VerjaardagsFreestje

(Mei 2023)

Fre was jarig en wou dit passend vieren.
Hij nodigde ons uit in het mondaine Knokke, en met zicht op de branding schonk hij ons een aantal bruisende wijnen.

Bij de eerste witte checkten we meteen of het raam open stond, het zilte van de Noordzee stoof onze neusgaten in. Wit fruit en een licht gerookte toets completeerden het fijne, discrete aroma. We zochten in Chablis, pinot blanc of, volgens Oli, muscadet. 
Het bleek uiteindelijk de topcuvee van Luneau Papin, Gula Ana 2017. Schitterend etiket en even mooie wijn. 

Witte 2 bracht ons dan toch chardonnay.
Dachten we.
De licht gebrande toets, de lichtvoetigheid. Chablis dan toch?
Het bleek Chateau Yvonne 2019 te zijn, een all time favorite in rood maar nu blijkt ook de witte volledig in ons straatje te liggen.
Chardonnay en chenin blanc, het blijven toch elegante zusjes.

Van de derde wijn besloten we al op voorhand dat het een chardonnay moest zijn.
Gelukkig voldeed Fre, die medelijden kreeg, hieraan te voldoen. Citrus, fumé, enorme lengte in de mond, kracht gepaard aan finesse. Wat een absolute heerlijkheid. We dronken zomaar eventjes de Valmur Grand Cru 2012 van Droin. Absolute top in Chablis.

Terwijl de opgewekte en kleurrijk uitgedoste toeristen langs ons raam flaneerden haalde Fre zijn rode versnaperingen boven.
Hij schonk de wijnen in duo, met telkens een link die ons eventueel kon helpen. Of de mist doen ingaan. Figuurlijk, want buiten deed de zon haar best om de dag, die nu al niet meer stuk kon, nog een extra cachet te geven.

Waar we bij de witte wijnen nog énig idee hadden van wat we dronken, stuurde het eerste duo rode ons werkelijk álle kanten uit. Uitgezonderd de juiste.
Wijn 1 had fris krokant fruit en een mooie aardse toets, in de mond deed dit denken aan pinot noir maar daar had dit heerlijke sap teveel beet voor. Kon het een trousseau zijn?
Wijn 2 was makkelijker, de neus bracht ons meteen in Duitsland, het smoothe van de mond bevestigde ons spatburgunder gevoel.
Het bleken twee cuvees van het topdomein in de Languedoc, Les Terasses d Elise. 
Les Enclos was 100% mourvedre (!), Les Hauts de Carol 100%…cinsault. 
Toen we een blik door het raam wierpen, stond een schuddebuikende menigte met tranen in de ogen in onze richting uit te kijken. We meenden er eventjes Frederik in te herkennen maar die stond gelukkig bij ons klaar met een nieuw duo.

En onze aandacht verdween onmiddellijk in het glas.

Wat een subliem aroma. Leder, oud hout, sinaasappel, ceder. Het mondgevoel volgde de klasse van de neus, op en top elegantie, lengte, hemelse afdronk. TopBourgogne pur sang. Domaine Arlaud, Les Ruchots 2012.
De wijn die ernaast stond verbleekte eventjes. Hij kroop zelfs in zijn schulp. Verstopte zich tussen het zwart fruit en de grafiet. Maar kwam dan toch weer opduiken om ons zijn gulheid in de mond te tonen.
De Vosne Romanee Beaumont van Bertagna 2012 was uiteindelijk bijzonder knap maar moest het afleggen tegen de buitenaardse klasse van Arlaud.

Fraicheur! Rijp fruit! Tonicité! Lengte! Evenwicht! Smeltend!
Dit noteerde ik bij de Volnay Santenots 2016 van Glantenay. Een Volnay die de naam van de streek alle eer aandoet. Wijn twee was de perfecte challenger, zelfde kwaliteit. Insteek was ons te laten denken dat we met 2 Bourgognes te maken hadden maar deze keer lieten we ons niet vangen. De duidelijke pepertoets en mooie floraliteit brachten ons naar de Noordelijke Rhone. De Cote Rotie Champin les Seigneurs 2016 van Gerinbevestigde wat we vreesden. Deze wijnen zijn (pecuniair) ondergewaardeerd. Wáren, want momenteel krijgen ze qua prijzen een enorme boost… 

Enfin, we waren al kindjes in een ballenbad van snoep, maar SinterFré schakelde nog een versnellingetje hoger. Het duo dat volgde werd ingeschreven in ons logboek van memorabele momenten die we op ons sterfbed zullen prefereren bóven de geboorte van onze kinderen.
Dit lag niet zozeer aan de eerste wijn.
Les Serines St Joseph 2016 van Yves Cuilleron toonde zich nochtans wonderbaarlijk mooi en toegankelijk, met een vlezig aroma, bloed, ijzer en peper. We kregen zowaar al zin naar onze steak au poivre in de Rubens.
Maar het was de Barbarine 2016 Cote Rotie van Gangloff die ons naar de zevende hemel bracht. Dat Leopold Lippens ons grijnzend aan de poort stond op te wachten kon ons niet deren. 

