Spanning en spektakel

“Dat zeggen ze allemaal, maar van zodra een wijn meer dan 95 punten krijgt van Parker is m’n stock uitverkocht…“
Het antwoord van wijnbroker Dirk Grandry op m’n schaapachtige opmerking over wijnen met een hoge Parkerscore (“niet dat ik er zoveel belang aan hecht maar ben er wel nieuwsgierig naar…”) was zeer ad rem en behoorlijk to the point.
Er bestaan oprechte non-believers als het over Parker gaat, maar velen die er meewarig over doen zouden zelfs een afspraak met Cameron Diaz (of Johnny Depp) afzeggen voor een wijnavondje met een 100/100 van Parker op het programma.
Je kan zeggen wat je wil over old Bob, je kan hem een blaaskaak vinden of een McDonalds adept met een smaakpallet dat door kilo’ s donuts en liters cola is beïnvloed., maar…

* Parker is al meer dan 25 jaar intensief met wijn, meer specifiek met Bordeaux bezig.
* Parker is een groot liefhebber van Bordeauxwijnen, in sommige tasting notes stelt hij letterlijk dat men in geen enkele andere streek zulke wijnen kan maken.
* Parker heeft sedert 25 jaar élke grote wijn geproefd, zowel in zijn jeugd als na enige of meerdere jaren evolutie. Zou het niet kunnen zijn dat hij er al iets van begint te kennen? Wie zijn wij om aan zijn oordeel te twijfelen?
* Parker is de enige man ter wereld die al alle 100-punters geproefd heeft.

* Parker heeft ook een ongelooflijke kennis over de oogstjaren in Bordeaux, dit kan je nalezen in zijn boeken.
* Parker schrijft heel beeldend en aantrekkelijk, lectuur van zijn schrijfsels doet je verlangen naar een lekker glas wijn. 
* Al dat gedoe over ‘Parkerwijnen’ waarmee men opgeblazen, over-geëxtraheerde, supergeconcentreerde en over-geboiseerde fruitbommen bedoelt is heel erg hard aan het haar getrokken. Er zijn genoeg zijdefijne wijnen die van Nonkel Robert een topscore toebedeeld krijgen.

En natuurlijk is Parker ook maar een mens. Zal het hem soms te doen geweest zijn om het commerciële. Zal hij wel eens een puntje extra hebben gegeven omdat de dochter van de wijnbouwer zo lief naar hem lachte. Kan hij op één dag geen 200 wijnen objectief beoordelen. Heeft hij een smaakpallet dat enkel volledig correspondeert met dat van zichzelf. Is hij er de oorzaak van dat de echte liefhebbers de allergrootste wijnen nooit meer te drinken krijgen.
Maar dit is de maatschappij waarin we leven. En de aandachtige lezer en ontdekker vindt wel degelijk nog waar voor z’n geld in Parkers boeken. Die trouwens een prachtige leidraad zijn voor de (beginnende) wijnliefhebber.

Maar het ging over die 100/100. Uiteraard kan het proeven van zulk een wijn niet anders dan ontgoochelen. Het dichtst dat ik erbij kwam was een Rieussec 2001(net geen 100 van RP, wel van WS). Was fantastisch lekker, maar moest dit een 97, 99 of 100 zijn? Ach, dit is subjectiever dan het oordeel van de paus over de bijbel, maar het maakt alles wel een stuk spannender, leuker, interessanter.
Bij Dirk Grandry kocht ik onlangs een wijn, Espectacle, waarvan de vorige jaargang 99/100 haalde. Niet beoordeeld door Parker, wel door één van zijn vennoten. Uiteraard was dit oogstjaar sneller uitverkocht dan de ijsblokjes in de hel. Maar Grandry had nu de 2005 binnengekregen die ik aan een gunstprijsje kon kopen (ahum, 65€). Deze wijn werd nog niet gequoteerd door Parkers team. En 2005 is in Monsant minstens even goed dan 2004…Wie weet zelfs goed genoeg voor dat mythische puntje extra?

Maar wachten op de score was te moeilijk. Toen KK niet zo toevallig langskwam wouden we wel eens de proef op de som nemen.
Monsant is een buurappelatie van het bekendere (en overhypte) Priorat.
De Espectacle 2005, vervaardigd door hetzelfde team als dat van Clos Mogador, is gemaakt van 100 jaar oude garnachastokken die op een bijzonder steile helling groeien.
KK, die de wijn blind proefde, vroeg zich direct af of er grenache inzat. STERK! Maar voor de rest leek ie niet zo enthousiast. Uiteraard deed ik zelf ook heel gewoontjes over de wijn (wou zeker niet beïnvloeden) maar ik loofde wel z’n zachte rijpheid en z’n mooie afdronk.
Uiteindelijk konden we beiden de kwaliteiten van deze Spanjool wel herkennen, maar in de Zuidelijke Rhone maakt men wijnen van deze kwaliteit voor een derde van de prijs. Toen ik de tweede dag het restje opdronk vond ik plots zelfs een licht bittere toets. Benieuwd wat Parkers punten zullen zijn, voor ons was het alvast een goede negentiger, maar allesbehalve de maximumscore.
we genoten op zijn minst evenveel (of zelfs meer) van de Sociando Malet 1989 die KK meebracht. Schitterend versmolten maar nog vijf jaar toekomst.
Als aperitief hadden we ons tegoed gedaan aan een fantastische St Aubin 1r cru van F&D Clair (met dank aan PvdW voor de gouden tip), tussenin dronken we ook nog een bijzonder knap gemaakte Cahors van Belgische makelij, de Harmony van Chateau de Cessac. Volle,  rijpe, krachtige wijn met mooie houttoetsen en veel concentratie.
Een echte Parkerwijn dus….