Lak aan de vorm

In mijn wijngarage lag al 4 jaar een fles te blinken die node geopend diende te worden. De intentie om ze te ontkurken had ik al regelmatig gehad, maar er was steeds iets wat me had tegengehouden.
De verzegelde flessenhals.
Het verzegelen van een wijnfles met was of lak geeft een prestigieuze indruk, maar meestal wekt het mijn wantrouwen wanneer men teveel moeite doet om er aantrekkelijk uit te zien. (Dit geldt trouwens niet alleen voor flessen). Komt daarbij dat ik me het gedoe met het wassen tsjoepsel verschrikkelijk ontzie.
Maar die middag had ik genoeg moed bijeengeraapt- en genoeg zin in een geëvolueerde Rhone– om de strijd met het laksel aan te vatten.
Het werd een memorabel treffen met de Gigondas ‘Le Primitif 2001. Wat comme il faut begon met een eerbiedig sneetje net onder de tweede inkeping, eindigde in een gevecht op het scherp van de snee, waarbij een keukenmes het zware werk deed en de stukken harde rode lak in het rond vlogen. Men kon zich terecht afvragen wie op een bepaald moment eigenlijk Le Primitif was. Open op deze manier een gelakte fles in een restaurant en de tafel naast je eet gebakken coquilles op een zalf van pastinaak, witte truffelolie en gestold kaarsvet.
Uiteindelijk slaagde ik erin de wijn te bevrijden van zijn beklemmende capsule en kon ik checken of hetgeen er in de fles zat de belofte van de nogal zwaarwichtige tekst op het aangehechte perkament (jawel, zie foto 2) kon inlossen.
Eerlijk gezegd, de inhoud kon me wel bekoren en was heel wat minder weerbarstig dan z’n omhulsel. Nog behoorlijk wat rood, zoet fruit, wat sousbois en een mooie kruidigheid. De licht bittere toets in de afdronk verhinderde echter puur drinkplezier.
De dag erna was er nog ¼ van de fles over en dat speet me oprecht. Het laatste kwartje van de fles was fabulous lekker. De bitterheid was volledig verdwenen en er bleef alleen dat zachte, mooi afgekruide rode fruit over.
Als de inhoud zo lekker is heb ik lak aan de vorm.