Fre had een Bandoliaanse apotheose in petto met twee uitersten uit de streek, Terrebrune en Pradeaux. De eerste meer Bourgondisch, de tweede rustieker en klassieker. Allebei uit topjaar 2011. Oli en Vince herkenden allebei de streek, Vince haalde er zelfs de Terrebrune tot op het domein uit. Schrijver dezes, veronderstelde autoriteit op dat gebied, hield het op Zuidelijke Rhone. De aftakeling is ingezet. Of reeds een feit.
Maar gelukkig gaat ze gepaard met het hedonistisch vieren van het leven.

Er volgden nog een brasseriebezoek, een strandwandeling, een heerlijk cremeke van La poste, een gezamenlijke nachtelijke snurkerij, een plotse badkamerinval, een half uur aanschuiven aan de bakkerij en een ontspannend ontbijt waarbij we nu al weemoedig mijmerden hoe mooi de dag voordien wel was geweest.

Dank aan Fre, en nog vele, vele, vele, vele, vele jaren..! En ja, in deze uitspraak speelt wat eigenbelang mee…;-)

How Natural Wine started

😂

Goustine, Vouvray

Belgskens in de Loire!

Anne en Jeroen hadden allebei een goedverdienende bureaujob bij Volvo. Maar ze misten iets in hun leven. Dat doen we allemaal, maar wat bij ons bij luchtkastelen en een droom blijft werd bij hen werkelijkheid. Ze volgende 100% hun passie en gaven al hun zekerheden op om op avontuur te gaan naar de Loire. Het koppel solliciteerde bij verschillende wijnbouwers, werkte een jaar op Domaine Grosbois, leerde enorm veel bij van de vele stages, en volgde ook een voltijdse wijnopleiding (Bacpro) in Amboise.

Ook Fransen houden van harde werkers, dus men zag deze jonge enthousiastelingen graag komen. Ondertussen bouwden ze dan ook een heus netwerk op en krijgen nu hulp van gerenommeerde wijnbouwers (Vincent Caremme, someone..?) om het beste uit hun druiven te halen. Twijfel of een probleempje? Even bellen naar Coralie van Domaine Les Pierres Ecrites en ze kunnen weer verder. 

Op die manier brachten ze hun allereerste wijnen op de markt. Dit jaar nog volledig gemaakt van druiven die ze aankochten bij bevriende wijnbouwers waarvan ze de filosofie onderschrijven. Geen chemische brol of kunstmest dus, integendeel. Ook bij het vinifiëren werkt men zo zuiver mogelijk en tracht men zo weinig mogelijk te interveniëren.

Anne en Jeroen kochten echter onlangs een eigen plekje met…eigen wijngaarden. Vanaf september beginnen ze met het maken van hun eigen wijn, voorlopig slechts van 1 ha, in 2024 gaan ze van de volle 6 ha hun eigen Vouvray wijnen maken.

Maar in tussentijd zijn ze natuurlijk ook bijzonder trots op hun eerstgeboren nakomelingen.

Ik proefde ze eergisteren met Vince, dit zijn onze bevindingen.

1/Petnat “Goustine, Esprit Petillant” 
Een originele blend van sauvignon blanc en chardonnay. 18(!) maanden sur latte.
Boeiende neus, echt speciaal voor een bubbel. Prinsesseboontjes. Appel. Kiezel. Vince mist wat fruit. Later komt dat er nochtans meer uit, zelfs gele abrikoosjes In de mond is dit poerdroog en zeer vineus. Eindigend met een mooi bittertje. Twee dagen later nog heel erg genoten van wat overbleef.
Ik vond deze petnat beter en boeiender dan de meeste Champagnes die ik dronk.

2/ Le XX 2022 Vouvray 
Fans van The XX en XX= Vin(gt) 

Zeer mooie neus, ruikt naar wijn met spanning, pompelmoes, peer, geel fruit, vers gesneden selder 
Heel lekker en zacht in de mond, mooie lengte, wel wat minder spanning dan verwacht. Paar gram restsuiker…? (Navraag leert dat er 2 gram restsuiker aanwezig is. 2022 was ook een héel warm jaar in de streek, vandaar ook het rijpe karakter van de wijnen. Beide witte wijnen ondergingen trouwens een volledige malolactische fermentatie).
Vince herkent het zalvende mondgevoel van een St Joseph.
Deze wijn is op zich heel genietbaar maar nog beter als perfecte begeleider van een keur aan gerechten..Mooi!

3/ Caresse Calcaire 2022, Vouvray
Zoals de naam het zegt wordt deze cuvee gemaakt van druiven op een zeer kalkrijke terroir (vorige had wat meer klei).
Neus is even mooi als die van de XX, bij aanvang wel wat reductief. Een licht gerookte toets, zeste van mandarijn, peer. We zochten naar kruiden en vonden een subtiele hint van curry/saffraan.
De wijn is iets frisser in de mond en héel zuiver. (Hier nochtans 3 gram restsuiker maar maar een stuk lagere PH, wat zorgt voor een schitterend evenwicht).
Doet me denken aan een hêel goede St Perray, zegt Vince.
Enorm zacht en zalvend, smelt in de mond, heeft een bepaalde tederheid van grote wijnen. Pas achteraf valt mijn frank dat deze wijn…Caresse heet.

Het laatste woord is voor Vince: “Dit zijn de wijnen die we hopen te krijgen op onze wijnbijeenkomsten bij Heevie Teusted en Pinot Entente”

Voor de leden van deze clubjes kan een compliment alvast niet groter zijn 

Belgische cava!

Luiks wijnhuis Bon Baron maakt nu ook cava. En t is dan nog rode ook. En zonder bubbels. Lékker!

