meursault Tillets 2005Verget: vooral op finesse, mist wat complexiteit ( 35€)

Ridge Chardonnay Santa Cruz 2004 Fruit verborgen achter een houten deur. Kwestie is die deur open te krijgen…(29€)

ROOD

Pinot noir

Géantet-Pansiot
, Charmes Chambertin 2000: Heel mooie, fijne geur, rood fruit, floraal( rozen), niet zo heel lang in de mond, beetje bitter in de afdronk ( 63€)

Ojai pinot noir Pisoni 1998 ( Santa Lucia ): Fruit, licht, ontgoochelend ( 75€)

Sangiovese

Riecini La Gioia2003 ( Toscane) flinke kruidigheid, tannine, trekt wat samen maar toch…prachtwijn  (35€)

Tenuta Oliveto Brunello di ,Montalcino 2000 zeer mooie lengte, knap getemperde zuren( 39€)

Grenache en co

Capçanes Cabrida Montsant 2001 : van 100 jaar oude wijnstokken maar dat was dan ook het enige opvallende aan deze wijn. ( 35€)

Gauby, CdRoussillon vilages vieilles vignes2003 frambozen, structuur, frisheid, MOOI !( 27€)

Ojai Vin du Soleil Purisma Mountain 2002 ( Santa Barbara) : heel vol maar mooi ondersteund door frisse zuren ( 25€)

St Cosme Chateauneuf 2004 Bruisende kruidigheid, fris en lekker, mooie lengte ( 29€)

Domaine de la Janasse vieilles vignes, Chateauneuf 2004 mooi, compact, geknoopte wijn, schitterende toekomst ( 50€)

Petite Sibérie, CdRoussillon vilages 2001 : een volledige ontbijttafel in de neus, eten en drinken tegelijk ( 200€, het was de bedoeling vd wijnmaker om de duurste Roussillon ter wereld te maken)

Syrah

St Cosme Cote Rotie 2000 animaal, aards, gerookt, goede zuren, niet indrukwekkend ( 36€)

Villard St Joseph Reflet 2004 rauwe champignons en iets dat lijkt op pistachenoten ( 31,50€)

Ojai Syrah Thompson 1998 ( Santa Barbara) rijp rood fruit maar hoog in zuren, bos, secundaire toetsen (65 €)
Zinfandel

Ridge Lytton Springs 2004 : bomvol fruit, marsepein

 

Sorry voor de korte proefnotities, maar we proefden 25 wijnen op goed anderhalf uur dus ’t moest rap gaan…

Just amazing…

Asterix en de Clos des Lambrays (door PvdW)

 “Zo’n 2000 jaar geleden was heel Gallië bezet door soldaten van de Romeinse veldheer Julius Caesar. Héél Gallië? Nee, een klein dorp bleef dapper weerstand bieden aan de overheersers…”

Ik moest denken aan het begin van de Asterixboeken toen ik vorige maand op bezoek was bij het Domaine des Lambrays in Morey-Saint-Denis. De Bourgondische grand cru uit de Côtes de Nuits, die net naast de beroemde Clos de Tart ligt, wordt algemeen beschouwd als een “cru monopole”. Dat wil zeggen dat de hele grand cru-wijngaard in handen is van één eigenaar.

Zakenman Gunther Freund en zijn vrouw Ruth uit Koblenz kochten het domein inderdaad in 1996 voor een wellicht bijzonder onwelvoeglijke prijs. Maar van de 8,70 hectare die de wijngaard groot is, kregen ze toch niet alles te pakken.

Het domein wordt dagdagelijks geleid door “régisseur” Thierry Brouin. Het was die aristocratische man, die me een beetje deed denken aan Valéry Giscard d’Estaing, die ons op het domein rondleidde. Brouin is sinds 1979 aan het domein verbonden en hij slaagde er twee jaar na zijn aantreden in om het tot dan ietwat verlepte domein de status van grand cru te geven. Toen we bovenaan de wijngaard van bij de natuurstenen poort een schitterend overzicht hadden over de volledige wijngaard, werd al snel duidelijk dat monsieur le régisseur niet erg opgezet is met het feit dat hij het in een piepklein deeltje van het grand crudomein niet voor het zeggen heeft. Een paar honderd vierkante meter (u ziet het kleine rechthoekje links achteraan op de foto) is eigendom van het domein Taupenot-Merme uit Morey-Saint-Denis. “We hebben al stukken van mensen geboden om het stukje aan te kopen, maar tevergeefs”, klaagt Brouin. “Weet je hoeveel ze vragen? 1 miljoen euro! Voor 428 vierkante meter! Ze zijn gek!”

