Vier redenen waarom ik blij ben met mijn flesjes Pavillon Rouge 2005.

Rick vroeg zich af waarom we een som, waarmee we in een gemiddeld restaurant lekker kunnen gaan eten, neerleggen voor een tweede wijn van een  premier cru uit Bordeaux..
Een terechte vraag, zeker voor degenen die de conclusies lazen van mijn onderzoek naar de kwaliteit van tweede wijnen. Daarin werd besloten dat een tweede wijn weinig of nooit echt tegenvalt, maar dat je voor hetzelfde (of minder) geld evengoed een eerste wijn van een minder bekend Chateau kan kopen. In vele gevallen heeft de aankoop van een tweede wijn dus te maken met het extra genot dat sommigen ervaren wanneer ze de naam van een bekend Chateau op het etiket zien.
Maar, en hier komt een eerste reden, de lezers van de studie herinneren zich misschien ook dat er één wijn was die er met kop, schouders, kurk, capsule en al wat je maar wil, bovenuit stak.
Dat was de Pavillon Rouge 1995 van Chateau Margaux.
Deze wijn was dan wel dubbel zo duur als de andere flessen, maar de acht sommeliers die hem proefden waren, blind geproefd(!) unaniem in hun oordeel dat dit een TOPwijn betrof.

Tweede reden, in topjaren is het meestal interessant om tweede wijnen aan te kopen. In de selectie voor de eerste wijn gaan de allerbeste druiven, maar in topjaren zullen ook de druiven voor de tweede wijn sowieso optimaal rijp zijn. En de procedure om de wijnen te maken is identiek aan die voor de eerste wijn. Soms is er een minder lange lagering of een minder percentage nieuwe vaten, maar dit komt de drinkbaarheid (jong) van deze wijnen alleen maar ten goede.

Ten derde, de kastelen kan je van veel beschuldigen, hebzucht, korte termijnvisie en disrespect, maar de laatste jaren hebben ze kwalitatief zowat allemaal vooruitgang geboekt. En dit geldt nog meer voor de tweede wijnen van topchateaus, vermits men nu nog veel meer selecteert voor de eerste wijn én men ook een derde en soms zelfs al een vierde wijn maakt.
Kenners zeggen trouwens dat de huidige tweede wijnen van de premier crus in topjaren soms BETER zijn dan de eerste wijn uit het verleden in een mindere jaargang.

Ten vierde, de prijs kan veel lijken of zijn, maar als je weet dat de prijs geen 50 maar 42.5€ (50 – 15%) was en je kunt als fervent Bordeauxliefhebber uitkijken naar het proeven van zulk een wijn in zo een topjaar dan lijkt deze som al  wat aanvaardbaarder. De prijsevolutie van de premier crus is onomkeerbaar, er zijn steeds meer rijken met een rug vol geld die een fles wijn als statussymbool zien, en de speculanten drijven de prijzen nog wat extra omhoog.
De 42.5 € die ik betaalde zullen in 2020 misschien wel even belachelijk lijken als de 300 frank die men in 1975 betaalde voor een  fles Pavie.