(vraag gerust uitleg over allergenen)

Hoe synchroniciteit misantropie doet verdwijnen.

Antwerpen. In afwachting van een concert ga ik een hapje eten. De keuze valt op een wijnbar uiteraard: Ta-ninn.

Ik ga voor de “Tomkat vongole” en lees een boek terwijl ik wacht. t Is zacht weer, gezellig druk, een leuke sfeer.

Naast mij aan het tafeltje zit een jong koppel uit Limburg.

In het boek kom ik op de passage “Mijn moeder gaat in de supermarkt van onbeholpenheid over op het Georgisch.”

En geloof het of niet, nét als ik dit zinnetje lees, op dát eigenste moment, prijst naast me de sommelier een Georgische wijn aan het jonge koppel. Hij sprak het woord Georgisch uit létterlijk toen ik datzelfde woord in mijn boek zag staan.

Tja, misschien zouden veel mensen dit gewoon laten passeren. Maar ik kan in zo n geval niet zwijgen. Dus meldde ik dit opmerkelijke geval van synchroniciteit aan de sommelier.

Hij vond dit ook heel bijzonder. Vriendelijke kerel. Ging verder met z’n werk. Maar ook het jonge koppel had geamuseerd geluisterd. En zo begonnen we een gesprek. Over wijnen, over eten, en plots ook over relaties en het leven. Een mens praat soms intiemer met totaal vreemden dan met z’ n beste vrienden.

Mijn Vongole werd geserveerd. Pikant maar zeer lekker. En de gris rosé deed het er heel goed bij. Het koppel (afkomstig uit Hasselt) en ik bleven af en toe ontspannen converseren.

Zij hadden enkel een wijntje gedronken, een Orange wine was het, en dienden te vertrekken want ze hadden gereserveerd in een restaurant. De man ging betalen aan de toog en even later namen we afscheid. Ik gaf hen nog de tip mee om even te checken of er geen Loire of Beaujolais op de wijnkaart staat.

Ik mijmerde nog wat over onze warme ontmoeting en sprak uiteindelijk iemand aan om zelf ook af te rekenen.

Maar ik kon niet onmiddellijk vertrekken.

De serveerster, die blijkbaar enkel het Engels beheerste, nam een glas, schonk in en zei: “The people who talked with you just offerred you another glass”.

Even hoorde ik enkel het zacht gekletter van wijndruppels.

“Oh. That is so nice. I m touched. Really, I am.”

En opeens had een gepatenteerde misantroop zin om de hele wereld te omhelzen.

(Z)Wijnerij 28: Bourgogne-Beaujolais

Na een break werd er weer druk vergaderd bij de Zwijntjes. Ditmaal over het verschil tussen Beaujolais & Bourgogne. Jo was de master of ceremony en bracht 12x een 2012 mee. 6 duo’s dus maar 1 van de wijnen was een cabernet franc. Zouden we de beaujolais er uithalen? En ook de cabernet franc? De game was on. 

Er werd blind gescoord. De gemiddelde score van de groep staat eerst, daarna mijn score. De scores zijn misschien niet vergelijkbaar met wat we op ’t forum zouden geven of in de pers, maar geven wel de waardeverhoudingen weer.

Eerste duo:
De eerste wijn was frivoler, meer op ’t fruit. Was ook iets lichtvoetiger. De reductie in ’t begin deed me vermoeden dat dit wel ’s de beaujolais zou kunnen zijn.

De tweede was iets intenser, had meer structuur en was ook complexer door de secondaire toetsen. De lichte houttoets leidde me naar de Bourgogne

De eerste was Marcel Lapierre Morgon – 84,75 – 85
De tweede was Berthaut Gerbet Fixin Les Crais 85,15 – 88

Tweede duo
De eerste wijn was redelijk geparfumeerd, opulent en kenmerkte zich door het mandje met rijp rood bosfruit. 
De tweede had ceder in de neus en had ondanks de uitgesproken houtlagering toch een grotere complexiteit, een mooier mondgevoel en was langer in de afdronk.

De eerste was Robert Perroud – Brouilly “Pollen” – 87,71 – 89
De tweede was Domaine Masse Givry 1cru Champ Lalot – 88,7 – 91

Derde duo
De eerste had een fris zuurtje, was zeer elegant en soepel in de mond en had een mooie afdronk.
De tweede was iets rijper en had meer evolutie. Een wijn met structuur ook. Ik herkende de hand van JM Burgaud en inderdaad…

De eerste was Marius Delarches Aloxe Corton – 88,43 – 89
De tweede was JM Burgaud Javennieres (Morgon) – 88,71 – 87

Vierde duo
Rijp rood fruit was de leiddraad in de neus én de mond. Structuur en fraicheur. 

De tweede wijn had reductie in ’t begin. Maar na walsen maakte dit plaats voor koffie, tabak, laurier. Zeer veel finesse in deze wijn. Heerlijk en herkenbaar Cabernet Franc.

De eerste was JM Burgaud Cote de Py (Morgon) – 88,88 – 87
De tweede was Philip Alliet Chinon VV – 90,25 – 91

Het vijfde duo
Deze wijn deed zeer jong aan, de jongste van gans het pak. Wat ijzer maar ook een minerale toets. Het fruit was wel rijper dan zijn tegenganger. Enorm heerlijke doordrinker.
De andere wijn was qua stijl toch wat tegengesteld. Deze had meer body en was iets meer pointu. Sommigen merkten een nadrukkelijke houtinvloed op, maar ik vond dat persoonlijk goed te doen. Het mooiste duo van de avond.