Ik heb het even nageteld: dat is  2.336 euro of bijna 100.000 oude Belgische franken per vierkante meter. Dat komt al aardig in de buurt van wat men tegenwoordig in Knokke vraagt…

Brouin wordt helemaal lastig als hij het heeft over de wijn die in dat moestuintje gemaakt wordt. “De opbrengst is niet eens genoeg om een vat te vullen. Volgens mij zijn er dan maar twee mogelijkheden. Ofwel giet men er andere wijn bij om het vat vol te krijgen, ofwel vult men aan met keitjes uit de cave…”

Wat er ook van zij, de 220 liter van Taupenot-Merme mag ook op de markt komen als Grand Cru Clos des Lambrays. Finestwine.com biedt er op zijn Aziatische site eentje van 2005 aan tegen 235 euro per fles. De grand cru van grote broer Domaine des Lambrays van hetzelfde jaar kost er 178 euro. En het Londense Fine & Rare Wines Ltd. heeft nog tien kisten ter beschikking van de Taupenot 2004 tegen 705 pond of 1.035 euro per kist. Een beetje stijfkoppigheid brengt dus in de Bourgogne blijkbaar op.

De naam en de zeldzaamheid van de wijn zijn er, maar de vraag blijft natuurlijk of wat er in de fles zit ook de moeite waard is. Het is lang zoeken naar proefnotities van een quasi onvindbare wijn. Op een wijnsite vond ik toch een verslagje van een fietsende Fransman die en passant even aangebeld had op het domein Taupenot-Merme en er een heuse proeverij mocht meemaken. Het domein maakt immers wijnen over zowat de hele Côtes de Nuits. Wat hij uit het vat Clos des Lambrays te proeven kreeg, beschrijft de man als volgt: “Robe très claire, un premier nez d’asperges blanches, la bouche est d’une belle finesse mais pas à son meilleur niveau.” Om het in het Nederlands te zeggen: een stinkende flutwijn. Maar onze proevende renner vult aan: “Virginie (de dochter van het domein – pvdw) était un peu gênée de me faire déguster ce vin car cela ne reflétait pas l’image des Clos des Lambrays. Je devais passer cet été pour le regoûter.” Wellicht heeft de plaatselijke Panoramix tegen die tijd een middel gevonden om de kwaliteit van de ton toverdrank te verbeteren.

 

De wilde wijnweldoener

Maandag in de les dronk ik voor het eerst in m’n leven een witte Hermitage. Deze wijn op basis van marsanne en roussane werd ons niet aangeboden door de lesgever ( die schonk ons het hele jaar door enkel wijnen uit zijn eigen winkel ) maar wel door een medestudent die iets te vieren had.

Ik kan u vertellen, Le Chevalier de Sterimberg 1998 van  Jaboulet Ainé blies me volledig van mijn stoel. Een witte wijn met alle complexiteit, smaaknuances en sensaties van een rode topwijn, ik had het niet veel eerder meegemaakt. Het kleur was intens donkergeel, de aroma’ s deden denken aan een top chenin blanc en zelfs enigszins aan Sauternes (!), de honing en boenwas kropen diep langs je neusvleugels je olfactorisch geheugen binnen. De smaak van deze wijn was vol en vettig, maar zo mooi gebalanceerd en allesbehalve zwaar. Een onvoorstelbaar diepe wijn die nochtans een lengte vertoonde waar de gemiddelde basketter nat van droomt.

