Maand: maart 2006

KOOPJES

Bij Delhaize loopt alweer de 5 + 1 actie.

Ik bestelde reeds 6 van de laatste exemplaren Domaine Souviou, Bandol 1999. U doet best hetzelfde, want aan 11 euro ( korting inbegrepen) is dit een koopje. Jammer genoeg beschikken de meeste Delhaizes al over de 2000, die voor dit domein véél minder geslaagd is. Op zoek naar restjes dus.

Ook bijna uitverkocht is de Chateau Soutard 1999, het domein dat onlangs werd verkocht.

Als u dus nog wil proeven van de wijn van de eigenzinnige eigenaar François des Ligneris, is dit uw kans. De normale prijs van 22,9 euro wordt bij afname van 6 flessen 19 euro, en dat is deze wijn zeker waard.

 

Een laatste Bordeauxtip is de Branaire Ducru, St Julien 1999. Bij aankoop van 6 flessen 19 euro, voor mij hét koopje van de cataloog.

 

Als u het  wat zuidelijker wil zoeken, verwijs ik u graag naar de ervaringen van Marc bij de Spaanse Schonen.

 

In Carrefour liep er onlangs dan weer een ( plaatselijke ) 2 + 1 actie. Ik viste de Clos de L’ Oratoire des Papes , Chateauneuf du papes 2003 uit de rekken : Bij openen vond ik een frisfruitige en fijne neus, een mooi evenwicht in de mond met vooral rood fruit, wat hars en een snoeperige finale. Mooie lengte en zachte afdronk.

Na enkele dagen in fles ( vacuüm ) kwamen echter redelijk bittere tannines opduiken. Door de hete zomer van 2003 hebben de looizuren waarschijnlijk geen kans hebben gehad om volledig te rijpen ( druiven waren te snel rijp ).

Toch is dit een mooie prijs kwaliteit wijn. 86 ptn.

Tenzij je de volle pot betaalt ( 17, 89 euro ).

 

Nog geproefd :

Chateau Cafol, Cotes de Castillon 2003 ( Colruyt, 6 € ) : Toen ik deze wijn kreeg van een sympathiek koppel  zei ik dat ik blij was met een Castillon, omdat men in deze appellatie heel goed bezig is.

OBJECTION   Not on this property.

Van een 2003 mag je, zoals gesteld soms onrijpe tannine verwachten, maar toch geen onrijp fruit ! En daar heeft deze magere Bordeaux jammer genoeg wel last van.

Bij een lekker stukje vlees zal dit wijntje best te pruimen zijn, maar in al z’n bescheidenheid heeft hij dan wel niet veel noten op z’n zang maar tegelijkertijd veel te weinig kloten aan z’n lijf om enigszins te kunnen te bekoren. 70 pt.

 

 

Rot ie of Rotie niet ?

Gisteren in de sommelierles concentreerden we ons tenvolle op de Syrah druif.

Diep in het glas kijkend ontwaarden we een kanjer van een cépage, die significant verschillende soorten wijn kan voortbrengen.

Van simpel fruitig, via kruidig en peperig naar wild en woest.

Als mooiste telg kennen we de Cote Rotie, waar 100% Syrahblends ( ja, een blend van verschillende syrahdruiven ! ) staan voor volle, peperige, ( na rijping ) animale  wijnen.

In hun jeugd zijn deze kanjers te mijden, ze zijn dan immers nog meer gesloten dan de kuisheidsgordel van Alexandra Colen.

 

De Rotie die wij te drinken kregen was er een van Ogier uit 1997.

1997 was geen topjaar in de Noordelijke Rhone, dus deze wijn was mooi op dronk..

Hij rook naar cowboys uit de tijd vóór Brokeback Mountain.

Zadel en paardenzweet, leer en Stetsons.