De eerste was Chamonard Morgon – 90,50 – 92
De tweede was Pavelot Pernand Vergelesses 1er cru En Caradeux – 91,38 – 92

Het zesde duo
De eerste had rauw vlees en ijzer in de neus. Ook iets lactisch, leder. Dit is een behoorlijk stevige knaap. Toch wat teleurgesteld bij het onthullen van ’t etiket.
De tweede had ook ijzer maar (en het staat op mijn blad – ik vind het niet uit… graniet). Zeer fijne neus. Wat een evenwicht ook in de mond. Ik had al enkele cuvées gehad die wat last hadden van flesvariatie. Maar deze scoort toch enorm.

De eerste was Regis Forey Nuits Saint Georges – 90,50 – 88
De tweede was Charlie Thevenet Regnié Grain & Granite – 92,75 – 92

Een prachtige avond, enorm boeiend om deze test ’s te doen. Wanneer je weet welke jaargang je drinkt, vond ik het als Bourgogne liefhebber te doen om de 2 uit elkaar te halen. De houttoets is meestal de indicatie. 
Verder nog een aantal vaststellingen:
– De Bourgognes waren vaak iets fijner en complexer. Iets meer zuurtjes ook. 
– De Bourgogne won 3 keer het pleit, de Beaujolais 2 keer en 1 keer de CF.
– Zelf gaf ik iets meer de voorkeur aan de Bourgogne, maar toch gingen van mijn 3 hoogst scorende wijnen, de beker 2 keer naar Beaujolais & 1 keer naar Bourgogne. 
– Charlie Thevenet was voor zowel de groep als voor mezelf de WOTN . 
– Chamonard was de meest verleidelijke (voor mij). 
– Pavelot de meest complexe.

Wederom een fantastische degustatie. Schot in de roos door onze forumleider.

Auteur: Fre

(Z)Wijnerij 27: Bordeaux 2005

Dit verslagje was gisteren klaar maar ik moest nog de scores uitrekenen.
De scores zijn het gemiddelde van de 10 proevers. Afwijkingen van meer dan 15 punten vh gemiddelde (slechts 1 x gebeurd) zijn weggelaten. 
ZW = De score van het (Z)wijnerij zuipteam.

Duo 1.
1. Chateau de Fonbel, Saint Emilion Grand Cru 2005 
ZW 87,2
2. Chateau de Camensac, Haut Medoc Grand Cru Classé 2005
ZW 90
Redelijk wat proevers zaten hier verkeerd van oever. Dit was grotendeels te wijten aan de nogal ruwe tannines die de Fonbel in de afdronk vertoonde. Dit is een euvel dat ik al meermaals opmerkte bij merlot-gebaseerde Bordeaux uit 2005. Veelal zijn de tannines van de linkeroevers, dankzij de rijpe cabernet, fijner en rijper dan die van hun tegenhangers van de overkant. Wellicht te wijten aan overextractie- dit gebeurde toen nog veel. Ik denk dat 2005 op dat gebied veel wijnbouwers het licht heeft doen zien- vandaag is overextractie in Bordeaux eerder zeldzaam.
Op de tannines na was de Fonbel heel mooi, persoonlijk denk ik echter dat deze wijn niet meer zal verbeteren.
De Camensac toonde zich in absolute topvorm. Een Chateau dat normaal heel wat tijd nodig heeft maar deze 2005 was al mooi op dronk en een toonbeeld van klasse, finesse en evenwicht.

Duo 2
3. Chateau d Agassac , CB Haut Medoc 2005 
ZW 92,9
4. Chateau Lafon Rochet, Grand Cru Classé St Estephe 2005 
ZW 88,4 +++++

Een prachtig duo.
En hier werd al meteen aangetoond wat enigszins in de lijn van verwachtingen lag. De Cru Bourgeois toonde zich op zijn best, de GCC kon nog wat jaartjes extra gebruiken. 
D Agassac is al lang één van mijn prijs-kwaliteits favorieten en dit werd hier bevestigd. Een bijzonder elegante wijn met fris zwart fruit en heel mooie fraicheur. 2005 op zijn best.
De Lafon Rochet had meer materie met naar het einde toe tannines die redelijk wat grip hadden op de tong. Deze wijn werd volgens vele proevers wel beter en beter in het glas. Ik noteerde ook de plusjes die bij deze wijn werden geplaatst. De proevers zagen deze wijn in de toekomst dus nog een stuk mooier worden.

Duo 3
5. Chateau Deyrem Valentin, CB, Margaux 2005
ZW 90,8
6. Chateau Puygueraud , Cotes de Francs 2005 
ZW 91,5

Ook hier zaten een aantal mensen op de tegenovergestelde oever. Links rechts, het is in onze huidige samenleving ook niet altijd zo duidelijk. 😉
De Margaux had een krachtige neus, met wat evolutie (leder). De kracht kwam terug in de mond, met een peperachtige afdronk.
En wat waren we blij met de Puygueraud. Niet enkel omdat die zich zó mooi toonde, maar ook omdat dit huis de laatste tijd wel eens durft tegen te vallen (cfr 2010 en 2008). Deze 2005 was rijp maar fris, heel lang en hedonistisch. Eindelijk nog eens een Puygueraud Thienpont waardig.

