Le petit Turbo et co

Vince had voor onze (bij benadering) vijventwontupsjte Heevie Teusted een specialleke bedacht. Een tasting in het bijzijn van een wijnbouwer. Niet om het domein van de wijnbouwer te proeven en bespreken, gewoon een gevarieerde proeverij met extra input.
Yves Raymond, goede vriend van Vinces vader, is oenoloog en eigenaar van het familiale domein Chateau Saransot-Dupré in Listrac. In 1875 kocht de familie Raymond het domein van de familie Dupré, vandaar de huidige naam. De aanplant op kalk-kleigrond wordt de laatste jaren behoorlijk aangepast: ondertussen staan er al 15% stokken petit verdot. Deze cépage is volgens Yves Raymond enorm kwalitatief en geeft even krachtige maar fijnere wijnen dan de cabernet sauvignon. Veel percelen in Listrac zijn trouwens te vochtig voor de cabernet sauvignon, de petit verdot daarentegen houdt wel van wat nattigheid. Deze soort bevat de meeste tannines van alle Bordeauxdruiven en wordt geoogst tussen de cabernet sauvignon en de merlot. Volgens Yves Raymond kan je nochtans een druivensoort nooit op zich beoordelen, je moet altijd rekening houden met de terroir (vooral bodem en klimaat).

In tegenstelling tot wat velen zouden verwachten van een linkeroeverwijn, worden de Listracwijnen dus gedomineerd door… merlot. Dit is ook zo voor Saransot, de huidige wijnen bevatten 60% merlot, 20 % Cabernet sauvignon, 15% cabernet franc en 5% petit verdot. Zoals gesteld zal deze laatste cépage, door Raymond ook wel Le petit turbo genoemd, elke volgende jaargang aan belang winnen.

Maar ondertussen hadden we al onze eerste wijn binnen:
JP Grossot,Chablis Vaucoupin 2009: weinig aroma (zo typisch voor Chablis), mineraal en wit fruit. Wat chardonnay-molligheid, toch dachten sommigen eerder aan een goede alligoté. Heel bitter in de afdronk. Goede wijn, maar hij zal geen Chablis-twijfelaars overtuigen. 87/100

We hadden het toen nog even over de typische groene paprika-aroma’ s die sommige Bordeauxwijnen kenmerkt. Yves Raymond legde uit dat deze afkomstig zijn van de stof methoxyperazine die zich al vormt bij de vorming van de bessen (voor de veraison). Het is dus van belang om al in het voorjaar de stokken goed te verzorgen (bladersnoei, genoeg druiven per stok,..) Nadien is het moeilijk om via technieken in de kelder deze aroma s nog te vermijden, tenzij door thermovinificatie.
Het is dus niet de zomer, maar de lente die bepalend kan zijn voor de aanwezigheid van vegetale toetsen!

 Geen vegetale toetsen in de volgende wijn, peer, wat toast, een bijna vettig en zacht mondgevoel maar mooi in zuren: Coffinet Duvernay Chassagne Montrachet 1r cru 2007:  90/100

De laatste witte had een leuk notentoetsje, hm, welke streek zou dit zijn…? U weet het wel, inderdaad, zou René Verreth zeggen (herbekijk hier de legendarische pak de Poenshow), niemand minder dan.. Jura… Jazeker dames en heren! De Arbois 2005 van Puffeney was heel knap, zeer droog in de afdronk, 89/100.

Aldo Moro beware, t is tijd voor de Rode Brigade.

De Irancy Veaupesiot 2007 van Thierry Richoux kwam koel over, met zelfs wat onrijpe fruittoetsen. Lichte animaliteit. Redelijk hard in de mond, wat tanninebitter op t einde. Beetje Liesbeth Holemans. Misschien zorgde de jaargang ervoor dat deze wijn ontgoochelde. 82/100

De volgende wijnen werden soms wat overschaduwd door de gesprekken aan tafel, vandaar dat mijn proefnotities tamelijk karig zijn.
De Savigny les Beaunes van Simon Bize (jaartal niet genoteerd) was beter dan vorige pinot maar even weinig memorabel als een aflevering van Café Corsari  87/100

Snel de volgende wijn in het glas, Chateau Crémade 2005, één van de drie-vier domeinen uit dekleine aop Palette. Geen beterschap echter, integendeel. De wijn was strak en schraal, Vince kocht m ooit in een Franse supermarkt en ik vermoed dan ook dat het om een… supermarktcuvée ging.
En ja hoor, we gingen verder op ons elan. Ook de Brunello 2003 van Frescobaldi hield gesloten-deurdag en was licht ontgoochelend (vooral na het zien van het etiket). 89/100
Gelukkig volgde daarna een wijn die ons herinnerde aan de reden waarom we zo verliefd zijn op dit gegist goedje, Domaine Tempier Tourtine 2006 Bandol. De wijn was tegelijk fris en warm, heel fijn en lang in de mond.

Er volgde een tussendoortje met een vergelijking van een oudere linker- en rechteroever Bordeaux. Bleek dat na jaren rijping de klus er niet makkelijker op wordt. De Pavie Desesse St Emilion 1985 had dan wel een klein ‘kreukske”, hij was mooi zacht met rijp rood fruit. Het was echter de Larrivet Haut Brion Pessac van hetzelfde jaar die de emoties deed oplopen en de zinnen streelde. Wat een jeugdigheid en finesse, de wijn werd gesitueerd in 2000 of 1998…

De Jaboulet Rhone parallele 45 (niet het jaartal, dat was 1998) was een stuk jonger maar werd geschonken om aan te tonen dat ook goedkopere Rhones wel 10 jaar of meer kunnen ouderen. In dit geval een half gelukt opzet, de wijn was oké maar had toch heel wat gemeen met Dina tersago: zijn moment de gloire viel een jaar of zeven eerder… 

Volgde alweer een lichte ontgoocheling (de sterren stonden verkeerd waarschijnlijk) met de Corton Hautes Mourettes 2006 van Ravaut. Cacao, grafiet, gerookt, lineair in de mond. Ravaut kreeg een magere 85.

La Confession, St Emilion 2008 gaf gelukkig heel wat tegengewicht. Een subtiele neus met grafiet, zwart fruit, cassis, lichte toast. Stevig in de mond, met krachtige tannines die me geenszins stoorden. Toch ontlokte de wijn de volgende opmerking aan Yves Raymond: Dans les vins de garage il faut qu les tannins sortent ou alors il faut qu’ ils expliquent pourquoi ils ne veulent pas sortir…

Er volgden nog talrijke wijnfreakgesprekken, ondermeer over de malbec die in Bordeaux veel lichtere wijnen geeft dan in Cahors, over de hoge tannines in de wijnen van de Bourg waar men de malbec zelfs gebruikt om de wijn soepelder te maken, over de oogstjaren (2006 was goed voor Saransot maar de Belgische invoerder kreeg blijkbaar een lot wijnen met een foutje waardoor de wijnen hard en onaantrekkelijk zijn), over de courtiers die elk een kleine ‘wijnbeurs’ op zich voorstellen, enz…

We eindigden de avond in schoonheid met het vriendinnetje van Kempie dat nog even binnenwipte én met een vin jaune 1999 van Auguste Pirou (geen tophuis maar één van de beste vin jaunes ooit gedronken) en de subliem-frisse weisburgunder beerenauslese 2003 van Witmann.

Gelukkig waren er spuwbakken voorhanden, er werd bij deze hoeveelheden zelfs gesproken over spuwvakken.
Spuwvakker lijkt me trouwens een beroep met toekomst in deze wijnvriendelijke tijden.