Wijnsynchroniciteit

Het pretscherm staat te flikkeren maar je bent het tweede journaal niet echt aan het volgen. Je aandacht gaat volledig naar de prachtige witte wijn die je gastheer net uitschonk. In de overtuiging dat je alvast niet met een sauvignon blanc te maken hebt, en tegelijkertijd woordspelerig de kwaliteiten van de wijn benadrukkend, spreek je de woorden “Dat is geen kattenpis” uit. Nog geen seconde daarna klinkt vanuit de richting van het scherm een quote van de nieuwslezer. “Da’ s gene kattenpis.” zegt de man. Er is geen (Be)causaal verband.

Dit voorval zouden we kunnen we rangschikken onder de noemer synchroniciteit.

Van synchroniciteit is volgens Carl Gustav Jung sprake wanneer twee of meer gebeurtenissen min of meer tegelijkertijd optreden in een voor de betrokkene zinvol verband dat niet noodzakelijk als causaal wordt ervaren.
Niet noodzakelijk, maar het kan wel.
Dus is er in volgend verhaal zeker sprake van wijnsynchroniciteit.

We schrijven maart 2008. Monza heeft net Attica uit, Geert Wilders schopt heisa met Fitna. Ik was op tweede paasdag uitgenodigd bij een symphatiek wijnliefhebber uit het Kortrijkse om wat flessen op te halen, uiteraard in combinatie met een proef-oefenstonde.
Na een aantal glazen schonk Tienne een wijn uit waarvan ik vond dat mijn meegebrachte fles er mooi naast kon staan. Zo gezegd, zo geproefd. We vonden beide wijnen zeer lekker én.. zeer gelijkaardig. Consternatie toen na onthulling bleek dat we een Pibarnon Bandol dronken naast een… Restanques de Pibarnon. Hier kan u het volledige verhaal over deze eerste vorm van wijnsynchroniciteit herlezen.

Minder lang geleden waren we weer te gast bij Tienne. Heel wat flessen op tafel, waaronder een duo dat (toevallig?) samen op tafel kwam. Zowel Bert als Doc hadden een St Julien meegebracht. En niet zomaar een St Julien. Allebei een 1995. En niet zomaar een 1995. Allebei een wijn uit de stal van Henri Martin. Mocht men op voorhand trachten een St Pierre en een Gloria uit hetzelfde topjaar naast elkaar te plaatsen, het zou een moeilijke zoektocht zijn. Hier ging het vanzelf, blind, synchroon.
Lees hier het volledige verslag (jawel, alle wijnervaringen worden meticuleus geboekstaafd). En hup, dankzij laatst genoteerde zin is ook mijn geloofwaardigheid als pseudo-intellectueel  weer bekrachtigd.

Vorige week was het alweer Party at Tienne’ s. En ja, deze minzame wijn-en wielerfreak trekt blijkbaar de synchrone wijnbewegingen aan.
Toen hij een ouwe Bordeaux op tafel plaatste zag ik mijn kans schoon. Ik vermoedde een linkeroever en vond het interessant om mijn rechteroever ernaast te plaatsen. Mijn fles was een Pomerol, Feytit Clinet uit 1982. Toen Tienne de zijne ontblootte was de verrassing compleet. Zijn flés dus, wicked minds. Het was een Vieux Chateau Certan, Pomerol 1979. Onbewust hadden we twee Pomerols van meer dan 30 jaar oud naast elkaar gezet.
Maar, en dat mag Joost* weten, The best is yet to come.

Het laaste duo van Tienne had op zich niet met synchroniciteit te maken, elke fles ervan was echter meer synchroon dan het moment nadat je quasi geruisloos iets vantussen je billen liet ontsnappen en er iemand zich afvraagt wie er één heeft laten vliegen.
De eerste van de laatste wijnen was namelijk… Feytit Clinet 2007.
Een héle mooie wijn met aroma s van donker fruit, cassis, dadels, chocolade, gerookt, tabak en grafiet. Mooie structuur, hij eindigt nog licht stroef maar de wijn overtrof de reputatie van zijn oogstjaar. Ik gaf ‘m 91. Oogstjaar 2007 kan dus zeer aangenaam uit de hoek komen. Maar wat meer was, zonder enige voorkennis hadden we dus op dezelfde middag twee flessen van een niet zo courante Pomerol gedronken met 25 jaar leeftijdsverschil.

En nog was Carl Gustav Jung niet voldaan.

Bij het binnenkomen hadden Tienne en ik wat gekeuveld over de recente koopjes die we deden. Ik vertelde hem het nogal straffe verhaal dat ik onlangs meemaakte met Delhaize. Ik had via de site enkele flessen Smith Haut Lafitte 2008 besteld. Hij stond in promotie, en aan de prijs van 34 euro leek dit me het ideale moment om deze topper uit Pessac nog een laatste keer aan te kopen. Door de 100/100 notering die de 2009 kreeg van Parker zijn de recente jaargangen namelijk onbetaalbaar geworden voor de modale wijnliefhebber.
Ik deed wat ik moet doen, bestelde een kist (om te delen met enkele anderen) via de site en kreeg daar een keuze aan winkels waar ik de wijn wou ophalen. Ik koos voor het niet zo ver van mijn haard gelegen dorpje N. Men bevestigde mijn keuze, en dankte hartelijk voor de aankoop!
Een tweetal weken later rijd ik gezwind en welgezind naar N. Mijn flesjes zulen er nu toch al staan vermoedde ik. Aan het Delhaizefiliaal vind ik zeer makkelijk parking. Ik wil naar binnen stappen maar de deur is gesloten. De lichten lijken ook uit. Tiens, sluitingstijd midden op een weekdag?
Even een voorbijganger interpelleren.
“Ach, meneer, dit filiaal is al twee maanden definitief gesloten, wist u dat dan niet?”

Uiteraard gebeld naar Delhaize.
Oei meneer, u heeft gelijk, een fout op onze website.
“Ach, kan gebeuren, ik ben de kwaadste niet en maak ook geregeld foutjes.”
Waar wil u de wijn komen oppikken?
Gent dan maar, lijkt me niet dat dit filiaal op sluiten staat.
(Tegelijkertijd had ik aan 30 % korting ook wat Chileens Casillero besteld, een Reserve die heel goed is).
“De doos Chileense wijn zal klaar staan meneer, maar voor de Pessac hebben we een probleempje.”
Ik had het al voelen aankomen.
De wijn was uitverkocht. Blijkbaar niet leverbaar te N (ha!), dus dan maar doorverkocht.
“Maar we proberen hem nog bij te bestellen voor u! “
Zou ik de enige geweest zijn die toen al besefte dat dit totaal onmogelijk was, gezien de promotie en de hype voor deze wijn…?
Na lang aandringen kreeg ik een soort tegemoetkoming, ik koos voor Chateau Poujeaux 2008 aan een goede 12 euro de fles.
Ook wel mooi.

Maar geen Smith Haut Lafitte 2008 dus voor deze jongen.

Moet ik u nu nog vertellen wat de laatste wijn was die Tienne voor ons in petto had…?

 

*Zweegers van het in de nevelen der tijd ondergedoken Novastar