Ik liet dit verrukkelijke vocht rustig ademen in m’n glas gedurende de drie uur les, en af en toe, tussen de andere proefstaaltjes door, nam ik een slok. Elke rode wijn verbleekte tot een pietluttige rosé naast deze witte krachtpatser.

Een revelatie.

Danke Kempie en lang leve Ischa !

 

Ondertussen proefde ik eindelijk ook de Otono cabernet sauvignon, een soort ethisch verantwoorde luxe-cuvee van de wereldwinkel.

Of ie nu ethisch was of niet, hedonistisch was ie zeker. Ik sta dan ook volledig achter het stukje dat Amaronese hierover pleegde.

 

Bij Thienpont tenslotte kocht ik Chateau Les jonqueyres 2000, een Blaye gemaakt door de familie Montaut. Gewoonlijk  is Blaye de minste van de drie appelaties in de streek ( Blaye, cotes de Blaye en Premières cotes de Blaye ) maar hier maakt men voor een tiental euro een mooie, typische Bordeaux. Perfect op dronk en zeer evenwichtig, 82 ptn.

 

En snel nog een tip : wijnliefhebbers die nog niet op de hoogte zijn van het hufterig en zelfingenomen gedrag van de heren Rolland en Suckling: Vrijdagavond om 20.10 uur op La Deux:  Mondovino  

 

 

 

I’ m never gonna know you now, but I ‘m gonna love you anyhow ( E Smith)

In tegenstelling tot de meeste wijnsites is deze blog niet gestart vanuit commercieel oogpunt. Ik ben nu zowat 20 maanden bezig deze webstek te onderhouden in de hoop m’n wijnpassie te delen met een aantal mensen.

Maar het hoeft niet altijd over wijn te gaan.

En voor één keer wil ik u, eventuele lezer van dit berichtje, een gunst vragen.

Het is een kleine moeite, u hoeft er echt niet veel inspanning voor te doen.

Komt ie…:

Druk Nu op Play en lees dan verder. 

 

 

Toevallig kocht ik vroeger in de afprijsbakken ooit een cd van Heatmiser, de groep waarmee een zeker Elliott Smith ( °1969)  debuteerde. De schijf maakte nooit een grote indruk op me, en Smith dacht er blijkbaar hetzelfde over want enige tijd later begon hij een solocarrière. Daarin oogstte hij heel wat meer succes, met als hoogtepunt zijn cd ’ s Either/or en XO ( 1998) .

Die XO doet u misschien aan cognac denken, maar Smith had niet genoeg aan alcohol alleen. Drugs en andere verdovende middelen deden hem vergeten dat ie in zijn jeugd misbruikt was door zijn stiefvader. Ooit verklaarde hij dat, mocht het niet van z’n muziek geweest zijn,” he would go after him.”

Feit is, Smith maakte muziek voor de ‘sad kids’, en z’n melancholie en zwartgalligheid zorgden voor fenomenaal mooie songs. Het liedje wat u nu hoort ( of zou moeten horen wanneer u mijn verzoek hebt ingewilligd) heet Waltz N°2 en komt uit de cd XO. We speelden het deze zomer in Bandol in de auto, telkens we dicht bij onze bestemming kwamen. Het zet nog steeds de haartjes op mijn armen recht.

 

Op 21 oktober 2003 werd Elliott Smith in zijn appartement in LA dood aangetroffen. Twee messteken in de borst waren de doodsoorzaak, aanvankelijk geloofde men in zelfmoord maar later werd, zonder resultaat, een moordonderzoek geopend . Smith was 34 jaar geworden en had de laatste jaren van zijn leven te kampen met angst- en paranoïde aanvallen, hij had ook enkele malen zijn zelfmoord aangekondigd. Toch was er net een kentering in z’n leven gekomen dank zij een opname in een ‘ Restoration Center. Vandaar dat men toch vragen stelde bij z’n plotse zelfmoord, zeker wanneer men zijn vriendin, Jennifer Chiba hoorde verklaren dat ze na een ruzie in de badkamer was gevlucht voor zijn woedeuitvallen, en plots een schreeuw hoorde, waarna ze Smith levenloos in de woonkamer terugvond. Met twee messteken in de borststreek.