In de mond heel vol, kruidig en animaal, tamelijk lang maar…ik had hier toch meer van verwacht. Als ik mag kiezen ga ik voor de mooier geprijsde St Joseph die in m’n ‘kelder’ ligt, Domaine Alain Paret 2001 “420 Nuits” .

 

De Syrahdruif blijkt een moeilijk te temmen beestje, dat gisteren- bijna op VlaamsBelangse wijze- heel veel gezichten liet zien.

 

Er volgde echter nog een mooie apotheose.

Medestudent Jan had van een sympathieke schenker enkele stokoude flessen cadeau gekregen en wou deze toch eens proeven met een stelletje wijnkenners

Dat hij daarvoor ons uitkoos pleit voor z’n mensenkennis.

Goed, vervang het woordje ‘ kenners ‘ door ‘ liefhebbers ‘ en het klopt wél.

 

De Arbois uit 1959 ( eigenlijk NV = Non Vintage, maar door afleiding en deductie kwamen we uit in het jaar waarin de Atomiumbollen, net als nu, nog splinternieuw waren ) leek net koude koffie. Ik zie u de neus al optrekken, maar u moet maar eens bedenken hoe een tas koude koffie uit 1959 nu zou smaken.

Toch verdienstelijk dus van deze stokoude Jurawijn.

Ook de Beaune, Clos des Mouches van Freres uit 1962 leek meer iets voor een tea-room dan voor een wijnbar, maar had meer karakter dan de Arbois en vertoonde smaken van gebrande cacao en chicorei.

 

Maar de mooiste en ongetwijfeld interessantste wijn was…

Chateau Roussillac, Bordeaux 1945.

1945, inderdaad, het jaar waarin onze grootouders bevrijd werden van den Duits. Een topjaar voor de wijnbouw in Bordeaux.

 

In de 61 jaar die deze fles reeds overleefde was er een 50-tal cl. wijn verdampt in de eeuwigheid.

Hetgeen overbleef kon je uiteraard niet echt fris meer noemen, maar dit sap was nog steeds stukken minder muf dan het ondergoed van…here she comes again, Alexandra Colen.

M’n sympathieke buur Edwin vond de geur terug van de inkomhall van een oud kasteel.

Tamelijk cryptisch, maar toch mooier dan het correctere ‘ humus, champignon en schimmel’.

Ook in de mond was dit bijlange geen azijn, we ontwaarden zelfs nog een zekere molligheid en een zoete nasmaak.

 

Ik geef toe, een simpel blikje Knorrsoep smaakt wellicht beter, maar het gevoel een wijn gedronken te hebben die gemaakt is van druiven die rijpten op het ogenblik dat de atoombom op Hiroshima werd gedropt, schonk ons een schitterend moment suprème.

 

.

KAAS en WIJN !

Enige tijd geleden stelde ik – gesteund door een heus wetenschappelijk onderzoek – dat kaas en wijn eigenlijk nooit een perfect huwelijk kunnen vormen.

Maar hoe gaat dat, je nodigt mensen uit, je hebt niet veel zin of tijd om lang aan het fornuis te staan, en hup : de kaasstolp wordt bovengehaald.

Kaasstolp ? Over een gedateerd woord gesproken, dit ís er één.

In 1992 kregen wij er nog drie ter gelegenheid van ons eerste huwelijk. **

Blijkbaar dacht een aantal  mensen dat wij naast ons huwelijk ook tonnen kaas zouden consumeren.

Ondertussen zijn deze kaasonderkomens al lang de deur uit. Weggegeven bij een ruilactie of voor den tombola van ‘t voetbal. Wie weet bij hoeveel gezinnen hebben ze al in de kast gestaan. Om er slechts uit te komen bij de grote kuis… 

Ook een kaasPLANK’ is passé, beweerde gisteren in de les de heer Van Vyve.

Leg de kaas op een plateau, of een groot bord.

Onze hoofdkaas gaf ons alvast nog enkele goede tips mee :

 

*Overdrijf niet in het aantal kazen, 250 gram per persoon volstaat.