Duo 4
7. Chateau Saransot Dupre, Listrac 2005 
ZW 87,2
8. Chateau Pontet Canet, Grand Cru Classé Pauillac 2005
ZW 92,1 (met 6 plusjes)
Ik had besloten de goedkoopste naast de duurste wijn te plaatsen.
De Listrac had een rokerige neus, warmt rubberachtig zelfs, in de mond mooi in evenwicht, maar miste wat complexiteit. Ondankbaar wel voor deze wijn van amper 12 euro, het is alsof je neefje die wat kan voetballen plots met Bayern München moet opdraven…
De Pontet Canet dan weer werd door sommigen herkend als absolute top, anderen vonden dit ontgoochelend (achteraf, voor de prijs en reputatie). Een duidelijk teken dat deze wijn nog niet op dronk is, en dat er een verschil is in de perceptie van proevers: sommigen beoordelen de wijn zoals hij zich voordoet op het moment van drinken, anderen baseren zich op de kwaliteit van tannines, de materie en de toekomst van de wijn. Dit laatste is enkel weggelegd voor de meest professionele zuipschuiten 

Duo 5
9. Chateau Du tertre, Grand Cru Classé Margaux 2005
ZW 92,1
10. Chateau Guibot la Fourvielle, Puisseguin St Emilion
ZW 89,4

Du Tertre , zowat de enige 2005 die ik in zijn jeugd heerlijk vond, was ook nu weer heel toegankelijk en hedonistisch. Mondje vol, maar dan wel een heel zacht en soepel mondje. Dit was de wijn waar de scores het meest consistent waren. Waar bij pakweg Pontet Canet zowel een 88 als een 97 de revue passeerden, gaven zomaar eventjes 9 van de 10 proevers deze wijn 92 punten! 
De Guibot had een zeer tertiair aroma, eucalyptus ook, maar in de mond kwam hij heel fris en kwaliteitsvol voor de dag. Volgens mij over zijn piek, anderen waren net liefhebber van de geëvolueerde toetsen.

Duo 6
11. Chateau Belle vue, Haut Medoc 2015
ZW 93,7
12. Chateau Haut Batailley, Grand cru Classé Pauillac 2005
ZW 94,1

Een absoluut topduo om mee te eindigen. Haut Batailly is voor mij één van de meest verfijnde en elegante Pauillacs. Ook nu vertoonde hij een Bourgondische finesse. En momenteel was hij gewoon beter dan Pontet Canet. Een Chateau dat wat onder de radar blijft, doch simpelweg topklasse. Maar wat dan gezegd van de drie x goedkopere Belle Vue? Hij haalde nét niet de diepgang van de GCC, maar mannekes, wat een subliemewijn voor die prijs…!

Alles werd blind geproefd en gescoord.

Beste wijn: Chateau Haut Battailey Pauillac 94,1
Beste prijs kwaliteit: Chateau Belle Vue 93,7, Chateau d Agassac 92,9

Besluit:
Ondanks de twijfel in hun jeugd (pittige zuurtjes en ruwe tannine) is 2005 wel degelijk een absoluut topjaar maar toch vooral op linkeroever. Linkeroever is tegelijkertijd fris en krachtig, complex, lang.
De Cru Bourgeois zijn momenteel prachtig, ze mogen gedronken worden, echter geen haast, ze hebben nog veel reserve. 
De Grand Cru Classés hebben over het algemeen nog een jaar of 5 nodig.
Zoals een ouwe Skynetblogger ooit zei: Geef de CB s minstens 15 en de GCC s minstens 20 jaar. Dan pas kan je de kwaliteit van een mooie Bordeaux ontdekken.
Op rechteroever maakte men destijds soms nog de fout van overextractie, daar is het dus opletten. Bij sommige wijnen komen de tannines volgens mij niet meer goed (Fonbel).

Al bij al een grote meevaller, en alweer het bewijs dat Bordeauxwijnen mits juiste zorg, preparatie en timing voor ultieme momenten van genot kunnen zorgen.

Auteur: vinejo

BijlagenAfbeeldingen

(Z)Wijnerij 26: Crozes Hermitage/Saint Joseph

Mijn bedoeling was om de 2 appellaties, die wat in de schaduw van de meer gerenommeerde Noordelijke Rhone appellaties staan, tegen elkaar te zetten. Kwalitatief heb ik vaker een voorkeur voor de St Joseph. Maar kunnen de betere Crozes-Hermitage de handschoen opnemen? De proef werd op de som genomen.

Duo 1 in wit
De eerste was iets fruitiger en discreter in de neus. Wat bloemetjes, jasmijn, peer en nectarine. De mond is redelijk romig. Ik zoek wat naar de zuurtjes, maar de fraicheur wordt gebouwd op een licht bittertje in de afdronk.