Extra verdacht was een ( schijnbaar) afscheidsbriefje met de volgende woorden:

I ‘ m so sorry –love, Elliot. God forgive me.

Het eigenaardige hieraan: Smith schreef zijn eigen voornaam fout!

 

Of het nu zelfmoord was of niet, Elliott Smith was een getormenteerd man maar ook een fantastische songsmid. Hopelijk deelt u na beluistering van Waltz N2 ( liedje dat u mogelijks al kende, het was ooit een bescheiden hitje ) mijn mening.

En wanneer u de smaak te pakken hebt, klik dan even verder ( maar eerst wachten tot de laatste noot van Waltz n°2 weerklinkt !).
Er  is blijkbaar een arsenaal aan onuitgebracht maar bloedmooi materiaal achtergebleven, verzameld op de cd New Moon. Die kan u hier integraal beluisteren.

Tenzij u een banaan in het oor heeft natuurlijk..

 

 

Er zit een fles wijn in je oor!

Onze wijncorrespondent Bert deed in Colruyt een ontdekking en brouwde er speciaal voor ons dit stukje rond… 

Chateau La Tourette

Zonder één enkele teug te hebben geproefd van deze Pauillac, was ik reeds geboeid door de historie er rond. Het embleem van deze wijn was me al enkele keren opgevallen bij het snuisteren in de Colruyt wijn-website en toen er een rode prijs werd geplakt op de wijn, ging ik (PvdW-iaans) de zaak eens uitspitten… 

Eigenaar van het stukje ‘La Tourette’ was tot 2003, Château Larose-Trintaudon (Haut-Médoc, Cru Bourgeois Supérieur) Het originele landgoed van Larose-Trintaudon dateert van het jaar van de Amerikaanse Revolutie, 1776.

In 1856 liet Graaf Ernest van Lahens het prachtige Château met zijn kenmerkende klokkentoren bouwen dat ook vandaag nog steeds uitkijkt op een oceaan van wijngaarden.

In de jaren 20 van de 20^ste eeuw, liet een rijke Russische immigrant de wijnstokken verwijderen, in een mislukte poging het domein om te vormen tot een vee-ranch. Het landgoed raakte in verval en werd compleet verwaarloosd.

In 1966 kochten Henri en Elysee Forner het landgoed en namen de ontzaglijke taak op zich de wijngaarden opnieuw volledig aan te planten, een nieuwe kelder te bouwen en het kasteel te restaureren. Onder leiding en met behulp van de roemrijke oenoloog van de Universiteit van Bordeaux, Emile Peynaud, werden de wijnstokken geselecteerd en de wijngaarden geconstrueerd. (Na Château Camensac, GCC en Château Larose-Trintaudon trokken Forner en Feynaud naar Spanje alwaar ze Marqués de Cáceres gestalte gaven maar dat is alweer een ander verhaal, hier mooi beschreven door Amaronese)

Tegen 1980 aan, werd Château Larose-Trintaudon meer en meer bejubeld en werden hun wijnen de best verkochte Bordeaux-wijnen in de Verenigde Staten.

In 1986 werd het domein gekocht door AGF Verzekeringen. De Familie Forner bleef tot 1988 om een vloeiende overgang te verzekeren.

Het nieuwe team van Larose-Trintaudon wordt inmiddels gevormd door ‘anciens’: zo was de huidige manager Jean-Paul Gardere 20 jaar lang manager van… Château Latour.

Tussen 1994 en 2002 werd er ook op het 2.5hectare kleine stuk in Pauillac waarvan Larose-Trintaudon eigenaar was, een ‘tweede wijn’ geproduceerd, met de naam Château La Tourette, verwijzend naar de klokkentoren van het Château Laros-Trintaudon.