*Zorg voor verschillende soorten lekker brood ( hard brood, met rozijnen, met noten, zoete beschuit,…) en fruit ( zure appel,druiven, droog fruit ).

*Groepeer je kazen ( oude kaas, harde kaas, geitenkaas, teenkaas,..), en zorg voor 3 à 4 verschillende wijnen. 

*Schenk relatief eenvoudige, neutrale  wijnen. Dit om twee redenen :

  1. Bij een kaasavond wordt er doorgedronken .
  2. Echt goede wijnen kunnen door de kaas een deel van hun kwaliteiten verliezen, terwijl eenvoudige wijnen veelal een extra kaaschet (sic) krijgen. 

 

Wij ontdekten gisteren aan den lijve dat bij geitenkaas best een Sauvignon Blanc ( liefst een Loirewijn, in ons geval een lekkere Clos des Bouffants, Sancerre 2002 ) wordt gedronken, dat sterk aromatische kazen ( mooi eufemisme voor stinkkazen ) vergezeld kunnen worden door een Gigondas of andere Zuidelijke Rhonewijn ( gisteren een mooie Domaine de la Tournade 2000),  en dat blauwgeaderde kazen ( de alomgeroemde ‘peniskazen’ ) hunkeren naar een likoreuze wijn zoals een Sauternes of de schitterende Chateau Mémoires, Loupiac 2001 die wij erbij aten ( geen typfout ! ).

 

**( waar we, for the record, nog steeds enthousiast aan bezig zijn ! )

 

 

Noot 1 : We startten gisteren met een zuur vinaigretteslaatje : Perfect gecounterd door de Zuid Afrikaanse Sauvignon Blanc van Springfield ( “Life from Stone “) Die Sauvignon lijkt hoe langer hoe meer een wijn voor alle werk..

Noot 2 :

Ik typte dit in bij het degusteren van een glas Chateau Beaulieu, Comtes des Tastes 2002.

Een Bordeaux Supérieur die gemaakt wordt van 55% Merlot en 45 % Cabernet Sauvignon. De handgeplukte druiven worden zorgvuldig geselectioneerd, men komt aan een gemiddelde opbrengst van 1 fles per wijnrank !

Een overheerlijke, schitterend gemaakte Bordeaux !

Te koop voor 8,95 € bij Colruyt en liefst  niet drinken bij kaas…

 

Voor de trouwe lezers van dit wijnjournaal plaats ik hier een aantal mogelijke kaas en wijncombinaties die de heer Van Vyve ons meegaf. 

( Ik hoop dat ik nu geen copyrights schend, maar dan nog, dit is ‘Het Laatste Nieuws’ niet …)

Et pour les Flamands la même chose

Een ontspannend moment op het web

 

Wijn saai? Wijn niet om te lachen? Vergeet het maar! Als u zin heeft in een beetje ontspanning en u heeft een internetaansluiting, mag het onderwerp “wijn” geen probleem zijn.
De bewoners van het uiterste noorden van de provincie Oost-Vlaanderen zullen zich in nuchtere toestand zelden metropool-allures aanmeten. Het VB komt hier trouwens ook nauwelijks van de (klei)grond, dus wat betreft grootstedelijke verzuring moet het hier bij ons wel meevallen. Maar toch hebben wij hier iets dat wellicht veel wijnliefhebbers uit den grooten stad ons benijden: een Intermarché. De op en top Franse warenhuisketen houdt er wat betreft de verovering van Vlaanderen geen al te strak tempo op na. Er zijn nauwelijks enkele filialen te bespeuren in het Vlaamse land. Maar hiér (zij het twee dorpen en een volle vijf kilometer verder) dus wel. Niet dat onze Intermarché een echt wijnwarenhuis is. Het wijnrayon beslaat naar schatting 10 procent van de totale opppervlakte. Maar het leuke is dat je er andere wijnen vindt dan langs de platgetreden Delhaize- of Carrefourpaden. De gerant heeft inmiddels door dat ik zijn etablissement alleen maar binnenkom voor de wijn. Hij vertelde me onlangs dat zijn Franse bazen afspraken hebben met Franse wijnhuizen om grote ladingen kwalitatieve wijnen op te kopen tegen lage prijzen. “En daar profiteert gij dan van, hé”, voegde hij er niet zonder enig commercieel gevoel aan toe.


