Chateau d Angludet

Chateau D Angludet, Margaux is een domein dat wat onder de radar acteert. Nochtans rangschikt wijngoeroe Robert Parker dit Chateau bij de “very good wines”. Dit is hoger geklasseerd dan Grand Cru Classés zoals Boyd Cantenac, Cantenac Brown, Dauzac, Labegorce Zede, Siran, enz…
Parker stelt dan ook dat de Cru Bourgeois Superieur status van dit domein perfect zou kunnen vervangen worden door een 5eme GCC.

De jaargang die ik van deze wijn dronk hoort eigenlijk thuis in dezelfde categorie. Under the radar.
1983 kwam na het mythische jaar 1982 en mist daardoor het volle licht van de schijnwerpers. De appellatie Margaux kreeg in 1983 nochtans het maximum van 5 sterren van Parker. Tropische temperaturen en hoge vochtigheid in augustus zorgden in bepaalde streken (Saint Estephe, Pauillac) voor overrijpe druiven en aantasting door schimmels, maar september was warm en droog, en ook in oktober had men perfecte voorwaarden voor een optimale rijping en pluk. De oogst vond plaats in perfecte omstandigheden, vergelijkbaar met die van het topjaar 1961. Voor de AOP Margaux was 1983 zelfs het meest kwaliteitsvolle jaar van het decennium.

Toeval wil dat ik van deze jaargang enkele flesjes d’Angludet op de kop kon tikken. Extra interessant was dat Parker deze wijn als één van de allerbeste Margauxwijnen van 1983 beschouwt (op het niveau van Chateau Margaux).

In hoeverre zijn de observaties en analyses van Parker correct? Mogen we ervan uitgaan dat zijn vaststellingen kloppen met de realiteit?

Wij namen de proef (sic) op de som.

 

Chateau d’Angludet, Margaux 1983

 

 

Na openen onmiddellijk bos, putje, zwart fruit, mineraliteit (garage) en zelfs nog jonge, luxueuze houttoetsen. Even later een metalige geur. Oeps. Dit had ik onlangs met een Tour du By (Medoc) 1976 ook. Ik vreesde toen dat de wijn na een kortstondige glimp van leven voor eeuwig de geest had gegeven. Maar verrassend genoeg verrees de wijn uit zijn… glas.
Ook de Margaux 1983 kende deze wonderbaarlijke wederopstanding.
De neus werd steeds complexer, grafiet, specerijen, cacao, dadels, chocolade.
En dan het eerste slokje.

Oh man.
Dat mijn tong dit mag meemaken. Deze zachte streling. Die Bourgondische finesse.
Denk aan een kat die op de nok van het dak balanceert. Dat subtiele evenwicht. Het gracieuze. Die souplesse.
Chateau d Angludet 1983 zou elke wijnliefhebber moeten proeven. Om dan eindelijk tot het besef te komen dat goede Bordeaux wel dégelijk vele jaren nodig heeft.
Om in te zien dat wij met ons allen veel wreder zijn dan Koning Herodes ooit is geweest.
Want… elk weekend wordt er in tal van Vlaamse huiskamers een kindermoord gepleegd.
Zovele flessen die jaren te vroeg worden geopend. Flessen in hun prille jeugd of adolescentie. Flessen die worden geofferd en dan stug en grillig het tijdelijke voor het eeuwige inruilen. Wijnen in volle ontwikkeling, pubers nog, die na een onstuimige jeugd nooit meer de kans zullen krijgen te tonen wat voor mooie, evenwichtige volwassenen ze zouden geworden zijn.

Noot: Dit heb ik nog nooit eerder gedaan. Ik heb het laatste restje van de fles door een koffiefilter in mijn glas gegoten. Een nutteloze poging om nog een extra slokje van deze sublieme wijn te drinken. Zowel geur als smaak waren volledig verkoffiefilterd.