A… B… C

“Het is niet de grootte die telt!“
Genoeg vrouwen die monkelen bij het aanhoren van deze, niet van lichte wanhoop gespeende, uitroep.
Laat me toe ook even te grimassen als het gaat over de porties die men geneigd is je voor te schotelen in sterrenrestaurant ‘Uneétoilechezmichelin’ Op gevaar af eeuwige hoon en scheldwoorden als ‘barbaristische veelvraat’ over me heen te krijgen durf ik toch toegeven dat ik bij het buitenkomen aan de stoepen van d’ ouwe kerk het weeë gevoel had van de matroos die, na drie maanden dobberen op de zeven wereldzeeën, eindelijk voet aan walletjes had gezet maar de hoop op een stomende seksnacht met de plaatselijke stoephoer in de kiem gesmoord zag door het onvermogen om de reeds na drie seconden aanstormende ejaculatio praecox af te wenden.
Niet volledig verzadigd dus, hoe lekker het ook was.
Maar daarbovenop kwam dus ook nog het onwaardige gedrag van de man die ons de wijnen schonk, laat ik hem ‘de ober’ noemen, vermits hij de kwalificatie ‘sommelier’  mijns inziens niet waardig was. In een sterrenrestaurant durf je nochtans het tegenovergestelde verwachten.
Edoch.
*Geen enkele van de wijnen werd vooraf aan ons gepresenteerd.
Oké, passons, het is niet omdat wij dat zo in de Syntra leren dat dit ook in de praktijk wordt toegepast.
*Geen enkele van de wijnen werd aan onze tafel ontkurkt. Dat stoorde me al iets meer, maar zoals ik verrassend genoeg al meermaals ervaarde is dit blijkbaar ook geen courante praktijk in vele andere restaurants.
*Zoals u in vorig deel kon lezen beweerde de ober last te hebben van een verkoudheid waardoor hij de wijn niet kon ruiken noch proeven.
Oké, ik blijf ook niet thuis met een neusverkoudheid hoewel dit op mijn werkplek minder van invloed is dan in onderhavig geval.
*Zoals u ook al kon lezen liet de ober merkbaar blijken dat het hem niet zinde dat wij zo laat tot het besluit kwamen dat de wijn gekurkt was.
Oké, wij hadden het eerder moeten weten, we hadden het zelfs zo kunnen laten. De brute manier waarop hij onze glazen verving (we hebben nooit de nieuwe fles te zien gekregen) kunnen we daarom nog nét door de vingers zien. Niets menselijks is obers vreemd.
Maar wat hij daarna presteerde was gewoon onvergeeflijk en overhaalde me dit berichtje op mijn blog te plaatsen. Geloof me, ik twijfelde lang om het te doen, wie ben ik verdorie om te oordelen over zulk een klassezaak met ongetwijfeld klassekoks en een reeds bewezen klassereputatie?
Vandaar, ik vertel hier de rest van het verhaal zonder te oordelen, gewoon een weergave van wat gebeurde.

Ook al waren ze kleiner en minder geschikt, de vier nieuwe glazen smaakten alvast stukken beter dan de vorige. Jammer genoeg was onze hoofdmaaltijd ondertussen zowat volledig tussen onze malende kaken verdwenen. Drie bereidingen van lam, elk op zich schitterend klaargemaakt en prachtig gepresenteerd.

Zowat tien minuutjes later kwam men met de nagerechten aanzetten, blijkbaar was men de bestelde extra schotel (brieslaatje van appel met brie à 9€) eventjes vergeten.
Oeps.
Ik liet de kaas dan maar vallen, Gerten wou ze er wél nog bij.
Jammer genoeg kreeg hij de kaas dus na het dessert, maar ook dit bedekten we spontaan met de mantel der gastronomische liefde.
Nadat we het nagerecht van een zoetzure naar een totaal verzuurde plek hadden laten verhuizen, volgde de vraag of er nog koffie, thee of iets degustiefs gewenst was.
De ober liep de tafel af, en toen ie bij mij kwam antwoordde ik: “Neen, maar ik had wel graag nog een glaasje van die wijn gehad”.
Een terechte vraag dacht ik toch? Uiteindelijk had ik van een wijn die ons bijna vijftig euro kostte met moeite een behoorlijk glas gedronken.
"Oké, meneer, ik zal u nog een glas brengen."
Even later kwam hij terug, zette het glas op tafel, en met een knipoog fluisterde hij me toe: “ ’t Is eentje van mij”.
Huh?
Ik dacht eerder dat het eentje van óns was??
Maar kom, geen geleuter noch gebaal, het was waarschijnlijk een poging tot sympathiek gebaar om het gezelschap terug een goed gevoel te geven.
Dacht ik.
Het gevoel dat volgde was er eerder één van ongeloof en verontwaardiging.

Ik rook aan mijn vers glas wijn.
Ik bracht het even verder van me af en staarde een seconde wezenloos voor me uit.
Toen verbijsterde ik mijn tafelgenoten middels het uitspreken van vijf korte woordjes.

Het

is

die

met

kurk.

Iedereen aan tafel hoopte op een verkeerd oordeel (hij is blijkbaar niet echt in vorm vandaag), maar na driedubbele controle was het verdict duidelijk en mijn besluit genomen.
Ik kon twee dingen doen:
Ik kon een scène maken die ervoor zou zorgen dat dit moment het enige zou blijven wat we ons van deze avond zouden herinneren.
Ik koos voor de tweede optie.
‘Dit eventjes stijlvol en soeverein oplossen’.
Gracieus liep ik de open keuken in, wierp een paar armen die me wouden tegenhouden soeverein opzij, stoof recht op de ober af en meldde hem op sympathieke toon dat hij ‘ons goed liggen had’.
“Hahaha, goed geprobeerd hoor, even checken of we hem wel herkennen, leuk gedaan maar je ziet wel, we zeiden niet zomaar iets hé, we hadden het subiet gemerkt….”
Waarschijnlijk heeft de ober toen vliegensvlug ook een keuze moeten maken tussen twee opties.
Of in het slechtste geval drie.
Hij kon toegeven dat hij had gedacht dat we de kurk niet gingen herkennen. Dat hij ons, pretentieuze minkukels, dus een peer wou stoven. Dit was de slechtste maar misschien wel de eerlijkste keuze.
Hij kon ook meegaan in mijn verhaal en ons al lachend proficiat wensen voor de consistentie.
Dit zou nog enigszins eerbaar
zijn geweest. Ik had hem deze uitweg dan ook bewust aangeboden.
Maar hij koos jammerlijk voor de zieligste der keuzemogelijkheden.
“Hoe? Wat? Wanneer? Om hoe laat? Waarom? Hoeveel?”
De vermoorde onschuld spelende nam hij vliegensvlug één van beide flessen (die op een aanrecht stonden, plots herkende hij ze wél) en zonder aarzelen, enkele woordjes mompelend (moet me vergist hebben) schonk hij me een ander glas uit.
Geloof me of niet, ik heb het nog met veel smaak uitgedronken.
Nippend van m’n glas bedacht ik op welke wijze ik dit ongelooflijke verhaal op mijn blog zou plaatsen. Ik vroeg me toen al af of ik het wel kon maken de naam van het betreffende pand expliciet te vermelden.
Er waren twee opties…