Vorige vrijdag ging ik op wijnjacht en bracht onder meer mee:
– Cuvée Champtenaud, Caves de Sarras, Saint-Joseph 2001 (9,59 euro)
– Domaine de la Gayère, Cairanne 2000, Côtes du Rhône Villages (4,29 euro)
Ik zal kort zijn over de kwaliteit van de wijn, want ik moet het nog over het internet hebben.


De Saint-Joseph (100% syrah) is zeer verdienstelijk. Het is een stevige wijn, maar een jaar op vat en vijf jaar flesrijping hebben de scherpe kantjes van de syrahdruif er wat afgevijld. Toch lijdt deze wijn een beetje onder het “coöperatieprobleem”. Wijn die uit een coöperatieve komt, mist dikwijls wat karakter, wat durf. En daarom is die 10 euro te veel.
De Cairanne daarentegen is (voor zijn prijs) een ontdekking. De voor deze streek traditionele grenachedruif is aangevuld met wat syrah. Wat deze wijn bijzonder interessant maakt, is dat hij in tegenstelling tot zijn dubbel zo dure streekgenoot (al zit die veel noordelijker) wél ballen aan het lijf heeft. Cairanne is niet voor niets het leidende dorp van de Villages in de Côtes du Rhône. Dit is geen Castel Mireio (de fantastische wijn – te koop bij Colruyt – die Vinejo me ooit leerde kennen), maar voor goed vier euro mag (en zal) deze wijn straks een aanzienlijk deel van mijn kelderrekken vullen.


Maar ik zou u ook vertellen over de geneugten van het internet. Ik heb de gewoonte om eens te “googelen” rond nieuwe wijnen die ik in huis haal. En een mens kan daar af en toe een fijn avondvullend programma door bekomen.
Toen ik mijn Cuvée Champtenaud opzocht, kwam ik terecht op de website van “Santé Magazine”, het “well-respected magazine for restaurant professionals” uit de Verenigde Staten. Daar omschreef men de Rhônewijn niet helemaal onterecht als “Medium-bodied with slightly tart raspberry, cranberry, black cherry, and light oak. Peppery finish”. Maar het restaurantmagazine moest het natuurlijk ook hebben over het huwelijk tussen wijn en gerecht. En dat is een taak die het blad volop ter harte neemt, want bij de Saint-Joseph wordt aangeraden: “Pizza, hamburgers”.
Voor mijn bejubelde Cairanne kwam ik op een Hollandse site terecht, die uiteraard probeerde de Amerikanen wat betreft wansmaak te overtreffen.
Ik had eerder een Franse beschrijving van mijn wijn gevonden, en “den Hollander” van http://www.mijnwebwinkel.nl had die duidelijk ook ontdekt.
De Franse tekst ging als volgt:
« Que se passe-t-il dans cette bouteille ? Tout ce que l’on attend d’un Cairanne : une robe encore intense sur le grenat ; des arômes épicés , de pruneaux et des cerises à l’eau de vie. En bouche, c’est gouleyant, encore de la fraîcheur, les tanins sont mûrs, bien renrobés, aucune sécheresse à l’horizon »
Onze webwinkelman – die gelukkig voor zijn Nederlandse klanten het Frans machtig is – vertaalde de tekst netjes als volgt :
“Wat gebeurt er in deze fles? Alles wat men van een Cairanne verwacht: een nog hevige jurk op de granaat; gekruide aroma`s, van gedroogde pruimen en kersen in levenswater. In de mond, drinkt het lekker weg, nog meer frisheid, de tannine zijn rijp, goed heringedekt, geen enkele droogte aan de horizon. “
Na zoveel wijze woorden kunnen we alleen bescheiden het hoofd buigen en hopen dat we ooit op een even volmaakte manier wijnen zullen kunnen beoordelen. Maar voorlopig lonkt er enkel olfactieve en gustatieve droogte aan de horizon.

