Over Wine, over Life, over Style…

Het begint goed. De geur van het boekje slingert me terug naar een of andere regenachtige vrijdagavond in 1975, het jaar waarin oorspronkelijk door een aantal fundamentalistische getuigen van ene gozer genaamd Jehovah het allesvernietigende Armagheddon werd aangekondigd. Gelukkig gebruikt Armaghedon blijkbaar de trein en is het nog steeds onderweg… Maar het nadert, HET NADERT… ! Drink snel nog een glas!
Enfin, terug naar 1975 dus. Tijdens het wekelijkse bezoek aan de voorloper van GB en Carrefour, de Priba 2000, kon mijn lieve verwekster nooit aan m’n hartstochtelijke smeekbeden weerstaan om een 46- of 64 pagina-strip in de -toen nog bruine papieren- boodschappenzak mee naar huis te nemen. Twijfelen, even bladeren, wegnemen, terugzetten en uiteindelijk een keuze maken uit de rekken vol beeldverhalen was één van de mooiere momenten in het leven van een tienjarig snotjong dat het nog moest stellen zonder Facebook, Playstation of Ipod. Meestal deponeerde ik aan de kassa, met een van verlangen wee gevoel in de maag, iets van de Dupuisstal op de rolband. Bollie en Billie, Robbedoes en Kwabbernoot, Lucky Luke, Guust Flater, alle afleveringen van Buck Danny, met steevast rechts onderaan op de achterzijde het blauwwitte prijsetiketje waar 64 F op gedrukt stond. Thuisgekomen installeerde dat jongetje zich dan gezellig in de zetel, en alvorens het lezen aan te vangen rook hij eerst nog een aantal keren aan het net verkregen kleinood.
Het is dié geur die ik ergens meende te herkennen in het splinternieuwe wijntijdschrift Wine Life.

Ik pikte dit blad mee in een concurrent van voornoemd grootwarenhuis, eerder uit nieuwsgierigheid dan verleid door de flashy cover. Want de rechtgeaarde wijnliefhebber die de cover nader bekijkt zal nog eerder geneigd zijn zich een doos tweedehandse oortjsoepen aan te schaffen, dan 5,95 euro uit de zak te halen voor dit nieuwe wijnmagazine. Je moet er maar in slagen om op de voorplaat van je allereerste nummer, naar mijn gevoel toch gemaakt voor wijnliefhebbers, als eyecatcher de volgende kop te plaatsen:

“INVESTEREN IN WIJN, doen of laten?”

HUH?
In het beleggingsblad heeft men het toch ook niet over de aroma’ s van de bankbiljetten? Of over welk gerecht er het best past bij welke obligatie?
Beste mevrouw Van Minden, u als hoofdredactrice zou moeten weten dat, als wijn een passie is, je er gewoon niet aan dénkt een fles (of ongeopende kist want dat brengt meer op!!) te kopen om te beleggen. Wij kopen wijn om te proeven, te drinken, te schenken, te delen, te vergelijken, om erover te zwanzen, te kletsen, te oreren en ja, niks menselijks is ons vreemd, soms zelfs om erover te snoeven. Maar wijn als investering? NOOIT.
Gelukkig gaat de andere grote kop wél over wijn. 

“NEGENTIG CHARDONNAYS, geproefd en beoordeeld.”

Nu zitten wij daar nog nét iets minder op te wachten dan op een artikel over het ondergoed van Célie Dehaene, maar alla, het handelt toch al over ons aller geliefd gegist druivensap. Verder worden artikels aangekondigd over “Nederland Wijnland”,  “Zuid Afrika voor elk budget” en “De neus van de Hema”. Op de brainstorming zijn blijkbaar een paar keer de woorden “herkenbaarheid” en  “typisch Hollands” gevallen. Neem daar dan nog het oerHollandse taalgebruik bij ( “van luxe spa tot rammelbakkie“), de soms krakkemikkige zinnen (“Vroeger dronk ze graag zoete wijn met ijs. Nu haalt Hema s wijninkoper Ciska Breedijk de getrainde neus daarvoor op”) en de overdreven aandacht voor lifestyle (heeft men lang getwijfeld om het blad wine-life te noemen of zat wine-style ook in de running?), en de modale Vlaamse wijnliefhebber (die als doelgroep blijkbaar lichtjes over het hoofd is gezien) wordt genoeg afgeschrikt om bij z’n keuze voor een wijntijdschrift zelfs de voorkeur te geven aan het contradictorisch droge en ultradunne vodje “In vino veritas”. Ja ik weet het, ook dit was geen makkelijke zinsconstructie, maar ik vraag er geen geld voor.

Is het dan allemaal slecht? Nee hoor, helemaal niet. Ik heb met plezier de stukjes over kaas en wijn gelezen, de wervende tekst over de Moezel, het artikel over wijnfraude, hier en daar een leuke column en ik heb genoten van de link met kunst die men elke maand zal trachten te leggen. Hopelijk slaagt men erin deze steeds zo mooi en interessant te maken als in dit nummer met het werk van Frans Van Mieris de Oude.
Ik heb plichtbewust het blad volledig uitgelezen. En wie weet schaf ik het me nog wel eens aan. Maar het weeë, verlangende gevoel van een nieuwe Buck Danny op de rolband zal ik er nooit van krijgen.

Frans Van Mieris de Oude- Bordeelscene (1658)