Uneétoilechezmichelin'(vervolg)

Wou u de wijnkaart? Uiteraard wilden wij de wijnkaart. Een vluchtige blik en even vergelijken met enige winkelprijzen( die makkelijker in mijn geheugen blijven kamperen dan eender welke andere informatie) leerde me dat men hier de “maal 3 à 4”  norm hanteert, ongeacht de prijsklasse van de wijn. Dit deed ons besluiten Bordeaux en Bourgogne te schrappen (een Soutard 2001 aan 90 euro, alsjeblief) en ons te concentreren op minder bekende appellaties.
Voor de witte lieten we ons adviseren door de sommelier, hij stelde een R&R cuvée Egoiste (37€) voor. Vermits de rode exemplaren die ik van deze Rhonewijn van Belgische makelij al dronk heel erg goed waren besloten we het advies van de wijnmeester te volgen.
De wijn, gemaakt op basis van rousanne, grenache blanc en clairette was gewoonweg fantastisch, een perfecte begeleider van het voorgerecht. Enfin, het ging om viér voorgerechten, maar het leken er met moeite één. Tegen de tijd dat je besefte hoe heerlijk het hapje smaakte dat je in je mond had was het al op peristaltische wijze in zuidelijke richting aan het verschuiven. 

de 4 voorgerechten die me deden denken
aan de  ‘la nouvelle cuisine’ mopjes uit de jaren ’80

Ondertussen concentreerden we ons op de keuze voor de rode wijn. Een Italiaan? Kan meevallen, kan tegenvallen. Een Priorat? Tja, ook al te gekend om nog aan een deftige prijs op restaurant te drinken. Maar hey, zagen we daar geen minder bekend maar soms even kwalitatief broertje op de kaart staan? Jawel hoor, en we kozen dan ook gretig voor de Masia Esplanes (48€) uit buurappellatie Monsant.
Een vriendelijke en voorkomende dame kwam ons de wijn uitschenken. Gerten wees mij aan om te proeven en ik durfde uiteraard niet te weigeren. Een vol en krachtig aroma, typisch voor jonge Priorat, stoof me in de neus. Klein slokje nemen en dan kennersgewijs een knikje geven leek me hier aangewezen. De dame schonk prompt de andere glazen uit, maar bij de eerste reactie van V wist ik het al. Ik heb hier een gekurkte wijn goedgekeurd. Vee zei inderdaad dat ze toch dacht dat de wijn een klein foutje vertoonde, maar de dame die had uitgeschonken stelde dat dit misschien van het hout kon zijn. Een klassieke poging om de klant te doen twijfelen. Wij twijfelden niet meer, maar het aroma en de smaak van de wijn waren zo sterk dat we besloten om het zo te laten. Althans in eerste instantie. Hoe langer de wijn openstond, hoe meer de kurkaroma’ s begonnen te overheersen (de meeste wijnliefhebbers kennen dit fenomeen wel). Na een tiental minuten besloot ik mevrouw terug te roepen.
“Bent u sommelier?
“Neen , maar mijn man wel.”
“Zou u dan uw man eens willen vragen om toch deze wijn eens te herproeven, wij hebben echt de indruk dat hij kurk heeft.”
Even later stond de sommelier aan onze tafel.
“U moet me excuseren, maar ik kan deze wijn niet proeven want ik heb een verkoudheid.“

De korte stilte die op deze woorden volgde was de uiting van ons ongeloof.
“Eh…kan u dan iemand in de keuken laten proeven of zo?”
Terwijl ie weg was herproefden we de glazen en kwamen tot de stellige zekerheid dat de wijn een fout vertoonde. Toch waren we niet verrast toen de kelner (sommelier kon je hem al niet meer noemen) met triomfantelijke blik kwam melden dat er met de Monsant niets aan de hand was.
“Dat hadden we wel verwacht hoor” was m’n spontane reactie.
Het was alsof ik hem had gezegd dat ie z’n ster op een plaats kon steken waar het zonlicht nooit schijnt. “k Zal u een andere geven” snauwde hij, en op redelijk aggresieve wijze nam hij onze vier glazen van tafel en verdween richting keuken.
We hadden al enige ergernis in zijn gedrag menen te ontwaren, misschien érgens wel terecht vermits wij eerst allen enkele slokken hadden genomen (Gertens glas was zelfs al leeg meen ik me te herinneren) en dan toch nog de wijn afkeurden. Maar zoals ik al zei, de kurk nam slechts onder invloed van de blootstelling aan zuurstof de bovenhand. En wanneer je als sommelier zelf de wijn niet kan controleren, mag je dan verwachten van de klant dat hij in 5 seconden een volledig foutloos, onherroepelijk oordeel velt?
Nu, een andere fles hebben we nooit gezien. Wel vier andere glazen, behoorlijk kleiner van formaat en met een aplomb op onze tafel gezet die onze reeds afgekalfde zin om er nog van te genieten totaal naar nul herleidde.
En dan moest het ergste nog komen….