La Tourette paalt aan de wijngaarden van Lynch Bages, Les Forts de Latour en Batailley en werd aangeplant in 1966 met hoofdzakelijk Cabernet Sauvignon-wijnranken (80%) en Merlot  in mindere mate (20%).
Van 1986 tot 1992 was deze La Tourette onafscheidelijk verbonden met de Larose-Trintaudon, tot in 1993, wanneer de manuele oogst en het 18 maanden rijpen op Franse eiken vaten, het kleine perceel La Tourette een grote wijn met onderscheidend karakter schonken. Zo liet het magazine Decanter in 1995 enkel Mouton Rothschild voorgaan…

In 2003 werd het stuk verkocht aan Château Latour.

Château La Tourette kan je enkel vinden (‘zou je theoretisch moeten kunnen vinden’ is hier eerder gepast) in de jaargangen 1994 tot 2002.

Een Château die dus niet meer is, maar de historie is levendig…

 

De 1995 verwent de neus met tonnen fruit, ceder, aarde en Provençaalse kruiden.

De tannines zijn perfect geëvolueerd en laten een lichte prikkeling achter, helemaal vooraan in de mond, aan de binnenkant van de bovenlip. Opvallend lange afdronk.

Complex, maar mooi rond. Een streling…

Sorry guys: een tweede dag werd deze wijn niet gegund… (ik heb gelukkig nog een flesje over)
Bert

 

Château La Tourette 1995, Pauillac – Colruyt, 17.95€

 

Tandpijntherapie

Zoals u zag in vorig postje zijn wij blijgezind om een heuglijke gebeurtenis in het leven van een medewijnliefhebber en hedonist.

Een maand geleden dronken Kempie en ik reeds avant la lettre de naissance enkele glazen op het welslagen van de baarmoederlijke ontsnapping van het ( ondertussen geboren ) jonge wijnstokje.

 

Bij z’n aankomst zag Kempie er niet bepaald fris uit. Dit gebeurt wel eens meer, maar deze keer had hij al 2 Dafalgans achter de kiezen om z’n bijtende tandpijn te bestrijden.

Toch wou hij de degustatie niet afzeggen, in de wetenschap

dat wijn

wel ‘ns perfect

kan zijn

als medicijn

tegen tandpijn. 

Ziehier de beschrijving van de therapie:

 

Twee glazen Pertinace, Barbaresco 1997  Aardse toetsen, truffel en klei, gedroogd fruit, maar ook hints van fruitgebak. Heel mooi evenwicht, alles mooi verweven, ook de nog aanwezige tannine.Knappe afdronk, voorlopig blijft  nebiollo mijn favoriete Italiaanse druif. 89 ptn.

Twintig centiliter Chateau Prieuré Lichine, Margaux 2000: In de neus zwart fruit, toast, hout, zand, wat caramel. De eerste dag nog wat onstuimig en niet helemaal versmolten in de mond, de tweede dag gewoon onweerstaanbaar fluwelig en frambozig met zachte tannine en een lange afdronk. Indien u hiervan een flesje liggen heeft, laat nog even ( pakweg 5 jaar ) rijpen… 90ptn

Een halve fles Chateau Malescot St Exupéry, Margaux 1996 : Aroma van  porschezetelsleder, grafiet van een afgeknabbeld Caran d Ache potlood, aardse en creosote accenten. Een vol mondgevoel met dezelfde heerlijke smaken, pérfect rijpe en vriendelijke tannines, een lichte dierlijke toets en een heel lange en mooie afdronk.

Deze wijn is niet minder dan een luxeproduct.Toptoptop!

Voor Engelstalige lezers : Toptoptop!

Voor Franstaligen: Toptoptop!

Voor alle anderstaligen: Toptoptop!

Voor lezers met een ander schrift dan het Latijnse: u kan dit toch niet lezen, wat doet u hier eigenlijk nog?

Parker geeft deze wijn nog 20 jaar, maar wij vroegen ons af hoeveel beter hij nog kan worden. (93 ptn).  

Samen genoten we van deze godendrank en de ondergaande zon en maakten ons vrolijk over wijndrinkers die beweren dat geen enkele wijn hen meer dan 10 € waard is en over de nieuwe wijnsnobs die Bordeaux a priori afschrijven omdat dit goed staat bij andere wijnsnobs.

Bij het afscheid bleek dat de therapie heilzaam was geweest.

Kempie had geen tandpijn meer.

