Bombast en pathetiek in muziek, normaal gezien huiver ik al bij de gedachte alleen.
Maar de manier waarop Arcade Fire erin slaagt om nét niet over de Barry Manilow grens te gaan is uniek. Onlangs in Bilbo kocht ik (naast de de DECADE cd van Neil Young—de 3 lp’ s die ik ooit doorverkocht, shame on me- nu op een dubbelcd tijdelijk voor 8,5 euro, hurry!!!!) hun tweede cd, Neon Bible.
Call it arty farty of lichtjes overladen, beweer bij hoog en laag dat hun eerste ( Funeral) beter was of noem het apocalyptische boerenviolenmuziek, bij elke nieuwe beluistering word ik een fanatieker volgeling van deze melodieuze sekte.
Check ook hier en hier (live)
Op wijnfront zijn er ook wel een aantal nieuwigheden.
Zo las ik op LPdV over het oogstjaar 2006 in Bordeaux redelijk wat tegenstrijdige berichten. Enerzijds zijn er wijnbouwers die beweren dat hun huidige wijn die van vorig jaar nog overtreft ( of doen ze dat altijd?), anderzijds zijn er aanwijzingen dat 2006 toch wel een heel moeilijk jaar is geweest: Een uitzonderlijk hete en droge julimaand, koud in augustus en regen in september.
J Suckling stelt het zo : Nearly every winemaker in Bordeaux has told me that this was a “vine grower’s vintage” but I might add that it was also a “winemaker’s vintage.” Those who excelled in both areas made the best wines of the vintage.
Feit is, men kondigt prijsdalingen aan van 25 tot 30%, maar dat is dan wel ten opzichte van het belachelijk hoog geprijsde 2005, dus echte koopjes zitten er denkelijk niet aan te komen- stel dat de prijs zakt naar die van de 2004oogst, dan nog betalen we dezelfde prijzen voor een ( in mijn ogen) minder goed jaar-.
Ondertussen drinken wij wel Languedoc of Provencewijnen, zoals deze:
Oeps, staat er nu toch wel een Bordeaux bij ook….
De Corbières van Philippe Courian ( wijnmaker van oa Chateau Tour Haut Caussan), Chateau Cascadais 2000, , was mijn laatste van 6 flessen, ik probeerde uit hoe lang de wijn het zou uitzingen. Wel, het was de beste fles die ik dronk. Een mix van kruidnagel en kaneel, kandijsuiker, drop, wat florale toetsen en uitzonderlijk zachte, versmolten tannines. Perfect op dronk, licht gekoeld gedronken op het terras. (7 € bij Pappens)
De Cotes de provence, cuvée privé 1999 van bandolrebel Luc Sorin had na openen alweer een schijn van kurk, maar zoals steeds verdween dit na enige uren. ’t Is dus zoals onze Jean Luc de laatste tijd steeds meer zegt tegen Célie : ‘give it some time baby’.
Wat er daarna verder gebeurt ten huize Dehaene wil u niet weten, maar de Sorin ontwikkelde na verloop van tijd naast animale aroma’ s geuren van krieken op alcohol, olijven, amandel, zoet zwart fruit en rubber, enfin, de Zuidfransoos vertoonde als het ware een Italiaanse Montalcinolook.
In de afdronk was ie bijna rancio maar verre van geoxideerd. Toch drinken binnen de twee jaar.
Tenslotte de Rollan de By, Médoc 2003, een Cru Bourgois supérieur ( voor zover dat klassement nog telt ) die gerekend wordt bij de nieuwe, modern gemaakte opkomende Médocs.
Onmiddellijk na openen stuiven de typische 2003 aroma’ s in je neus. Rijp fruit, zacht getoast hout, wat chocolade en gebak. Even nagaan, en inderdaad, een médoc gemaakt van 70% merlot. Een zoetige smaak maar helemaal niet op zijn Amerikaans, de zuren zorgen voor voldoende frisheid. Heel soepel en zacht, maar op het eind komen de tannines wel opzetten en vertellen een heel klein droog mopje.
Dus niet volledig in de stijl van : “Waar vind je kabouters met een natte baard ? “
Vinejo s Wijnblog 