Flormidabel!

Flor en een scheutje alcohol.
De onwetende wijnleek denkt hierbij onmiddellijk aan een te beklagen sujet dat via een kleine misstap zijn gedurende jaren opgebouwde geloofwaardigheid in één klap kwijtspeelde.
Echte wino’ s weten echter dat we het hebben over iets van een heel andere orde.
Sherry.
Woensdagavond tijdens de Championsleague-finale (gelukkig kwam het tot penalty’ s) werd er door Gerten (die recent Jerez de la Frontiera en omstreken ontdekt heeft als het nieuwe hedonistenwalhalla) als afsluiter een Palo Cortado voorzien. Dit is een sherry die zich situeert tussen een amontillado en een olorosso, zwaarder gemuteerd dan een fino, én geoxideerd. Lees hier meer over de verschillende soorten.
Gerten offreerde ons tijdens de strafschoppen niets minder dan een 50 jaar oude Palo Cortado (een solerariteit), een zeer zeldzame en bijzonder complexe sherry. De Colosia van Gutérrez had een prachtaroma en was ook heel mooi in de mond, maar de ware klasse kwam pas bovendrijven na het inslikken. Een afdronk om (dank) U tegen te zeggen.

Tijdens het voorprogramma (de wedstrijd zelf) hadden we volgende wijnen de eer gegund ons reukorgaan te bevredigen en onze smaakpapillen te strelen.

Chateau Capitoul, Rocaille, La Clape 2004 (Colruyt, 8.45 €)
Vorige keer had deze wijn me echt bekoord, nu had hij iets boers, een nogal plombe fruitigheid. Met moeite 80/100 .
Chateau Rauzan Despagne Grand Reserve 2003. De basiswijn van dit huis (6€ in Carrefour) mag er zeker zijn, maar deze grande reserve bewijst dat men ook in de appellatie Bordeaux Supérieur wijnen kan maken met cru-allures. Bij het opsnuiven van de licht geroosterde houtaroma’ s had ik even schrik voor een overgeëikte would-be-Pavie, maar gelukkig was de wijn bijzonder fris en elegant. Heerlijk helder wijneken! (86+/100)
Domaine P. Delesvaux, La montée de l’ Epine, Anjou 2005 (8.5 € bij Vinedevos)): had ik de dag ervoor geopend, gelukkig maar! Als u bij Anjou denkt aan flauwe, kleur- en geurloze, zure roséwijn, wel dit is het tegenovergestelde.Ondoorzichtig inktzwart kleur, de neus heel compromisloos (love it or like it) met peper, leder en zwart fruit, in de mond zeer geconcentreerd, bijna visceus maar toch fris.. Na doorslikken sta je even met je mond vol tanden en tannine. Deze wijn blijkt een 100%… cabernet sauvignon te zijn! (87+)
Fattoria Fiamingo Maru Neru, Puglia 2002:  iets minder dierlijk dan de vorige keer dat ik ‘m dronk, maar toch nog bijzonder interessant voor al wie boer en tuinder een warm hart toedraagt. Ik blijf erbij, sommige Italiaanse wijnen zijn de enige die enigszins het karakter van een geëvolueerde Bandol kunnen benaderen. (85/100) 

 

We eindigden de stille wijnsessie in schoonheid.
Wikipedia en PvdW leerden ons dat “spleen” in de literatuur gebruikt wordt om een depressieve gemoedstoestand aan te duiden die minder erg is dan het lijkt. Gerten had blijkbaar de melancholische teneur van de laatste blogberichten opgemerkt en had een bijzonder werkzaam tegengif meegebracht.
Ik kreeg het medicijn al een eerste keer toegediend een goed jaar geleden (met het oog op genezing van een vorige latent depressieve fase) en toen werd hij als volgt beschreven:
Chateau Chasse Spleen, Moulis 2002 kon zich niet van z’n beste kant tonen, hij verkeerde in een erg gesloten fase, een licht autistische wijn waarin men later waarschijnlijk heel wat verborgen kwaliteiten kan ontwaren.
Wel, dit is nu later (oké, Stef B, niet véél later) en in tegenstelling tot de gangbare wetenschappelijke consensus kan ik met vreugde melden dat autisten wel degelijk kunnen veranderen. Deze wijn overtrof alle andere door zijn diepgang en complexiteit. Hoewel hij, gezien de grote hoeveelheden (rijpe) tannine, nog steeds niet op dronk kan genoemd worden verschaft hij nu al enorm veel drinkplezier. (90+)
Zoals eerder vermeld schonk Gerten ons daarna nog de Palo Cortado, hierbij stellende dat er na zijn laatste fles geen andere meer zou kunnen volgen. Dit klopte als we ons tot wijn hadden beperkt, maar ouwe schoolmaat LG had voor de gelegenheid een flesje distilaat mee. Van Belgische makelij dan nog.
Flo van domein Tempelberg, een ‘eau de vie’ gemaakt op basis van de droesem van witte Hagelander, had een heel mooie neus, iets tussen Calvados en Armagnac. Een ultrazacht en vol mondgevoel zorgde voor een verrassend deugddoend finaleglaasje.
Kijk uit !" riep ik G en L nog toe toen ze op het eind van deze florissante avond in hun bolides stapten.

 

.