 

Paul Van de Wijngaard

Email Provencal Spécial

Vraagje van Maya. :” Papa, bestaat dat, een e-mail van een bord ?”

Papa : “Ik begrijp je vraag niet Maya.”

Maya : “Dat staat hier in m’n boek. “

 

En inderdaad, op pagina 96 van Spelbreker ( Inge Bergh ) staat letterlijk te lezen :

“…Martines vork kraste over het gebarsten email van haar bord.”

 

Amper vijf jaar geleden had een kind nooit deze vraag gesteld.

 

Amper vijf jaar geleden dacht ik dat Bandol een film was van Pedro Aldomovar.

 

Nu weet ik wel beter.

Deze week dronk ik de Cuvée Fontanieu 1999 van Domaine La Bastide Blanche.

Met behulp van de vacuvin proefde ik hem op drie dagen, en wat eigenaardig was : De eerste dag had deze wijn een wild en lederachtig aroma met chocolade en mokka, de tweede dag kwam het fruit piepen en op de derde dag barstte de fruitexplosie in al zijn glorie los.

Meestal verloopt deze evolutie omgekeerd ( toch ?), wat mij doet besluiten dat dit zeker een wijn is voor de lange termijn. ( 88 ptn ).

Deze 1999 kocht ik op het domein ( 14 euro ), maar de 2001 ( topjaar in Bandol ) is in België te verkrijgen bij Tastevindor ( St Martens Leerne ) en zal binnenkort mijn andere Provencialspeciallekes vervoegen.

 

Gerechtvaardigde wijn

Maandagavond hadden we de eerste van twee lessen over de combinatie wijn en gerecht.

 

Bij mossels hoort een Muscadet.

Bij gerookte vis hoort een Sauvignon ( Pouilly Fumé,..).

Bij verschillende vleessoorten hoort zowat elke rode wijn.

 

Maar wat ík vooral hoorde waren…veel verschillende meningen. 

Er zijn basisregels, maar er zijn heel veel factoren die het samenspel van wijn en gerecht kunnen beïnvloeden.

 

Rosengarten en Wesson formuleerden het als volgt :


To become an expert on matching wine and food, there are only three things that you need to know:

  1. The taste of every wine in the world, from every vintage;
  2. The taste of every food in the world, from all producers;
  3. How every wine and every food will taste together in every circumstance.

het Sint Niklaasgevoel ( Van lotje, slotje )

Eindelijk .

M’n reeds 5 weken rondslingerende notities van de wijnveiling mogen, tot vreugde van mijn eega, de prullenmand in. Dit is namelijk het vierde en laatste deel van de veilingsaga.

 

U herinnert zich misschien dat ik in ijltempo een bankautomaat had opgezocht in het centrum van de metropool van het Waasland. Bij m’n terugkeer hoopte ik onmiddellijk te kunnen afrekenen, de flesjes in te laden en welgemoed huiswaarts te rijden.

Wishful thinking.

Het bordje met nummer 39 dat ik bij het binnenkomen had gekregen was niet belangrijk tijdens de veiling ( hoewel, voor de veilingmeester essentieel natuurlijk ) maar wel ná de veiling : het bepaalde de volgorde waarin men zich mocht aanbieden om harde cash in te ruilen voor ( hopelijk ) zachte wijnen.

Vermits dit werk gedaan diende te worden door zegge en schrijve één blonde jongedame, nam dit behoorlijk wat tijd in beslag.

