Wat krijg je als je drie wijnbloggers en een professioneel wijnlurker rond een tafel plaatst?
Veel flessen, veel glazen, veel genot, de occasionele blote reet, maar vooral… veel te weinig tijd. De tijd vliegt in zulke omstandigheden namelijk nog sneller en meedogenlozer dan we in ons gewone leven al ervaren…
Het begon onmiddellijk goed. De champagne van Boulard (Les Rachais 2004) raakte ons diepste gemoed. Vinama vergeleek deze parelende parel met een iéts lichtere versie van de Bollinger Grande Année die hij op het domein ooit dronk. En ook voor mezelf was deze knaller een sensatie. Nooit zulk een complexiteit gevonden in een schuimwijn. Aards, nootjes (niét oxidatief), zacht en lang in de mond, te lekker om uit te spuwen maar ook te lekker om in te slikken. Dus liet ik hem maar smelten op de tong.
Een 96/100, er zijn minder mooie starts gekend in de geschiedenis van de wijnproeverijen (ik denk hierbij aan die ene keer dat een slok van de eerste rode wijn werd uitgespuwd in de karaf van de volgende)
We hadden niet verwacht onmiddellijk dit niveau nog eens te halen, maar dat was buiten Vinama gerekend. We kregen een witte wijn met aroma’ s die duidelijk richting sauvignon blanc gingen, maar dan zo compex en rijp (limoen!) dat we gingen twijfelen of hij wel Frans was. Een Nieuw Zeelandse topper? De wijn bleek Nieuw noch Oud –Zeelands maar was wél een topper.
Op 19 december 2008, de dag nadat Didier Dageneau stierf ten gevolge van een dramatisch ongeluk met een ULM –vliegtuigje, was iemand zo pienter om snel enkele van zijn wijnen te bestellen – in de wetenschap dat deze behoorlijk prijzige sauvignons al snel nog duurder zouden worden. En bij het degusteren twee jaar later bleek de Pur Sang 005 een waar genot en vormde hij het bewijs dat de cultstatus van deze wijnbouwer meer dan terecht is. (94/100)
De Fieuzal Blanc 05 die de enthousiaste Peter V ons daarna aanbood, nochtans een klassieke Pessac van zeer mooie makelij, had het wat moeilijk na de vorige klepper. Maar wanneer juffrouw Hanssen voorbijkomt na de passage van Dina Tersago valt ook Evi’ s schoonheid wat minder op… (89-90/100)
Volgende keer: De bleke rosés, de blinkende rode en de blote reet.
U bent gewaarschuwd.
Vinejo s Wijnblog 