Proficiat KK !

 

 

Wijn op en met de 7de dag

Zondagochtend 11 uur is soms een mooi moment om wijn te drinken. De zevende dag op televisie en 75 cl in de fles.

 

11.10 uur

Zevende dag : Gesprek tussen Van Deurzen, Van de Lanotte, Quikkie en Annemans. Leuk om zien hoe Quikkie door de mand valt en gewoon pisnijdig wordt wanneer Van Deurzen heel rustig enkele malfuncties aankaart. Bitter om te merken dat Annemans weer makkelijk kan scoren omdat de andere drie te druk bezig zijn elkaars vliegen te vangen, of doordat ze gewoon niet snel genoeg kunnen denken ( wat Annemans, il faut le dire, wél kan). Telkens Annemans aan het woord kwam was het koppel op leeftijd op de achtergrond bevestigend aan het knikken. En tot mijn onthutsing dacht ik ook soms: hier heeft ie een punt.

 

De wijn : eveneens een heel leuke aanzet, zoetig en van alle markten thuis ( vooral van de  fruit- en  specerijenmarkt ) maar eindigt voorlopig wel in een licht bittertje. Enig verschil met televisie: dít bittertje is aangenaam.

 

11.30 uur

Zevende dag : Brown volgt Blair op. Enkele fragmenten van Blair als ultieme redenaar en manipulator, alle zogenaamde spontaniteit is ruim op voorhand doordacht en op papier gezet.

Brown is linkser dan Blair en er wordt verwacht dat ie langzaam maar zeker de Britse troepen uit Irak zal terugtrekken.

 

De wijn: is ook heel goed gemaakt maar behoudt genoeg spontaniteit en originaliteit om allesbehalve commercieel te zijn. De zoete pruimnuances en het fruitgebak wijzen erop dat de wijn afkomstig is van de linkeroever van de Gironde, tenminste als je van de zee landinwaarts vaart. 

 

11.49 uur:

Zevende dag: Verhofstadt mag Leterme nog eens persoonlijk komen uitnodigen om met hem te debatteren op z’n Frans of Duits.

 

De wijn: vertoont de finesse van de Fransen en heeft genoeg diepgang om een drie uur durend debat aan te kunnen.

 

12.05 uur :

Zevende dag: Een (voor mij) ouwe bekende heeft het over de jonge Rode Duivels( -17) die het prima doen: Bob Browaeys gelooft in de toekomst van het Belgische voetbal.

 

De wijn: is duivels rood, doet het ook prima én heeft nog een mooie toekomst in het verschiet.

 

12.22 uur:

Zevende dag: Een item over slaapproblemen en slaaptherapie: Regelmaat is het belangrijkst, dus ook in het weekend om 7.15 uur op!

 

De wijn: is allesbehalve slaapverwekkend.

 

12.35 uur:

Zevende dag: Wat kan en wat kan niet op Youtube? Reynders, Verhofstadt en Leterme gebruiken het medium in hun kiescampagne, misnoegde NMBSklanten klagen via een filmpje met de verborgen camera de handelswijze van een conducteur aan.

 

De wijn: Met de wijn zou je er al zijn!
(míjn stem heeft ie alvast!) 

 

12.47 uur:

Zevende dag: Rudi Vrancx is als ‘embedded’ journalist meegetrokken met de Yankees. Hij rijdt met hen mee door het poerdroge en onheilspellende landschap in Irak.

Enorm veel respect voor wat Vrancx doet en aandurft in oorlogsgebieden.

De reportage blijft hangen.

 

De wijn: blijft eveneens hangen maar trekt een heel klein beetje droog. Gelukkig niet op z’n Irakees, dus zeker niet storend.

 

12.57 uur:

De zevende dag was teneinde, de fles halfleeg.

Maar ik heb dubbel genoten.

 

Leesvoer

Waalse Wijnliefhebbers bespreken wijnen uit de groothandel ( Nederlandse versie ) 
2006 in Bordeaux, bespreking oogstjaar en wijnen
Enorm interessant voor sommeliers in spe: de vinificatie op Chateau du Tertre