De tweede wijn gaat er toch over, hoewel 5 EUR goedkoper. Deze is meer Bourgondisch van stijl, het zou een Chardonnay uit de Maconnais kunnen zijn. Een mooie dan wel 🙂 Deze heeft ook iets meer lengte dan de eerste. Een licht voordeel voor de St Joseph toch 

2019 Alain Graillot Crozes-Hermitage Blanc
2019 Domaine Yves Cuilleron St. Joseph Lyseras Blanc

Duo 2 – rood
Het eerste duo in rood was een clash tussen 2 stijlen, eerder dan dat het verschil op basis van de appellatie werd gemaakt. De eerste had grafiet, krokant fris fruit, framboosjes, zeer fijne zuurtjes en een vegetaliteit die een extra toets geeft.
De tweede had een spätburgunder neusje. Zwarte bes, mokka & cacao. Montez gaat op zoek naar kracht en extractie en gebruikt ook graag nieuw hout. Een andere stijl dus. Hoewel de 2e langer én complexer was, kies ik toch voor de Crozes die op basis van de stijl haalt, terwijl de St Joseph misschien op punten wint.
2016 Yann Chave Crozes-Hermitage 
2016 Stéphane Montez / Domaine de Monteillet St. Joseph Cuvée du Papy 

Duo 3 – rood
Bij het derde duo wilde ik de stijlverschillen uitsluiten. Graillot in beide appelaties. Wat geeft dat? Ewel, 2 mooie wijnen opnieuw. De St Joseph was krachtiger, heeft meer spanning, qua fruit zitten we oa met wat geplette aardbei (tis t seizoen nietwaar . De mond zet zeer mooi aan maar dan komen toch redelijk sterke tannines opzetten. Jammer.
De crozes is iets toegankelijker, heeft een zekere legèreté, heeft meer kruidigheid maar zit duidelijk wel in dezelfde stijl. Ik ga toch voor de Crozes. Twee wijnen voor de toekomst wel. Men dacht hier niet aan 2015
2015 Alain Graillot St. Joseph
2015 Alain Graillot Crozes-Hermitage

Duo 4 – rood
De eerste wijn heeft een hedonistische neus, iets animaals ook, boter, grafiet, cacao. De tweede wijn had de stijl van een Cote Rotie, vooral in de neus dan met die typische floraliteit. Vosne tegen Chambolle opperde iemand. Ewel, idd qua stijl misschien. Allebei zeer mooie wijnen, misschien een lichte voorkeur voor de Crozes.
2016 Domaine Christophe Curtat St. Joseph Nomade
2015 Domaine Les Bruyères Crozes-Hermitage Vieilles Vignes Les Croix

Duo 5 – rood
Het volgende duo was opnieuw zeer aan elkaar gewaagd. Noordelijke Rhone ten top! De Melody was iets rijper, had zelfs een mooie appelsien zeste en een goed geintegreerde gebrande toets, terwijl de St Joseph wat euchalyptus had, peper à gogo, tijm, kersen,.. Enorm vol in de mond en ook meer body. Wauw, André maakt het weer waar. Licht voordeel voor de St Joseph.
2014 Domaine Melody Crozes-Hermitage Etoile noire 
2014 André Perret St. Joseph Les Grisières

Duo 6 – rood
Het laatste duo werd het topduo van de avond. De Coursodon was typisch in zijn gekende stijl de patser die kracht aan elegantie koppelt. Naast het zwarte fruit, merkten we ook een mooie cichorei toets. Enorm evenwicht en ditto lengte.
De Combier kon niet winnen op lengte maar wel op pure finesse. We zitten hier niet meer in Crozes maar in Chambolle. Qua finesse toch wel de winnaar van de avond. En eigenlijk ook mijn WOTN. 
2014 Domaine Coursodon St. Joseph Le Paradis Saint-Pierre
2014 Domaine Combier Crozes-Hermitage Clos des Grives

Conclusies:
– Puur op basis van deze selectie kan ik niet opmaken of St Joseph nu beter is dan de Crozes. Er zijn stijl verschillen maar deze zijn vaker gelinkt aan de wijnbouwer dan aan de appellatie
– op basis van de voorbereiding was ’t wel gemakkelijker om de betere St Josephs uit te kiezen dan de Crozes. Dus misschien toch een lichte voorkeur…
– Het was gisteren ‘root day’. Zaterdag ‘leaf’. Voor de believers, droom rustig verder zou ik zeggen

Auteur: Fre

(Z)Wijnerij 25: Cote de Nuits/Cote de Beaune

Na 2 jaar, werd er eindelijk nog ’s een ‘live’ degustatie georganiseerd. Het thema was dit keer: Côte de Nuits tegen Côte de Beaune
Na een korte intro en een heerlijk glaasje champagne waarvan de naam me even ontsnapt (ik vind mijn notes niet meer terug 😦 schonken we 6 duo’s: 1 witte en 5 rode.

Bij het eerste witte duo maakte ik me de bedenking dat de witte Côte de Nuits ofwel te licht zou uitvallen (Marsannay) ofwel zou ik zeer duur moeten gaan (Le Clos Blanc van Vougeraie is wel top maar stilaan onbetaalbaar). Dus koos ik voor een Chablis in de plaats. 

De wijnen, geserveerd in duo en steeds van hetzelfde wijnjaar, werden in groepjes van 2 besproken.