Hét moment om nog even terug te komen op een aantal zaken. 

 

*De duurste loten ( prijzen zónder kosten ) :

 

4. één fles Lafite Rotshild 1891 : 1550 euro ( gekocht door Jos Gheysen, wijn uit zijn geboortejaar )

3. één fles Mouton Rotshild 1927 : 1600 euro

2. één fles Lafite Rotshild 1898 : 1900 euro ( voor de Amerikanen jammer genoeg op z’n hoogtepunt  tijdens de drooglegging )

1.één fles Mouton Rotshild ( magnum ) 1928 : 2900 euro ( onze nieuwe zetels zijn goedkoper, recenter én zitten een stuk beter ! )

 

Ingehouden loten :

 

–         Petit Village, Pomerol 1982 : ingehouden aan 60 euro

–         Mouton 1957 :  300 euro

–         Mouton 1934 :  300 euro

–         Mouton 2002 Jeroboam ( 6 l) : 800 euro

–         La Mouline, Cote Rotie  Guigal 1994 : 120 ( ! ) euro

Voor wat betreft die laatste wijn : terecht ingehouden volgens mij. Deze wijn kreeg 98 ptn van Parker, is top in z’n (gerenommeerde) appellatie, is nú op zijn hoogtepunt en haalt toch stukken minder dan een pak versleten Bordeaux en Champagnes. Typisch Belgisch denk. ik.

 

De goedkoopste loten ( misschien meer iets voor schrijver en lezers dezes ):

 

Chateau d’ Or et de Gueules, Costières de Nimes 2002 : 3 euro

Domaine du clos St Louis, Bourgogne 2000 : 2 euro

Ik vermoed dat deze wijnen ( zéker de Costières ) echte koopjes waren. En toch raakte de veilingmeester ze niet kwijt. De reden is duidelijk : het ging om loten van respectievelijk 42 en 37 flessen…uiteindelijk gingen er alsnog enkele straatstenen mee gaan lopen.

 

Negentienhonderd vijfenzestig :

 

Zoals ik al eerder vermeldde was 1965 in Bordeaux het slechtste wijnjaar sedert het jaar waarin de zondvloed zorgde voor een oogst van eerder waterachtige wijnen.

Toch werden er twee flessen uit dit jaartal aangeboden. Ik hoopte op redelijke prijzen ( ging meebieden tot 25 euro ), maar blijkbaar verging het deze wijnen zoals menig vroeger Idoolkandidaat : zó slecht dat het van de weeromstuit weer goed en populair wordt.  

De Mouton 1965 haalde 180 euro.

De ‘Y’de Lur Saluces ( de droge wijn van Yquem ) ging 55 euro. Net iets teveel om op de schouw verder te laten verpieteren…

 

Na een dik uur wachten en keuvelen met gelijkgestemden over witte  wijn en  rode cijfers, mocht ik eindelijk – met een licht Sint Niklaasgevoel in de borststreek – m’n prooi binnenhalen. Twaalf flesjes topBandol, een goede ouwe rode, een goede ouwe witte en…een grote onbekende : de Brunello die ik in m’n beginnend enthousiasme binnenhaalde.

Thuis onmiddellijk opgezocht, Castello Banfi 1998, kijkt u selbst nur.

Niet slecht hé, en het sterkt me in mijn besluit :

Op een wijnveiling kan je koopjes doen, maar vermijd de grote namen én de grote jaren.

Een goede voorbereiding is dus het halve werk én zorgt voor halve prijzen.

 

Heeft u na lezing van deze avonturen zin om het zelf ‘ns uit te proberen, om het beter te doen dan ondergetekende, om het gewoon ter
plaatse eens te gaan bekijken ?

Geen excuses meer. Volgend weekend is er al de volgende veiling.

Hier vindt u meer details.

Veel geluk, veel moed en veel plezier.

Je vierdelig verslag lezen we weldra hier…