Vakantie in eigen kot

Vakantie in eigen kot, ik hou er wel van.

Rustig opstaan wanneer het je past, ontbijten tijdens het lezen van de digitale versie van de krant, daarna eventueel wat huishoudelijk werk (meestal niet meer dan wat opruimen) en dan lezen. La Peste van Camus is bijna uit, Patti Smiths vervolg op Like Kids, M Train, ligt al klaar (merci bookoe Vincent…).

Wat lezen op La Passion du vin ook, is altijd leerzaam of op zijn minst ontspannend. Ik betaal met plezier 20 euro per jaar om het onderhoud van dit prachtforum te helpen financieren.

En als je zo een hele dag thuis zit is het enorm leuk om eens in de kelder (gekoelde garage in mijn geval) rond te snuisteren.

Het gebeurt niet veel meer, maar gisteren had ik plots zin in een ouderwetse Bordeaux. Niet éen op dronk, maar zo eentje uit een topjaar van pakweg een jaar of 10. Geen topper, maar een prijs-kwaliteitswijntje dat ik ooit aan een mooie prijs had kunnen scoren.

Ik ging mijn rijen 2010 af (heb er wel een 60-tal, meestal kleinere domeinen, omdat die in topjaren soms groot kunnen zijn) op zoek naar een wijn waarvan ik er nog meerdere heb liggen.

Voila, gevonden, 5 flessen Les Grands Chenes van onze houtwijnworm Bernard Magrez.

Een wijn die we tegenwoordig met lange tanden opentrekken. We zijn immers allergisch geworden aan overdreven hout en extractie, twee eigenschappen die voor Bernards wijnen even kenmerkend zijn als oogkleppen voor het voetvolk van Dries van Langhenhove.

En hup, het was zo ver. Een wijn die allerminst charmeert, getoaste toetsen a gogo, veel materie maar geen evenwicht en nog minder fraicheur. Tijdens het maken van het lekkere veggie gerechtje uit de Hello Fresh box probeerde ik een tweede glaasje (bij t koken durven wijnen wel eens beter te smaken) maar tevergeefs. De mond bleef droger dan de flamoes van Alexandra Colen. En da s droog zunne man!

Ja sorry, wou er even een Brusselmansmomentje insteken. Tiens, waar hangt die flagrant flamingante zuurpruim eigenlijk uit? U wil het niet weten, zegt u? Tuurlijk, ik begrijp u volkomen.

Exit Colen, herintrede Magrez.

Op dag twee had ik nog weinig zin in deze wijn, maar noblesse oblige, gewoon weggieten doen we niet want het zou niet de eerste keer zijn dat een wijn wonderbaarlijk verandert na een aangepaste coronabehandeling (toedienen van zuurstof).

En jawel, het wonder geschiedt. Het hout is in de neus veel minder opdringerig, het zwarte fruit wringt zich naar voren, de getoaste toetsen zijn vervangen door tabak en zoethout.

De mond vertoont nu een onverhoopte fraicheur, voelt bijna sappig aan en is opengebloeid zoals Luc Appermont na zijn coming out. De afdronk blijft vergelijkbaar met onze grootste mannelijke VRTcoryfee. Die trok ook nog een klein beetje droog na zijn recente anuscorrectie.

Geef deze jongen (de wijn, niet de VRTcoryfee) nog een jaar of vijf en hij bevalt al op de dag van opentrekken. Deze laatste zin heeft niks te maken met de commotie rond de aanpassing van de federale abortuswet. Wél met het kindje uit 2010 van Bernard Magrez, die we bedelen met een welverdiende score van 88+.