De eerste witte was wat rokerig in de neus, maar na wat walsen werd het wat minder dominant. Een expressieve neus waar toch wel veel in zat: zeer floraal, wat agrumes, mineraal. De fijne zuurtjes deden één groepje toch leiden naar Puligny, sterk. 
Qua lengte en finesse stond hij boven de 2e wijn. De Chablis toonde zich initieel zeer verlegen tegenover de Puligny, zowel in de neus als in de mond was ie zeer schuchter. Pas na langer open te staan, begon hij wat van zijn klasse te tonen, zeker in de afdronk had ie misschien wel een streepje voor. De meningen waren verdeeld en ik begrijp waarom. Twee uiteenlopende stijlen. Persoonlijk vind ik het jammer dat ik de wijnen niet meer op voorhand had open gedaan.
2015 Gilles Bouton Puligny 1 cru La Garenne
2015 Domaine William Fèvre Chablis 1er Cru Montée de Tonnerre

Het volgende duo toonde zich na schenken wat vreemd. De Marsannay had een vuiltje in de neus en ook in de mond was deze atypisch Bourgogne. Ik lees nu dat het domein biologisch werkt; Ook hier begon de Marsannay aan een opmars met wat lucht te happen. De Auxey was een volle en redelijk rijke Bourgogne. Wat kirsch ook. Sommigen opperden daarom dat ie Duitse trekjes had. Persoonlijk vond ik deze de minste van de avond. Ok, maar niet meer wat we tegenwoordig in de meest overprijsde streek ter wereld zoeken. Toch ook even vermelden dat één groepje (Invinoveritas & Johan D) efkes losjes uit de pols de appellaties raadden, dat zou nog een paar keer door hen herhaald worden.
2015 Domaine du Vieux Collège Marsannay Les Longeroies
2015 Domaine Roy Freres Auxey-Duresses 1er Cru Les Duresses Rouge

Duo 3 had het voordeel om wijnen van hetzelfde domein uit beide subregio’s tegenover elkaar te stellen. Beide wijnen toonden zich enig mooi. Een grote stap voorwaarts in vgl met het vorige duo. De meningen mbt de voorkeur waren verdeeld. Het is meer een stijlkeuze dan een kwaliteitsverschil, lijkt me. Ik had het gevoel dat de Nuits nog iets langer zal meegaan, terwijl de Ladoix echt wel op zijn hoogtepunt zat. De Nuits St Georges kostte destijds 5 euro duurder dan de 1er cru uit Ladoix (domeinprijs). Ook hier had ons duo in vorm de appellaties en het jaartal juist. Chapeau bas.
2014 Domaine Nudant Ladoix 1er Cru Les Buis
2014 Domaine Nudant Nuits St. Georges

Het volgende duo was er eentje onder de krachtpatsers. Ik wilde eigenlijk een betere cuvée van Vaudoisey-Creusefond schenken, maar mijn inventory vertelde me dat ik iets te gulzig was geweest  . Dus toch maar de basis Pommard. De tannines waren een verwijzing naar de appellatie, maar qua fruit zat je hier toch eerder op ’t rode dan het zwarte fruit wat sommige toch deed misleiden. Goed indien je rekening houdt met de prijs (19 EUR destijds op ’t domein) maar geen challenger voor de Gevrey die de Pommard zowat knock out sloeg. ‘En Créot’ is een perceel dat tijd nodig heeft en inderdaad, ook in ’t glas moet de wijn zich nog wat ‘zetten’. Maar qua lengte en complexiteit toch een paar treden hoger. Dit domein onder de radar heeft me nog maar zelden teleurgesteld.
2014 Domaine Vaudoisey-Creusefond Pommard 
2014 Marchand Grillot – Gevrey Chambertin En Créot

Dit duo was misschien een te gedurfd stijlverschil. Clos des Ormes is een perceel in de nabijheid van Gevrey, eerder op kracht dan op finesse. En dat bleek ook zo. Donker fruit, gebalde kracht, tannines een beetje korrelig. Moet nog wat liggen, lijkt me. De Santenots ging er vlot boven, zat meer in een goeie fase en toonde zijn typische Volnay kenmerken (fluwelig, zacht, finesse)
2014 Rémi Jeanniard Morey St. Denis 1er cru Clos des Ormes
2014 Roy Freres Volnay Santenots 1er Cru

Het laatste duo was een krachtmeting tussen de 2 meest vrouwelijke en finesserijke appelaties Chambolle en Volnay. In premier cru dan nog. Dit duo was misschien wel het meest aan elkaar gewaagd: zowel qua niveau maar ook qua stijl. Moeilijk op te maken dewelke de Volnay en de Chambolle waren. Ook al omdat beide wijnen nog te geknoopt waren. Het credo van Jasper Morris wordt bevestigd: 2013 heeft zowel mindere als goeie wijnen voortgebracht. Maar als ze goed zijn, dan zullen ze ons nog verdomd verbazen (op voorwaarde dat je veel geduld toont)
2013 Domaine Charles Allexant et Fils Chambolle-Musigny 1er Cru Les Charmes 
2013 Domaine Laurent Boussey Volnay 1er Cru Les Mitans 

Belangrijkste conclusies voor mij waren toch:
– Moeilijk om het onderscheid te ontwaren op basis van de ‘traditionele’ kenmerken van de appellaties, maar niet onmogelijk. Er waren toch een aantal hints (maar het is makkelijk als je ’t vooraf weet natuurlijk)
– De Côte de Nuits staken er niet altijd boven uit, toch hadden gaven ze me vaker het gevoel dat er wat meer rek op zit, of dat ze meer tijd nodig hadden om open te komen
– 2014 is een mooi en traditioneel jaar in Bourgogne. Nu al redelijk op dronk, zeker in de villages of 1er crus van minder aangeschreven appellaties. Met de beste 2013’s kan je beter nog wat wachten

Auteur: Fre

(Z)Wijnerij 24: Corona editie

Eindelijk nog ’s een degustatie. Wim nam het heft in handen om volledig coronoproof een digitale versie op te zetten: hij bestelde een 100 tal flesjes van 10cl, maakte er werk van om ze voor iedereen te vullen, te nummeren om daarna te verdelen.

