Zieltogend.
Eigenaardig woord wanneer je het zo leest, zonder context.
Het is het eerste woord wat me te binnen schiet als ik m’n toestand van de laatste 72 uur moet omschrijven.
Lang geleden dat ik nog zo zwaar geveld ben geweest door een virus.
De voorbije jaren ging ik, op de occasionele snotvalling na, behoorlijk kiemvrij door het leven.
Een beetje zoals een door Delhaize gebottelde fles wijn eigenlijk.
Maar nu lig ik al drie dagen plat en beperkt mijn bijdrage aan de maatschappij zich tot dit blogbericht.
Maar zie…
Altijd huiver- en weigerachtig tegenover werkverlet of ziekteverlof moet ik nu vaststellen dat de wereld zonder mij even gesmeerd loopt als altijd.
Of even mank.
Een hele geruststelling.
Ondertussen ben ik verlost van de hoge koorts, maar de vermoeidheid heeft het roer overgenomen.
Moe dat ik ben, hondsmoe, nog moeër dan de gemiddelde Vlaamse onanist na een bezoekje aan de site Dina tersago nude and horny (als u fit genoeg bent, neem gerust ook een kijkje – en een velletje kleenex- ).
However, ik dronk reeds drie dagen geen druppel wijn, en ook hedenavond heb ik er nog geen spatje zin in.
Nog niet genezen dus.
Maar wel al fit genoeg om terug te komen op wat voor lekkers ik vorig weekend langs m’n papillen mocht laten glijden.
We waren op bezoek bij lieve zus en schoonbroer, en terwijl de kinderen Lindsay’s dromen zagen stukvliegen op de Europese zendmasten dronken wij enkele heerlijke glaasjes wijn.
Baron Edmond, South Africa, 2001 : door mij meegebracht en door Petrus herkend als een heel goede Bordeaux. Een begrijpelijke vergissing, want deze wijn is niet alleen gemaakt door de Rotshilds, ook zijn samenstelling ( 60 % Cabernet, 40 % merlot ) is typisch Médoc. Misschien iets exotischer en zeker minder terughoudend is dit op zijn minst een waardige tegenhanger voor heel wat kwaliteitswijnen uit de streek van Gironde en Garonne. 87 ptn.
Ségur de Cabanac, St Estephe, 1997 : Heel open en aromatische neus, explosief maar niet complex. Ook in de mond zeer toegankelijk en erg aangenaam. Korte afdronk.
Een Cru Bourgois uit 1997 die, verrassend genoeg nog fris genoeg is om van te genieten. 85 ptn.
Chateau Montrose , St Estephe, 1999 : Ondanks zes jaar ouderdom nog enorm gesloten in de neus, deze wijn vertoont bijna geen merkbare evolutie.
Na opschudden wel heerlijk fijne aroma’s van zwart fruit.
Ook in de mond een discrete klasse, een enorme lengte en zeer zachte tannines.
Dit is een wijn met een ingehouden kracht, een fluwelig timbre en een magnifiek evenwicht. 92 ptn.
Het was de eerste maal dat ik Montrose dronk, en spreken van een aangename kennismaking is een understatement van het kaliber “Die spotjes van Voka beginnen serieus op mijn zenuwen te werken“.
En nu ga ik wat rusten.
En dromen van een betere wereld, waarin alle virussen zijn vernietigd en bacteriën enkel nog ten dienste staan van de mensheid bij de bereiding van een vloeistof op basis van vers gegist druivensap.
Vinejo s Wijnblog 