Het thema van de tasting was “klassieke wijnlanden tegen oude wijnlanden” met de bedoeling om de druif (of dominante druif) in het duo te herkennen en het land toe te wijzen aan elk glas. 

Eerst werden we onderworpen aan een probeersel van wijnbouwer en wijnmaker in spe Wim. Hij heeft vorig jaar zelf druiven aangeplant, maar liet zijn wijntalent al los op enkele liter aangekochte druivensap. Ik denk dat hij het me zal vergeven dat er nog ruimte was voor verbetering. Maar toen hij me uitlegde welke zaken er speelden, werd nogmaals duidelijk met welke issues een wijnbouwer en -maker te maken kunnen hebben. 

En dan de tasting:

Eerste duo

Geen gemakkelijk duo. De druif, Chardonnay werd niet geraden. De keuze voor de wijnen hadhier wss wel iets mee te maken: een basischardonnay uit een heet jaar en een ditto streek zorgden dat de wijn veel ronder en vettiger was dan hetgeen ik normaal van Chardonnay gewend ben. De wijn was ook iets vettiger in de mond. Ik vond deze wijn eigenlijk onder niveau. Ook al houd je rekening met de prijs.

Wijn 1: Chardonnay uit de Ardèche – Maison Louis Latour 2018: 
Boenwas, zeep, hooi, weinig zuurtjes, iets vettigs. De wijn ontbreekt aan zuren en is aromatisch en qua complexiteit te beperkt om de handschoen op te nemen tegen de volgende wijn. Te easy voor mij.
Delhaize 8 EUR

Wijn 2: Karas – Ararat valley / Armenië 2019 
50% Kangun + 40% Chardonnay en 10% viognier
De neus doet zeer kruidig en zeer aromatisch aan. Redelijk apart en ik kon deze niet direct een streek toedichten. Ze deed wel wat koeler aan zeker in vergelijking met de vorige wijn, zodat ik hem blind in Frankrijk plaatste. Het fruit is puur, het mondgevoel mooi droog. De wijn ontplooit zich verder naarmate de wijn langer de mond wordt gehouden. De ziltige en mooie agrume toetsen scoren extra punten, net zoals de aangename bitterheid in de afdronk. Deze wijn is niet erg lang maar wel goed gemaakt en culinair breed inzetbaar. Eigenlijk verrassend voor een onbekende wijnstreek, zeker aan deze prijs.
Delhaize 13 EUR

Duo 2

Op basis van de kleur van wijn 4 zou je verwachten dat we met 2 pinot noirs te maken hebben. Maar zeker op basis van de eerste wijn was er twijfel in de groep. De wijn was zeer kruidig en deed heel rijp aan. De asbak verraadde het feit dat het om een bio domein ging. Wijn 2 was dan weer redelijk gesloten. Te jong denk ik: op basis van de verfijnde neus ging ik toch richting pinot noir.

Wijn 3: Burja – Slovenië 2017
Reductie, gestoofd fruit, kruidigheid, kers, asbak. Zeer droogtrekkende tannines die wat verzachten met openstaan. Behoorlijk lang wel. Zeer vreemde wijn. Atypisch van wat ik gewend ben van een pinot noir of zelfs een Sloveense wijn. Geen spek voor mijn bek, zeker niet aan deze prijs.
Wijnhuis Tinto – 25EUR

Wijn 4: Adeneuer Goldkapsel / Duitsland 2016
Zeer lichte kleur. In de neus, zoet rood fruit, bourgondisch putje, hars & den. De wijn is sappig met frisse zuren die het rijpe fruit counteren. Je voelt dat deze wijn zich nog niet helemaal geeft. Mooie wijn maar misschien wel wat duur geprijsd. 
Vinikus & Lazarus 32 EUR

Duo 3
Duidelijk een Bordeaux blend. Zeker op basis van de eerste wijn. De tweede had uit Italië kunnen komen. 

Wijn 5: Chateau D’aighuilhe – Castillon 2011
De Aighuile presenteerde zich behoorlijk complex in de neus: zoethout, pruimen, tabak, tijm,… maw een rijke neus. In de mond is het fruit mooi rijp maar domineren de tannines wel nog vanaf het middenstuk. We dachten aan een zeer jonge Bdx, terwijl deze toch al 10 jaar op de teller heeft. Mooie lengte. Was het niet van de tannines, zou dit prijs kwaliteit een prachtige koop zijn geweest.
Wijnen Lesage 22 EUR

Wijn 6: Chateau Aurora – Libanon 2012
De neus van deze wijn is toch wel merkelijk anders: munt, meer gesloten, bos. Maar wat vooral opvalt is de rokerigheid (schoorsteen). 
Sappig rode kers, mooie zuurtjes, correcte lengte. Eerder eens interessant om te proeven dan een rebuy, zeker niet aan 30 EUR.
Santé wijnen: 29,5 EUR

Na de tasting mijmerden we over de tastings van vroeger en smeedden we plannen voor de toekomst. Zo gaat dat in Coronatijden. Bedankt aan Wim voor de organisatie!

Auteur: Fre